Ποίηση

«Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,

ο ήλιος που δένει τους καρπούς,
που σφίγγει το στάρι μες στα στάχια,
που ακονίζει τον αθέρα του σίδερου,
έπλασε και το έκπαγλο κορμί σου και τα πάμφωτα μάτια σου,
έπλασε και το στόμα σου με το νερένιο χαμόγελο.
Σκοτεινός, νυχτερινός ο ήλιος νανουρίζεται στους βοστρύχους
της αράπικης χαίτης σου, όταν ανοίγεις εσύ την αγκάλη σου.
Παίζεις με τον ήλιο σα να είναι ρυάκι που κυλάει
κι εκείνος σου αφήνει στα μάτια σου δυο σκούρους νερόλακκους.
Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
τίποτα εδώ δεν με οδηγεί κοντά σου.
Σα πάντα σου με διώχνουνε μακριά, σαν σε καταμεσήμερο.
Είσαι η αλλοπαρμένη νιότη της μέλισσας.
η μέθη των κυμάτων, η ρώμη του καρπισμένου σταχιού.
Η έρημη καρδιά μου σ’ αναζητάει, χωρίς βαρκούλα και πανί.
το αγαπάω εγώ το έκπαγλο σώμα σου,
τη γλυκιά, την απαλή φωνή σου.
Σαρακηνή μου πεταλούδα εσύ, θωπευτική και άτρεπτη
σαν τα γεννήματα και σαν τον ήλιο, σαν παπαρούνα και σα νερό.»

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
Πηγή: Είκοσι ερωτικά γράμματα
& https://www.giortazei.gr

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου,
ότι μου λείπει με προστατεύει
απο ' κείνο που θα χάσω,
όλες οι ικανότητες μου ξεράθηκαν
στο αφροντιστο χωράφι της ζωής,
με προφυλασσουν από κινήσεις στο κενό,
άχρηστες, ανούσιες,
ότι μου λείπει, με διδάσκει,
ότι μου' χει απομείνει, μ' αποπροσανατολιζει,
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ' το παρελθόν,
σαν να' ταν υποσχέσεις για το μέλλον,
δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτε έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ,
γιατί εγώ σ' άλλον πλανήτη 
χωρίς αγγέλους, κατεβαίνω,
η αγάπη από λαχτάρα που ήταν,
έγινε φίλη καλή,
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του χρόνου,
στέρησε με παρακαλώ το άγνωστο,
στέρησε με κι' άλλο για να επιζήσω!

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
"Η ευλογία της έλλειψης"

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Γιατί σε έχω και δεν σε έχω
γιατί σε σκέφτομαι
γιατί η νύχτα είναι με τα μάτια ανοιχτά
γιατί η νύχτα περνά κι εγώ λέω αγάπη
γιατί έχεις έλθει να συλλέξεις την εικόνα σου
και είσαι καλύτερη από όλες τις εικόνες σου
γιατί είσαι καλοσυνάτη από την ψυχή ως εμένα
γιατί κρύβεσαι γλυκιά στην περηφάνια
μικρή και γλυκιά
καρδιά πανοπλία
γιατί είσαι δική μου
γιατί δεν είσαι δική μου
γιατί σε κοιτώ και πεθαίνω
και είναι χειρότερα από θάνατος
αν δεν σε κοιτώ αγάπη
αν δεν σε κοιτώ
γιατί εσύ πάντα υπάρχεις οπουδήποτε
όμως υπάρχεις καλύτερα όπου σ’ αγαπώ
γιατί το στόμα σου είναι αίμα
και κρυώνεις
πρέπει να σε αγαπήσω αγάπη
πρέπει να σε αγαπήσω
κι ας πονά ετούτη η πληγή σαν δύο
κι ας σε ψάχνω χωρίς να σε βρίσκω
κι ας περνά νύχτα και ‘γω να σ’ έχω
και να μην σ’ έχω.
| Καρδιά πανοπλία | μτφρ.: Στέργιος Ντέρτσας |

Mario Benedetti | 14 Σεπτεμβρίου 1920 – 17 Μαΐου 2009 |
via: http://www.thraca.gr/2016/09/mario-benedetti.html?m=1

-1-

Είσαι εσύ που ζεις
μυρίζουν τα μαλλιά σου
στο φως του ήλιου.

-2-
Φουντώνει η καρδιά
γεμίζει σιγά - σιγά
αγάπη πεινά.

-3-
Τα βλέμματά σου
αραγμένα στο κύμα
κοιτούν τους φάρους.

-4-
Μπλε το όνειρο
κουνάς το μαντήλι σου
αίθριο το φως.

-5-
Ατίθασα ζεις
σούρουπο σ΄ αντάμωσα
με μαϊστράλι

-6-
Λευκά γιασεμιά,
τις νύχτες κρατούν σφιχτά
ριζώνει φιλί.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το χαϊκού είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο και προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα είναι μια ποιητική φόρμα που αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους ή σε έναν χωρισμένο με κενά, και συνήθως περιγράφει μια στιγμιαία εμπειρία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια εικόνα της φύσης κλπ, την οποία ο ποιητής επιθυμεί να διατηρήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του.

Ως όρος το χαϊκού καθιερώνεται πιθανότατα στα τέλη του 19ου αι. από τον Μασαόκα Σίκι, ποιητή, εκδότη και εκμοντερνιστή του είδους, ενώ εισηγητής των χαϊκού στην Ελλάδα είναι ο Γιώργος Σεφέρης («Δεκαέξι χαϊκού», Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) ).

Χαϊκού είναι ουσιαστικά κάτι παραπάνω από ένα απλό ποίημα είναι περισσότερο μια πνευματική άσκηση: ομορφιά ίσον αφαίρεση, λιτότητα, γαλήνη, περισυλλογή. Γι’ αυτό κι η φόρμα του είναι τόσο κλειστή και παραδοσιακή.

Έχει το χαρακτηριστικό ενός ευχάριστου ξαφνιάσματος για κάτι οικείο και καθημερινό, που λέγεται ήρεμα και ευγενικά, αγγίζοντας τα πράγματα στην ουσία τους. Ποίηση εμπνευσμένη από τη σοφία Ζεν, μία πνευματική πορεία πρακτικής άσκησης στην καθημερινή ζωή.

Και επειδή στους ποιητές των χαϊκού υπάρχει η συνείδηση ότι η ζωή είναι πάνω από τις λέξεις, τα λόγια είναι ελάχιστα, αφήνοντας τον αναγνώστη να «συμπληρώσει» αυτή την γεύση του αιώνιου. Έτσι γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να περάσει στο απυρόβλητο του χρόνου

Από  Συλλογή "Χαϊκού "

 Γράφει Η Μίκα Καππάτου 

https://www.forwoman.gr