Στο σημερινό doodle η Google τιμά την ριζοσπαστική Ιταλίδα ζωγράφο του μπαρόκ, Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι. Συμπληρώνονται 427 χρόνια από τη γέννησή της.
Την σπουδαία Ιταλίδα ζωγράφο Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι τιμά σήμερα, Τετάρτη (08/07), η Google. Το σημερινό doodle της είναι αφιερωμένο στη γέννηση της καλλιτέχνιδας, η οποία, πέρα από πηγαίο ταλέντο στην τέχνη, είχε και μια συγκλονιστική ζωή.
Η Αρτεμίζια Τζεντιλέσκι, η οποία γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου του 1593 και έζησε έως το 1653, ήταν ζωγράος του μπαρόκ, έχει δημιουργήσει μερικούς από τους πιο γνωστούς πίνακες στον κόσμου και θεωρείται ως μία από τους καλύτερους καλλιτέχνες της εποχής της.
Κόρη του ζωγράφου Οράτσιο Τζεντιλέσκι, μαθήτευσε δίπλα στον πατέρα της στη Ρώμη και το 1610 παρήγαγε το πρώτο της έργο η "Η Σωσσάννα και οι γέροντες".
Ο βιασμός της
Το 1611 ο συνεργάτης του πατέρα της ζωγράφος Αγκοστίνο Τάσσι βίασε την Αρτεμίζια και εν συνεχεία της υποσχέθηκε γάμο, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχιση των ερωτικών τους σχέσεων. Η υπόσχεση δεν εκπληρώθηκε και, εννέα μήνες μετά τον βιασμό, ο Οράτσιο Τζεντιλέσκι κίνησε δίωξη κατά του Τάσσι ο οποίος, ύστερα από επτάμηνη δίκη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους.
Η δίκη ήταν ένας ακόμα βιασμός για την Αρτεμίζια. Υποβλήθηκε σε γυναικολογική εξέταση με σκοπό να εξεταστεί η ειλικρίνεια της ομολογίας της μέσα στη δικαστική αίθουσα. Την ώρα του βασανισμού της η Αρτεμίζια θα του πει στον Τάσσι σαρκασμό: «Αυτοί οι σφιγκτήρες είναι το δαχτυλίδι γάμου που μου υποσχέθηκες».
Μόνο που ο Τάσσι αφέθηκε ελεύθερος ως προστατευόμενος του Πάπα. Όλοι ήξεραν πως έφταιγε, ωστόσο ο πάπας είχε δηλώσει: «Ο Τάσσι είναι ο μόνος ζωγράφος που δεν με απογοητεύει. Όλοι οι υπόλοιποι ζωγράφοι προσποιούνται πως είναι άνθρωποι με τιμή, αλλά με απογοητεύουν συχνά».
Ο δεύτερος γάμος
Ύστερα η Αρτεμίζια παντρεύτηκε τον ζωγράφο Πιεραντόνιο Στιαττέζι, εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία και είχε εξαιρετική σταδιοδρομία. Έγινε αυλική ζωγράφος, ευνοούμενη των Μεδίκων και ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε μέλος της Accademia delle Arti del Disegno (Ακαδημίας των Τεχνών της Σχεδίασης). Αλλά δημιούργησε πολλά χρέη, ο γάμος της διαλύθηκε και το 1621 επέστρεψε στην Ρώμη.
Το 1630 εγκαταστάθηκε στη Νάπολι, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής της, εκτός από την περίοδο της παραμονής της στην Αγγλία, όταν συνεργάστηκε και πάλι με τον πατέρα της που είχε γίνει αυλικός ζωγράφος του Καρόλου Α΄ το 1638. Ο Οράτσιο πέθανε το 1639 και η Αρτεμίζια επέστρεψε στη Νάπολη.
Όλα σχεδόν τα έργα της Αρτεμίζια (που ήταν μια από τους καλύτερους Καραβατζίστι) έχουν γυναίκες πρωταγωνίστριες -με προτίμηση στις βιβλικές μορφές- που τις διακρίνει το θάρρος, η αποφασιστικότητα και η ισχυρή προσωπικότητα και όχι οι γυναικείες ιδιότητες της ευαισθησίας και της αδυναμίας.
Ειδικά το έργο της "Η Ιουδήθ αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη" είναι ένας πίνακας αιματηρής αγωνίας και φρίκης. Το ζωγράφισε σε πολλές παραλλαγές αλλά αυτή του Ουφίτσι είναι η εντυπωσιακότερη. Είναι πολύ πιθανό να εμπνεύστηκε από την ανάμνηση του πρόσφατου βιασμού της.
Ο νεκρός είναι ο Ολοφέρνης, εχθρός των Ισραηλιτών στην Παλαιά Διαθήκη, και η νεαρή γυναίκα που τον κατακρεουργεί, είναι η Ιουδήθ. Η δολοφόνος του. Στην πραγματιοκότητα, το θύμα είναι ο Ιταλός ζωγράφος Αγκοστίνο Τάσσι, ενώ η γυναίκα με το σπαθί είναι η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι, η οποία ζωγράφισε τον πίνακα. Πρόκειται ουσιαστικά, για μία αυτοπροσωπογραφία.
Το 1950, η φωτογράφος Gisèle Freund ταξίδεψε στο Μεξικό, όπου συναντήθηκε με τον θρυλικό ζευγάρι Frida Kahlo και Diego Rivera. Έμεινε στο σπίτι τους και είχε την ευκαιρία να τραβήξει αρκετές φωτογραφίες από την ιδιωτική τους ζωή και την καθημερινότητά τους. Πολλές από αυτές τραβήχτηκαν λίγο πριν το θάνατο της Frida.
Στο νέο βιβλίο «Frida Kahlo: The Gisèle Freund Photographs» που μόλις κυκλοφόρησε, η Gisèle Freund παρουσιάζει πάνω από εκατό αδημοσίευτες φωτογραφίες της.
Η Φρίντα Κάλο (Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón, η ορθή προφορά είναι Φρίδα Κάλο: ισπανική προφορά ΔΦΑ: [fɾiða 'kalo], 6 Ιουλίου 1907 – 13 Ιουλίου 1954) ήταν Μεξικάνα ζωγράφος. Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός. Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της.Είχε κομμουνιστικές πολιτικές πεποιθήσεις.
Το 1929 η Φρίντα Κάλο παντρεύτηκε το Μεξικάνο τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, με τον οποίο μοιράζονταν τις ίδιες πολιτικές απόψεις. Ο Ντιέγκο Ριβέρα δώρισε το 1957 το "Γαλάζιο Σπίτι" της στο Κογιοακάν (Coyoacán), στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί πλέον ως μουσείο.
Νεανικά χρόνια
Γεννήθηκε από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα στο (Κογιοακάν) στην Πόλη του Μεξικού. Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, άθεος και είχε έρθει σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό όπου είχε γίνει φωτογράφος
Η μητέρα της ήταν Καθολική.
Στην ηλικία των έξι[11] αρρώστησε από πολιομυελίτιδα[7], με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Παρακολούθησε την Escola Preparatoria μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα[9] όπου και είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα σύζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε τους τοίχους της σχολής.
To 1925, στα 18 ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων και έκτοτε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά.
Πρώτα Έργα
Το 1926, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής. Η οικογένειά της δε μπορούσε να υποστηρίξει την καλλιτεχνική της δραστηριότητα οικονομικά, για αυτό και την προέτρεψαν να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής.. Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο είχε γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν.
Οι πίνακές της είναι αντιδιαμετρικοί από τους πίνακες του Ριβέρα[5]. Eνώ ο Ριβέρα αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, η Φρίντα παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο. Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα (retablos) και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής.
Ο Ριβέρα ήταν ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η.Π.Α.. Το ζευγάρι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ. Εκεί η Φρίδα απέβαλλε, η θλίψη της για τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακες "Αποβολή στο Ντητρόιτ" και "Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ".
Αναγνώριση
Κατά τη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν κυρίως γνωστή ως γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως ξεχωριστή καλλιτέχνης. Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε την Κάλο και τον Ριβέρα κατά το ταξίδι του στο Μεξικό. Εκείνος εντυπωσιάστηκε από τη δουλειά της, την κάλεσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρρεαλιστές ζωγράφους και οργάνωσε μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι. Εκείνη ωστόσο τόνισε πως οι πίνακές της δεν ήταν όνειρα, αλλά η δική της πραγματικότητα. Στη διάρκεια της ζωής της πραγματοποίησε τρεις μόνο εκθέσεις: στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη και στο Μεξικό.
Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο "Γαλάζιο Σπίτι". Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα "Οι δύο Φρίδες", στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για το διαζύγιο. Σε όλη τη διάρκεια του 1939 διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με τον Νίκολας Μάρεϊ, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Μάρεϊ και ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα.
Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.
Κορυφαίος έλληνας ποιητής. Το έργο του διακρίνεται από έντονο λυρισμό και ιδιαίτερο γλωσσικό πλούτο.
Ο Άγγελος Σικελιανός γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου 1884 στη Λευκάδα. Ήταν το τελευταίο από τα πέντε παιδιά του Ιωάννη Σικελιανού, καθηγητή της ιταλικής και γαλλικής γλώσσας στο τοπικό γυμνάσιο και Χαρίκλειας Σικελιανού, καλλιεργημένης και αρχοντικής γυναίκας.
Το 1900 ήλθε στην Αθήνα για να σπουδάσει νομικά, αλλά τα εγκατέλειψε πολύ νωρίς για να αφιερωθεί ολόψυχα στην ποιητική δημιουργία, ύστερα από ένα μικρό πέρασμα στο θεατρικό σανίδι ως ηθοποιός. Τον Αύγουστο του 1906 θα γνωρίσει την εύπορη αμερικανίδα Εύα Πάλμερ (1874-1952), την οποία θα νυμφευτεί τον επόμενο χρόνο.
Το 1907 ταξιδεύει στην Αίγυπτο, όπου εργαζόταν ο μεγαλύτερος του αδελφός και σε μία εκδρομή του στη Λιβυκή Έρημο θα γράψει την ποιητική σύνθεση «Αλαφροϊσκιωτος», η κυκλοφορία του οποίου το 1909 θα αποτελέσει εκδοτικό γεγονός. Το πρώτο του αυτό έργο είναι ένας αληθινός ύμνος προς την ελληνική φύση, γραμμένος με θαυμαστή δύναμη και με αδρούς πρωτότυπους στίχους.
Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913), στους οποίους πήρε μέρος, έγραψε πατριωτικά ποιήματα, που δημοσιεύθηκαν σ’ εφημερίδες, περιοδικά και στη ποιητική συλλογή «Στίχοι» (1921). Έγραψε επίσης και δημοσίευσε από το 1915 έως το 1918 τον «Πρόλογο στη ζωή», αποσπάσματα από το «Πάσχα των Ελλήνων», το «Δελφικό Λόγο» και μελέτες. Είχε άφθονα οικονομικά μέσα και βρήκε τη ευκαιρία να μελετά διαρκώς, να γράφει απερίσπαστα και να ταξιδεύει.
Μαζί με την αμερικανίδα σύζυγό του, ο Σικελιανός συνέλαβε το σχέδιο ν’ αναστήσει τη Δελφική Αμφικτυονία. Οργάνωσαν το 1927 και το 1930 με δικά τους έξοδα τις «Δελφικές Εορτές», με παραστάσεις αρχαίων τραγωδιών, με αγώνες και λαϊκές εκθέσεις, που τράβηξαν την προσοχή του κόσμου.
Η ποιητική έμπνευση του Σικελιανού αυτή την εποχή και αρκετά χρόνια αργότερα αντλεί τα θέματά της από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, από τη μυθολογία και το μυστικισμό (ορφισμός κλπ.), από τη θρησκεία και την ιστορία. Τέτοιες είναι οι τραγωδίες του: «Διθύραμβος του Ρόδου» (1933) και «Ο Δαίδαλος στην Κρήτη», καθώς και πολλά ποιήματα.
Ιδιαίτερη αξία έχει η ποιητική δημιουργία του Σικελιανού, από την εποχή που στον ορίζοντα άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε η ποίησή του πήρε κοινωνικό περιεχόμενο, μέσα από τις τραγωδίες «Η Σίβυλλα» (1940), «Ο Χριστός στη Ρώμη» (1946), «Ο θάνατος τον Διγενή» (1948) και «Ο Ασκληπιός».
Τον Μάρτιο του 1938 γνωρίζει την Άννα Καραμάνη (1904-2006), σύζυγο του φυματιολόγου Γεωργίου Καραμάνη. Η γνωριμία τους εξελίσσεται σε βαθύ έρωτα και ο Σικελιανός ζητάει από την Εύα να χωρίσουν. Αυτή συναινεί, όπως και ο γιατρός Καραμάνης. Ο γάμος τους θα γίνει στις 17 Ιουνίου του 1940.
Την περίοδο της Κατοχής έγραψε και κυκλοφόρησε κρυφά τα «Ακριτικά» (1941-1942), που ήταν μία κραυγή πόνου του σκλαβωμένου Ελληνισμού. Στις 28 Φεβρουαρίου 1943 απήγγειλε στην κηδεία του Κωστή Παλαμά το περίφημο ποίημά του, που αρχίζει με τους στίχους «Ηχήστε οι σάλπιγγες», που είχε γράψει λίγες ώρες νωρίτερα.
Το 1945 θα είναι υποψήφιος με τον Καζαντζάκη για την Ακαδημία Αθηνών. Αντ’ αυτών θα εκλεγεί ο Σωτήρης Σκίπης. Το 1946 θα προταθεί για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, όπως και ο Καζαντζάκης, με πρωτοβουλία σημαντικών προσωπικοτήτων των γραμμάτων (Πολ Ελιάρ, Αντρέ Ζιντ, Χένρι Μίλερ, Ευγένιος Ο’ Νηλ κ.ά.). Η υποψηφιότητά τους θα τορπιλιστεί από την κυβέρνηση Τσαλδάρη, με το πρόσχημα ότι έτσι θα βραβευόταν η Αριστερά στην Ελλάδα. Το 1947 θα εκδοθεί συγκεντρωμένο σε τρεις τόμους το ποιητικό του έργο, το ποιητικό του έργο υπό τον τίτλο «Λυρικός Βίος».
Ο αποκαρδιωμένος Σικελιανός έχει να παλαίψει τώρα με τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του και με τη φτώχεια. Στις 4 Ιουνίου 1951 από λάθος της οικιακής βοηθού του αντί για το φάρμακό του λαμβάνει απολυμαντικό, με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρά εγκαύματα στα αναπνευστικά του όργανα. Στις 19 Ιουνίου 1951 θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην κλινική «Η Παμμακάριστος» της Αθήνας.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/
Αναστασία Κουκά
«Θα ξανασυναντηθούμε» είπε, μεταξύ άλλων η Βασίλισσα Ελισάβετ, στις αρχές Απριλίου, στέλνοντας ένα μήνυμα συμπαράστασης και εμψύχωσης στον βρετανικό λαό κατά την διάρκεια της έξαρσης της πανδημίας του κορωνοϊού. Η βασίλισσα δεν επέλεξε, βεβαίως, τυχαία αυτή τη φράση καθώς πρόκειται για τον τίτλο του θρυλικού τραγουδιού – σύμβολο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου «We 'll Meet Again» . Η Βέρα Λιν, η ερμηνεύτρια του τραγουδιού, η «αρραβωνιαστικιά των ενόπλων δυνάμεων», όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούσαν έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 103 ετών, σκορπίζοντας συγκίνηση στη Βρετανία με την ιστορία της οποίας συνδέθηκε άρρηκτα.
Η εμψύχωση του βρετανικού στρατού αποτέλεσε στόχο ζωής για την εμβληματική ερμηνεύτρια η οποία δεν δίστασε να ταξιδέψει από τις Ινδίες και την Αίγυπτο μέχρι την Βιρμανία προκειμένου να εμφυσήσει στους στρατιώτες, με την αιθέρια φωνή της, δύναμη και κουράγιο. Κι εκείνοι, συγκινημένοι αλλά και περήφανοι, τραγουδούσαν μαζί της και την αποθέωναν.
Γεννημένη στις 20 Μαρτίου του 1917, διέγραψε μια σημαντική καριέρα ως τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και διασκεδάστρια. Εκτός από το ιστορικό «We 'll Meet Again» ερμήνευσε κι άλλα τραγούδια που έγιναν επιτυχίες εκείνη την περίοδο μεταξύ των οποίων και τα «The White Cliffs of Dover», «A Nightingale Sang in Berkeley Square» και «There'll Always Be an England».
Η Βέρα Λιν παρέμενε ακμαία και ενεργή καλλιτεχνικά μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής της
Μεταπολεμικά συνέχισε να ηχογραφεί τραγούδια και να συμμετέχει σε ψυχαγωγικές τηλεοπτικές εκπομπές. Παρέμενε δραστήρια μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Στα 92 της χρόνια, μάλιστα, ένα άλμπουμ με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, το «We 'll Meet Again.The best of Vera Lynn» το οποίο σημείωσε τεράστια εμπορική επιτυχία χαρίζοντάς της τον τίτλο της μεγαλύτερης σε ηλικία ερμηνεύτρια που κατάφερε να φθάσει στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ.
Σπουδαίο υπήρξε επίσης το φιλανθρωπικό της έργο καθώς είχε αφιερώσει πολύ χρόνο και κόπο σε δραστηριότητες που σχετίζονταν με την στήριξη των παιδιών με αναπηρία, των γυναικών που πάλευαν με τον καρκίνο του στήθους κ.α.
protothema.gr
Αναλυτικά οι νικητές και για ποιόν λόγο δεν απονεμήθηκε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2019.
Η Μάρω Δούκα, ο Γιώργος Παπαδάκης, ο Δημήτρης Κανελλόπουλος η Δήμητρα Κολλιάκου και ο Χάρης Βλαβιανός είναι οι μεγάλοι νικητές των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2019 (εκδόσεις του 2018) που ανακοινώθηκαν στις 31 Μαΐου από το ΥΠΠΟΑ.
Σημειώνεται ότι είναι η τρίτη φορά που απονέμονται τα εν λόγω βραβεία σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών, γεγονός που καταδεικνύει τη διάθεση των μελών της Επιτροπής (η θητεία της οποίας λήγει τον Ιούνιο του 2020) να κρίνουν και να γνωμοδοτήσουν για τα Βραβεία τριών ετών, προκειμένου να επανέλθει ο θεσμός στην ετήσια μορφή του.
Κρατικά Βραβεία 2019 (για τις εκδόσεις 2018)
Α. Το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το έτος 2019 απονέμεται στη Μάρω Δούκα για τη συνολική της προσφορά στα Γράμματα.
Η επιτροπή έκρινε ότι «με τη μακροχρόνια και πλούσια προσφορά της στα ελληνικά γράμματα, η Μάρω Δούκα υπηρετεί επάξια το ατομικό και το συλλογικό στοιχείο, ψηλαφώντας σε βάθος τις κοινωνικές, πολιτικές και ιστορικές εκφάνσεις της εκάστοτε εποχής, χτίζοντας σύνθετους και μεστούς χαρακτήρες, ενσωματώνοντας νεωτερικές αφηγηματικές τεχνικές, κατορθώνοντας εν τέλει να αποτυπώσει, με εφαλτήριο το κληροδότημα των μεταπολεμικών γενιών, το στίγμα της μεταπολίτευσης, και γι’ αυτό της απονέμει το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για τη συνολική προσφορά του έργου της».
Β. Το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιώργο Παπαδάκη για το έργο του Ο ταχυδρόμος, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας.
Γ. Το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία εξ ημισείας στον Δημήτρη Κανελλόπουλο για το έργο του Ο θάνατος του αστρίτη και άλλες ιστορίες, εκδόσεις Κίχλη, και στη Δήμητρα Κολλιάκου για το έργο της Αλφαβητάρι εντόμων, εκδόσεις Πατάκη.
Δ. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Χάρη Βλαβιανό για το έργο του Αυτοπροσωπογραφία του λευκού, εκδόσεις Πατάκη.
Ε. Το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου - Κριτικής 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου για το έργο του Η κίνηση του εκκρεμούς. Άτομο και κοινωνία στη νεότερη ελληνική πεζογραφία:1974-2017, εκδόσεις Πόλις.
ΣΤ. Το Κρατικό Βραβείο Μαρτυρίας - Bιογραφίας - Χρονικού - Ταξιδιωτικής Λογοτεχνίας 2019 για τις εκδόσεις του 2018 απονέμεται κατά πλειοψηφία στους Μαρία Καραγιάννη και Μ.Ζ. Κοπιδάκη για το έργο τους Ελευθέριος Βενιζέλος και Μαρία Ελευθερίου: Η αλληλογραφία (1889-1890), εκδόσεις Καστανιώτη.
Ζ. Το Ειδικό Βραβείο 2019 για βιβλίο εκδόσεως 2018 που προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Νίκο Χρυσό για το έργο του Καινούργια μέρα, εκδόσεις Καστανιώτη.
Η. Ως προς το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα 2019 για τις εκδόσεις 2018, η Επιτροπή αποφάσισε κατά πλειοψηφία να μην απονεμηθεί, , καθώς έκρινε ότι το ανώτατο όριο ηλικίας των 35 ετών που επιβάλλει ο ισχύων νόμος για τη βράβευση πρωτοεμφανιζόμενων συγγραφέων περιορίζει δραστικά τις επιλογές της στην κατηγορία αυτή.
Θ. Η Επιτροπή αποφάσισε ομοφώνως την απονομή τιμητικής διάκρισης στα περιοδικά Νησίδες και Συριανά Γράμματα.
Επιτροπή για τα ετήσια Βραβεία Λογοτεχνίας και το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων, το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα, το Ειδικό Θεματικό Βραβείο και τα Βραβεία Δοκιμίου - Μαρτυρίας
Μαρία-Ελισάβετ (Μαριλίζα) Μητσού, Καθηγήτρια του Ινστιτούτου Βυζαντινών Σπουδών, Βυζαντινής Ιστορίας της Τέχνης και Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μονάχου, Μέλος ΔΕΠ, Πρόεδρος
Μαρία (Μαίρη) Λεοντσίνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Εθνικού & Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Μέλος ΔΕΠ, Αντιπρόεδρος
Μιχαήλ Χρυσανθόπουλος, Καθηγητής Γενικής και Συγκριτικής Γραμματολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μέλος ΔΕΠ
Κλαίρη Μιτσοτάκη, Συγγραφέας
Καλλιόπη (Κάλλια) Παπαδάκη, Συγγραφέας
Παυλίνα Παμπούδη, Συγγραφέας
Έλενα Χουζούρη, Κριτικός
Άννα Αφεντουλίδου, Κριτικός
Κώστας Καραβίδας, Κριτικός.
Ο Οδηγισμός είναι μία παγκόσμια οργάνωση νεότητας, με 10.000.000 μέλη σε 140 χώρες σ’ όλο τον κόσμο. Ιδρύθηκε από τον Λόρδο Ρόμπερτ Μπέιντεν Πάουελ, ως η θηλυκή εκδοχή του προσκοπισμού.
Ο Οδηγισμός είναι μία παγκόσμια οργάνωση νεότητας, με 10.000.000 μέλη σε 140 χώρες σ' όλο τον κόσμο. Σκοπός του είναι να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών και των νέων, με παιδαγωγικά, σύγχρονα και ευχάριστα προγράμματα, που θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, έτσι ώστε να εξελιχθούν σε άτομα ελεύθερα, υπεύθυνα, ευτυχισμένα και ικανά να γίνουν φορείς ανάπτυξης και δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου.
Ιδρύθηκε στις 31 Μαΐου του 1910 στην Αγγλία από τον Λόρδο Ρόμπερτ Μπέιντεν Πάουελ, ως η θηλυκή εκδοχή του προσκοπισμού, τον οποίο είχε ιδρύσει ο ίδιος τρία χρόνια νωρίτερα. Στη νέα αυτή προσπάθειά του είχε και την καθοριστική βοήθεια της αδερφής του, Ανιές.
Στην Ελλάδα, η πρώτη αντίστοιχη προσπάθεια έγινε στις 10 Ιουνίου του 1915, με την ίδρυση του Σώματος Ελληνίδων Προσκόπων, που ιδρύθηκε από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων, στο οποίο και υπαγόταν αρχικά. Διαλύθηκε, όμως, τον επόμενο χρόνο, για να ανασυσταθεί ως ανεξάρτητη κίνηση το 1932 από την Ειρήνη Καλλιγά.
Σήμερα, το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών έχει μετονομαστεί σε Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού και διαθέτει περισσότερα από 20.000 μέλη σε 160 πόλεις και χωριά.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/
Ο Ινδός γιόγκι Πραλάντ Τζάνι που ισχυριζόταν ότι δεν είχε φάει ή πιει τίποτα εδώ και 80 χρόνια και ο οποίος αποτέλεσε αντικείμενο ιατρικής μελέτης αλλά και αμφισβήτησης, πέθανε σήμερα σε ηλικία 90 ετών «από γηρατειά», όπως ανακοίνωσε ο γείτονάς του στο Γαλλικό Πρακτορείο.
Ο Τζάνι καταγόταν από το μικρό χωριό Τσαράντα, στην πολιτεία Γκουτζαράτ (δυτική Ινδία) και υποστήριζε ότι δεν είχε καταναλώσει νερό ή τροφή από την ηλικία των 11 ετών καθώς - όπως ισχυριζόταν - τον είχε ευλογήσει μία θεά όταν ήταν μικρός, κάτι που του χάρισε ειδικές δυνάμεις. «Έλαβα το ελιξήριο της ζωής... γεγονός που μου επέτρεψε να ζω χωρίς τροφή και νερό», έλεγε στο Γαλλικό Πρακτορείο το 2003.
Ο ασκητισμός του, που είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια μικρή κοινότητα πιστών γύρω του, προσέλκυσε το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Ομάδες γιατρών από την Ινδία τον εξέτασαν και τον παρακολούθησαν επισταμένως δύο φορές, το 2003 και το 2010.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μελέτης, όπου παρακολουθείτο σε μόνιμη βάση από κάμερες, ο γιόγκι δεν έφαγε ούτε ήπιε για δύο εβδομάδες, αφήνοντας άναυδους τους γιατρούς.
«Αυτό το φαινόμενο παραμένει ένα μυστήριο», είχε δηλώσει εκείνη την εποχή στον Τύπο ένας νευρολόγος της ομάδας των επιστημόνων.
Δεν είναι δυνατό να εξακριβωθεί εάν ο γιόγκι πράγματι δεν κατανάλωνε καμία τροφή ή καθόλου νερό κατά τη διάρκεια όλων αυτών των δεκαετιών.
Για τους γιατρούς πάντως, είναι αδιανόητο το ανθρώπινο σώμα να μπορέσει να επιβιώσει από κάτι τέτοιο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ, https://www.kathimerini.gr/
Σελίδα 7 από 26
