Πρόσωπα

Χιλή: Η περίεργη «αυτοκτονία» της ακτιβίστριας-κλόουν Η 36χρονη καλλιτέχνις του δρόμου Ντανιέλα Καράσκο βρέθηκε κρεμασμένη από χειροπέδες με τα συνδικάτα και τις φεμινιστικές οργανώσεις να κάνουν λόγο για «κρατική δολοφονία»

Ήταν γνωστή με το ψευδώνυμο «La Mimo» (Λα Μίμο), καθώς γυρνούσε στο Σαντιάγο ως καλλιτέχνις του δρόμου, ούσα μια μίμος ή ένας κλόουν ή και τα δυο μαζί. Ήταν επίσης εξαιρετικά αγαπητή σε πολλές χιλιάδες Χιλιανών, κυρίως νεαρών, καθώς κατέβαινε μαζί τους σε πορείες εναντίον της κυβέρνησης του Σεμπαστιάν Πινέρα, διεκδικώντας και αυτή αλλαγές προς το καλύτερο. Όμως η Ντανιέλα Καράσκο αγνοούνταν από τις 19 Οκτωβρίου, όταν και συνελήφθη στη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Χιλή.,

Και όταν η κοπέλα βρέθηκε πριν μερικές ημέρες νεκρή, κρεμασμένη από χειροπέδες πάνω σε έναν φράκτη στο πάρκο Αντρε Ζαρλάν, στη συνοικία Πέδρο Αγκίρε Σέρδα, στα νότια της χιλιανής πρωτεύουσας, δεν προκάλεσε μόνο ανείπωτη θλίψη για την απώλεια της, αλλά και οργή. Γιατί μπορεί μεν ο ιατροδικαστής να ξεκαθάρισε πως το σώμα της δεν έφερε κακώσεις και ενδείξεις άσκησης σεξουαλικής βίας και την νεκροψία να έδειξε ότι ο θάνατος της 36χρονης προήλθε από ασφυξία και οι Αρχές της χώρας να μιλούν επίσημα για αυτοκτονία, όμως συνδικάτα και φεμινιστικές οργανώσεις ζητούν δικαίωση, κάνοντας λόγο για «ξεκάθαρη περίπτωση κρατικής δολοφονίας».

Γιατί, ισχυρίζονται οι οργανώσεις, πώς θα μπορούσε να έχει αυτοκτονήσει, ειδικά ευρισκόμενη πάνω σε έναν φράκτη, μια γυναίκα φορώντας χειροπέδες στα χέρια της; Η «αυτοκτονία» της θυμίζει δολοφονία βγαλμένη από τις χειρότερες σελίδες της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ, κάτι που επιβεβαιώνει με κατάθεσή του και ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος είδε την «Μίμο» την ημέρα της εξαφάνισής της να κυκλοφορεί σε περιοχή όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι πολλοί αστυνομικοί. «Τη Ντανιέλα τη βίασαν, τη βασάνισαν, την γέμισαν σημάδια, μέχρι που της πήραν τη ζωή της», κατάγγειλε το φεμινιστικό κίνημα «Ούτε Μια Λιγότερη» (Ni una menos), που αγωνίζεται διεθνώς εναντίον των δολοφονιών γυναικών και της παραβίασης των δικαιωμάτων τους.

Πανό που αναγράφει «Δικαιοσύνη για την «Μίμο»» «Τη Ντανιέλα τη συνέλαβαν στρατιωτικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας στις 19 Οκτωβρίου», συμπλήρωσε με την σειρά του το Δίκτυο Γυναικών Ηθοποιών της Χιλής. Το Εθνικό Συνδικάτο Ηθοποιών της Χιλής (Sidarte) απαίτησε δικαιοσύνη για το θάνατο της Καράσκο. «Το Κράτος της Χιλής πρέπει να απαντήσει και να δώσει μια διάφανη εκδοχή για τη συμμετοχή της αστυνομίας στον θάνατό της.

Βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, θέλουμε δικαιοσύνη», τόνισε το Sidarte. Από την έναρξη των κινητοποιήσεων στη Χιλή έχουν σκοτωθεί 20 άτομα, με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ να έχει στείλει ομάδα της για να διερευνήσει τους θανάτους που σημειώθηκαν και την πιθανή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πλευρά των αρχών.

Το Εθνικό Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IΝDH) έχει καταθέσει ήδη δεκάδες μηνύσεις για παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα των συλληφθέντων, ακόμη και των ανηλίκων, ενώ έχουν καταγραφεί δεκάδες υποθέσεις άσκησης σεξουαλικής βίας εναντίον γυναικών από στρατιώτες και αστυνομικούς. text Mε τσιπάκι και «μοναδικό» αριθμό οι νέες ταυτότητες. Πληρώνω για να έχω λήγοντα 666

Πηγή: Protagon.gr

Πέταξε μόνη από την Αυστραλία στην Αγγλία

Στη Maude Rose «Lores» Bonney (Μοντ Μπόννεϊ), την πρώτη γυναίκα πιλότο η οποία πέταξε μόνη από την Αυστραλία στην Αγγλία, αφιερώνει η Google το σημερινό της doodle, με αφορμή τη συμπλήρωση 122 χρόνων από τη γέννησή της.

Γεννημένη στην Πρετόρια της Νότιας Αφρικής στις 20 Νοεμβρίου 1897, η Maude Rose Rubens υιοθέτησε το όνομα «Lores».

Η καταγραφόμενη αύξηση στην παγκόσμια ταχύτητα του ανέμου θα συνεχιστεί την επόμενη δεκαετία
Η οικογένειά της μετακινήθηκε πρώτα στην Αγγλία και στη συνέχεια στην Αυστραλία.

Μετά από την πρώτη εκπαίδευσή της στη Μελβούρνη και αφού τελείωσε το σχολείο στη Γερμανία, γνώρισε και παντρεύτηκε τον Harry Barrington Bonney, έναν βιομήχανο δερμάτινων ειδών το 1917 και μετακόμισε στο Μπρισμπέιν.

Το 1928 γνώρισε τον Bert Hinkler, πιλότο και ξάδερφο του Harry Bonney στον οποίο ανήκε το ρεκόρ για ατομική πτήση από την Αγγλία στην Αυστραλία με το διπτέρυγο αεροπλάνο του Avro Avian.

Τα κατορθώματά του πυροδότησαν τη φαντασία της και η πρώτη της πτήση στο αεροπλάνο του, επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά της να μάθει να πετάει.

Έκανε κρυφά τα πρώτα της μαθήματα, αλλά όταν το είπε στον σύζυγό της, εκείνος της αγόρασε το αεροσκάφος de Havilland DH.60 Gypsy Moth, με το οποίο ξεκίνησε τις πτήσεις – ρεκόρ της.

Το 1933, έγινε η πρώτη γυναίκα που πέταξε από το Μπρισμπέιν της Αυστραλίας στο Κρόιντον της Βρετανίας.

Το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τερμάτισε την καριέρα της, ωστόσο, ενώ σχεδίαζε την επόμενη πτήση της – να γυρίσει τον κόσμο, μέσω της Ιαπωνίας, της Αλάσκας και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το τελευταίο της αεροσκάφος, VH-UVE Klemm L32-V, καταστράφηκε σε πυρκαγιά το 1939, ενώ το προηγούμενο αεροπλάνο της επιστρατεύτηκε στο πλαίσιο του πολέμου.

Η Bonney τιμήθηκε λαμβάνοντας τον τίτλο του μέλους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τον βασιλιά Γεώργιο τον Ε’, ενώ τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Αυστραλία, θεσπίστηκαν βραβεία προς τιμήν της.

Η Lores Bonney πέθανε στο σπίτι της στο Μαϊάμι το 1994, σε ηλικία 97 ετών.

Πέθανε η σπουδαία ερμηνεύτρια Σωτηρία Λεονάρδου

Είχε συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες με την ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη και στις κασέτες του Νικόλα Άσιμου - Έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στην ταινία του 1983 "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρρη
Έφυγε από τη ζωή η σπουδαία ερμηνεύτρια και ηθοποιός Σωτηρία Λεονάρδου. Η Λεονάρδου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μουσική, θέατρο, χορό και πολεμικές τέχνες. Υπήρξε μαθήτρια του Γιέρζυ Γκροτόφσκι στη Νότιο Ιταλία, παρακολούθησε σεμινάριο ινδικού θεάτρου Κατάκαλι στην Ινδία και «αφρικάνικη τελετουργική μαγεία στο θέατρο» στη Νότιο Αφρική όπου έζησε 4 χρόνια.

Είχε συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες με την ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη. Επίσης συμμετείχε στις κασέτες του Νικόλα Άσιμου . Έγινε γνωστή αρχικά από τη συμμετοχή της στην ταινία του 1983 "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρρη με τον οποίο είχε συνυπογράψει και το σενάριο. Η ταινία βασιζόταν στη ζωή της Μαρίκας Νίνου.

Είχε βραβευθεί το 1984 με το βραβείο Α' Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1984 για το «Ρεμπέτικο», το 1985 έλαβε το 1ο κορφιάτικο βραβείο γυναικείου ρόλου για το «Ρεμπέτικο», το 1985 το 1ο κρατικό βραβείο σεναρίου για το «Ρεμπέτικο», το 1996 το Β' κρατικό βραβείο γυναικείου ρόλου για την ταινία «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη, το 1986 της απονεμήθηκε τιμητική διάκριση της Ακαδημίας της Αλεξάνδρειας για το σύνολο της ταινίας «Ρεμπέτικο», το 1985 βραβείο Β΄ Γυναικείου ρόλου και επίσης ειδική μνεία Ακαδημίας Αλεξανδρείας.

Ρεμπέτικο Καίγομαι, Καίγομαι Σωτηρία Λεονάρδου 1983

.

Σωτηρία Λεονάρδου - Δεν Έχω Χρόνο, Μάτια Μου (1995)

Το 1995 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ "Δεν Έχω Χρόνο Μάτια Μου" με 11 τραγούδια που είχαν γράψει οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μάνος Ξυδούς, Φίλιππος Πλιάτσικας, Νικόλας Άσιμος, Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Ζαχαρόπουλος κ.ά. Σε 2 τραγούδια μαζί με τη Λεονάρδου τραγουδούσαν οι Μπάμπης Στόκας και Θανάσης Ζαχαρόπουλος.

Σύμφωνα με δημοσίευμα εφημερίδας, έπασχε από σπάνια ασθένεια που επηρέασε νεύρα του εγκεφάλου της προκαλώντας της κινητικά προβλήματα.

https://www.protothema.gr/

Claudio Bravo Camus (Κλαούντιο Μπράβο Κάμους): Η Google τιμάει τον Χιλιανό ζωγράφο, Claudio Bravo Camus με ένα doodle

Ο Claudio Bravo Camus σύμφωνα με τους ειδικούς κατάφερε να συνδυάσει την κλασσική τεχνική των ισπανόφωνων ζωγράφων μπαρόκ με αυτή του σουρεαλισμού του Salvador Dali.

Ο υπερρεαλιστής ζωγράφος Claudio Bravo Camus γεννήθηκε στην πόλη Valparaíso στις 8 Νοεμβρίου του 1936, και μεγάλωσε σε ένα ράντσο στην Melipilla. Μετά από σπουδές στον χορό στην Compañia de Ballet de Chile και την ηθοποιία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής, αποφάσισε να ασχοληθεί με τις εικαστικές τέχνες. Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του, ο μεγάλης αυτοδίδακτος καλλιτέχνης επέμενε, παρουσιάζοντας τους πίνακές του σε μια γνωστή γκαλερί στο Valparaíso από την ηλικία των 17 ετών.

Στη δεκαετία του 1960 ο Claudio Bravo Camus μετακόμισε στην Ισπανία και έγινε ζωγράφος πορτρέτων με γνωστούς πελάτες, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας του Ισπανού δικτάτορα Φρανθίσκο Φράνκο κ.α.

Σύμφωνα με τους ειδικούς τα έργα του Bravo μερικές φορές συγκρίνεται με τους επονομαζόμενους φωτορεαλιστές ζωγράφους, χωρίς ωστόσο να δουλεύει με φωτογραφίες. «Πάντα βασίζομαι σε πραγματικό θέμα», ανέφερε, και πρόσθεσε: «Το μάτι βλέπει πολλά περισσότερα από την κάμερα: σκιές, μικρές αλλαγές στο χρώμα ή το φως».

Το σημερινό Doodle επικεντρώνεται στη σειρά των έργων του που απεικονίζουν μυστηριώδη πακέτα τυλιγμένα σε χαρτί και δεμένα με κλωστή, τα οποία τον έκαναν διάσημο την δεκαετία του 1960.

Τo doodle της Google για τον Claudio Bravo Camus:

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Newsbomb.gr

Τι είναι τα doodles
Τα doodles δημιουργούνται από τη Google για να γιορτάσουν γεγονότα, επετείους και γενέθλια καλλιτεχνών, επιστημόνων, μουσικών και άλλων ξεχωριστών προσωπικοτήτων. Η ομάδα μηχανικών και σχεδιαστών doodle της Google (γνωστοί ως doodlers) ψάχνει πάντα για νέες και ενδιαφέρουσες ιδέες.

Το πρώτο doodle είχε δημιουργηθεί το 1998, όταν οι ιδρυτές της Google Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι, προκειμένου να ενημερώσουν τους χρήστες ότι θα λείπουν (ήθελαν να πάνε σε φεστιβάλ στην έρημο της Νεβάδα), τοποθέτησαν το σχέδιο μίας φιγούρας σε ράβδο πίσω από το δεύτερο «ο» του λογοτύπου της εταιρείας, ενημερώνοντας έτσι τους χρήστες ότι βρίσκονται εκτός γραφείου. Η ιδέα άρεσε και έκτοτε καθιερώθηκε και εμπλουτίσθηκε.

https://www.newsbomb.gr

Πέθανε σε ηλικία 83 χρονών, ο πατερας του Νέου Κύματος, Γιάννης Σπανός... Την είδηση του θανάτου ανακοίνωσε μέσω facebook η τραγουδίστρια Πένυ Ξενάκη, η οποία έχει συνεργαστεί δεκάδες φορές στο παρελθόν μαζί του. «Μόλις το έμαθα και θέλω να πεθάνω... Ο Γιάννης Σπανός δεν μένει πια εδώ...», έγραψε στο προφίλ της.

Ο Γιάννης Σπανός, γεννήθηκε στο Κιάτο, το 1936 και ζει εκεί τον περισσότερο χρόνο του από επιλογή, στο κτήμα του, όπου είναι ο δικός του κήπος της Εδέμ, με τους θάμνους και τα αναρριχώμενα λουλούδια, σε όλες τις αποχρώσεις της φύσης, τη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα, τα οπωροφόρα δέντρα και τα παραδείσια φυτά που έφερε από όλα τα μέρη του κόσμου.

Ο γονείς του εύποροι, δεν στάθηκαν ιδιαίτερο εμπόδιο στη φυσική του κλίση που φάνηκε από πολύ νωρίς. Από το Ελληνικό Ωδείο στην Κόρινθο, πιανίστας στη Σχολή Χορού Ηρώς Σισμάνη, έπαιζε επίμονα, ατέλειωτες ώρες με αποτέλεσμα να πάθει ζημιά στα δάχτυλά του.

Μετά το στρατιωτικό και την εκμάθηση ξένων γλωσσών, εγκαταλείπει τη Νομική (τη σχολή που απαραίτητα έπρεπε να σπουδάσουν τα παιδιά των αστών της εποχής) και σε ηλικία 20 ετών εγκαθίσταται στο Παρίσι. Η παρέα των καλλιτεχνών της αριστερής Όχθης του Σηκουάνα, τον συναρπάζει. Εκεί γνώρισε τη Nouvelle Vague, την τζαζ μουσική και έκανε τον ακομπανιαντέρ για πολλούς διάσημους τραγουδιστές, με πρώτο τον Σερζ Γκενσμπούργκ.

Δεν είναι πολύ γνωστό κι όμως τραγούδησε τραγούδια του η Μπριζίτ Μπαρντό (παρόλο που δεν συναντήθηκαν ποτέ) και η μούσα των υπαρξιστών, Ζιλιέτ Γκρεκό, ηχογράφησε 18 τραγούδια του.

Ο Γιάννης Σπανός, ο πληθωρικός συνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, με τόσα πολλά τραγούδια διασκορπισμένα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ώστε να μην μπορούμε να τα απαριθμήσουμε παρά να σιγοψιθυρίσουμε, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Γεννήθηκε στο Κιάτο, το 1936 και ζει εκεί τον περισσότερο χρόνο του από επιλογή, στο κτήμα του, όπου είναι ο δικός του κήπος της Εδέμ, με τους θάμνους και τα αναρριχώμενα λουλούδια, σε όλες τις αποχρώσεις της φύσης, τη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα, τα οπωροφόρα δέντρα και τα παραδείσια φυτά που έφερε από όλα τα μέρη του κόσμου.

Ο γονείς του εύποροι, δεν στάθηκαν ιδιαίτερο εμπόδιο στη φυσική του κλίση που φάνηκε από πολύ νωρίς. Από το Ελληνικό Ωδείο στην Κόρινθο, πιανίστας στη Σχολή Χορού Ηρώς Σισμάνη, έπαιζε επίμονα, ατέλειωτες ώρες με αποτέλεσμα να πάθει ζημιά στα δάχτυλά του.

Μετά το στρατιωτικό και την εκμάθηση ξένων γλωσσών, εγκαταλείπει τη Νομική (τη σχολή που απαραίτητα έπρεπε να σπουδάσουν τα παιδιά των αστών της εποχής) και σε ηλικία 20 ετών εγκαθίσταται στο Παρίσι. Η παρέα των καλλιτεχνών της αριστερής Όχθης του Σηκουάνα, τον συναρπάζει. Εκεί γνώρισε τη Nouvelle Vague, την τζαζ μουσική και έκανε τον ακομπανιαντέρ για πολλούς διάσημους τραγουδιστές, με πρώτο τον Σερζ Γκενσμπούργκ.

Δεν είναι πολύ γνωστό κι όμως τραγούδησε τραγούδια του η Μπριζίτ Μπαρντό (παρόλο που δεν συναντήθηκαν ποτέ) και η μούσα των υπαρξιστών, Ζιλιέτ Γκρεκό, ηχογράφησε 18 τραγούδια του.

Αρχές της δεκαετίας του ’60, επιστρέφει στην Ελλάδα, έπειτα από προτροπή του Γιώργου Παπαστεφάνου που τον γνώρισε στον Αλέκο Πατσιφά, ο οποίος τότε δημιουργούσε την εταιρεία δίσκων Λύρα. Ο Γιάννης Σπανός, δημιουργεί ένα καθαρά δικό του μουσικό κλίμα, χρησιμοποιώντας νέες φωνές. Τον ενδιέφεραν οι νέες φωνές, οι ακατέργαστες, όχι αυτές που ακούγονταν συνέχεια, οι καλλιεργημένες. Ήθελε κάτι άλλο.

Μπαίνει στη δισκογραφία με το τραγούδι «Μια αγάπη για το καλοκαίρι». Ο Μιχάλης Βιολάρης, η Πόπη Αστεριάδη, η Αρλέτα, η Καίτη Χωματά, η Αλέκα Μαβίλη, ήταν οι φωνές που χρησιμοποίησε για να βγει ο νέος ήχος που ήθελε και να ξεκινήσει ένα ολόκληρο ρεύμα που πρώτος ο ίδιος αποκάλεσε και πρότεινε στον Πατσιφά να το πουν «Νέο Κύμα», μετάφραση από το γαλλικό Nouvelle Vague.

Μετά το Νέο Κύμα, ακολουθούν οι σημαντικοί δίσκοι του όπως οι τρεις «Ανθολογίες», το «Εκείνο το καλοκαίρι» (Α΄ Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1971) και η «Οδός Αριστοτέλους». Εκείνη την εποχή αρχίζει να μεταστρέφει τη μουσική του και την οδηγεί προς τα λαϊκά, μ’ έναν όμως εντελώς δικό του φιλτραρισμένο ήχο, απεξαρτημένο από τους βαρείς «δρόμους» της Ανατολής. Έπαιξε ρόλο βέβαια και ο Τάκης Λαμπρόπουλος, ο έτερος πυλώνας του ελληνικού τραγουδιού, με τον οποίο υπέγραψε συμβόλαιο για την Columbia.

Γιώργος Ζαμπέτας, Βίκυ Μοσχολιού, Χάρις Αλεξίου, Ελένη Δήμου, Κώστας Καράλης, Γιάννης Πάριος, Μανώλης Μητσιάς, Αλέκα Κανελλίδου, Γιώργος Νταλάρας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη («Έξοδος Κινδύνου»), Τάνια Τσανακλίδου, ερμήνευσαν τραγούδια του, σε στίχους σπουδαίων στιχουργών, όπως οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαστεφάνου, Κώστας Κωτούλας, Πυθαγόρας, Μάνος Ελευθερίου (το εμβληματικό τραγούδι «Μαρκίζα») αλλά και ποιητών, όπως ο Βασίλης Ρώτας, ο Γιώργος Βυζιηνός, ο Νίκος Καββαδίας, ο Μίλτος Σαχτούρης.

Με τον παραγωγό Γιώργο Σγουράκη στην εκπομπή «Μονόγραμμα», που προβλήθηκε τον Φεβρουάριο στην ΕΡΤ2

Από πιο γνωστά τραγούδια του είναι: «Σαν με κοιτάς», «Οδός Αριστοτέλους», «Σπασμένο καράβι», «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες», «Μαρκίζα», «Είπα να φύγω», «Βροχή και σήμερα», «Θα με θυμηθείς», «Στην αλάνα», «Μια Κυριακή».

Έχει γράψει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο και μας θυμίζει τη μουσική που έκανε στην ταινία «Παύλος Μελάς». Ο δίσκος δεν είχε ευρεία αποδοχή, ωστόσο τον θεωρεί πολύ σπουδαίο. Και είναι. Αρκεί να θυμηθούμε τον θρήνο που τραγουδάει η Δήμητρα Γαλάνη για τον Παύλο Μελά: «Σε κλαίει λαός…», σε ποίηση Κωστή Παλαμά.

(Το βιογραφικό ειναι από τη εκπομπή "Μονόγραμμα)

Σημαντικότεροι δίσκοι του:

1965 Ο Γιάννης Σπανός Παίζει Σπανό

1965 Αποδημίες - Καίτη Χωματά

1966 Η Σούλα Μπιρμπίλη σε τραγούδια του Γιάννη Σπανού και του Νότη Μαυρουδή

1967 Α' Ανθολογία -Νέο Κύμα

1968 Β' Ανθολογία -Νέο Κύμα

1968 Ο Γιάννης Σπανός Διευθύνει Γιάννη Σπανό

1969 Σκιές στην άμμο -Καίτη Χωματά, Μιχάλης Βιολάρης

1969 Μια Κυριακή -Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού

1969 Όλο το καλοκαίρι -Μπέμπα Μπλάνς

1971 Εκείνο το καλοκαίρι- Αφροδίτη Μάνου (Α' Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης)

1972 Η γλυκειά Ίρμα -Έλλη Λαμπέτη

1973 Μέρες Αγάπης -Δήμητρα Γαλάνη

1974 Ο Μορμόλης - Χρήστος Λεττονός, Γιάννης Φέρτης, Ξένια Καλογεροπούλου , Τάνια Τσανακλίδου

1974 Οδός Αριστοτέλους -Γιάννης Πάριος, Χάρις Αλεξίου ,Γιάννης Καλατζής

1975 Γ' Ανθολογία -Αρλέτα, Κώστας Καράλης

1976 η Αλέκα Κανελλίδου τραγουδάει Γιάννη Σπανό

1977 Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδάει Γιάννη Σπανό

1978 Μ'αγαπούσες θυμάμαι -Δήμητρα Γαλάνη

1981 Στου καιρού τα ρέματα -Μανώλης Μητσιάς

1982 Φίλε -Τάνια Τσανακλίδου

1984 Έξοδος Κινδύνου -Άλκηστις Πρωτοψάλτη

1985 Χάρτινες Καρδιές - Γιάννης Πουλόπουλος

1988 Προσωπικά -Ελένη Δήμου

1991 Ανάμεσα σε δυο αγάπες (β' πλευρά με στίχους Αντ. Ανδρικάκη)-Χριστίνα Μαραγκόζη

1992 Η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδάει Γιάννη Σπανό

1992 Να'χα δυο καρδιές να σ'αγαπώ -Κατερίνα Κούκα

1993 Ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδάει Γιάννη Σπανό

1996 Άκου λοιπόν -Ελένη Δήμου

Η Κουβανέζα Αλίσια Αλόνσο, πέθανε την Πέμπτη πλήρης ημερών (98 ετών), όπως ανακοίνωσε το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας

Η Κουβανέζα Αλίσια Αλόνσο, χορεύτρια και χορογράφος, θρύλος του μπαλέτου παρά την σχεδόν ανύπαρκτη όρασή της, πέθανε την Πέμπτη πλήρης ημερών, όπως ανακοίνωσε το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας.

Η είδηση του του θανάτου της μόνης λατινοαμερικάνας «prima ballerina assoluta» – ένας συμβολικός τίτλος που δίνεται στις πλέον εξαίρετες μπαλαρίνες της γενιάς τους – στην Ιστορία, έκανε τον γύρο του κόσμου.

Η Αλίσια Αλόνσο έχασε σχεδόν την όρασή της στην ηλικία των 20 ετών μετά τη διπλή αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. Η χορεύτρια διέκρινε μόνο τις σκιές και χόρεψε σχεδόν όλη τη ζωή της βρίσκοντας τον προσανατολισμό της χάρη στα φωτεινά σημάδια που διέθετε η σκηνή.

Η θρυλική μπαλαρίνα πέθανε σε ηλικία 98 ετών, δήλωσε εκπρόσωπος του Εθνικού Μπαλέτου. Πολλοί θυμούνται την καταπληκτική «Ζιζέλ» να προσελκύει το κοινό με τις φιγούρες της και να μπορεί στα 40 της να αιχμαλωτίζει τα βλέμματα χορεύοντας τη «Λίμνη των Κύκνων».

Η τελευταία της παράσταση ήταν το 1995, όταν η Αλόνσο ήταν 74 ετών. Μετά έγινε μια απαιτητική χορογράφος, πάντα αεικίνητη και κομψή με το ροζ κραγιόν στα χείλη και τα βαμμένα μακριά νύχια, που επαναλάμβανε ακούραστα κάθε κίνηση μέχρι να φτάσει στην τελειότητα, ακόμη κι αν δεν μπορούσε να δει τίποτα. «Εγώ χορεύω μέσα στο κεφάλι μου», συνήθιζε να λέει.

Η Αλόνσο ωστόσο, υπήρξε και παθιασμένη χορογράφος που συνέχιζε να διδάσκει την τέχνη της μέχρι τα βαθιά της γεράματα.
Στην Κούβα, την οποία ουδέποτε θέλησε να εγκαταλείψει, παρά τις προτάσεις που είχε οι οποίες θα της χάριζαν πλούτη και δόξα στο εξωτερικό, η Αλίσια Αλόνσο είχε ιδρύσει μια ξεχωριστή σχολή στον κόσμο του μπαλέτου: την κουβανέζικη σχολή, η οποία συνδυάζει ρυθμούς και φυλετική καταγωγή.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ