Κλούβιος και Σουβλίτσα: Η πρώτη παιδική εκπομπή στην Ελλάδα κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια νοσταλγικά
Ένα μάτσο εφημερίδες, φτηνά υφάσματα και λίγη κόλα συνέθεσαν τα παιδικά όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Μπάρμπα Μυτούσης, ο καλοκάγαθος θείος, ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα τα ανιψάκια του συνέδεσαν για δέκα ολόκληρα χρόνια στη τηλεόραση και 45 χρόνια σε όλη την Ελλάδα την αποτελεσματικότερη… απόδραση της πιτσιρικαρίας από τη πραγματικότητα.
Ηταν το δικό τους «μαγικό χαλί» με το οποίο ταξίδευαν στη χώρα του ονείρου και του παραμυθιού.
Ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα επί το έργον…
Ο Μπαρμπα Μυτούσης τα είχε τα χρονάκια του όταν έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στα 1966. Είχε… γεννηθεί την 1η Μαρτίου 1939 από την Ελένη Θεοχάρη Περάκη στην Αθήνα. Μεγάλωσε δύσκολα με Πόλεμο και Κατοχή. Πάντα όμως είχε τη διάθεση να διασκεδάζει τους μικρούς του φίλους.
Η Ελένη Κοτσίρη και η Επη Πρωτονοτάριου στη διάρκεια παράστασης
Μέσα στα ταραγμένα εκείνα χρόνια τριγυρνούσε την Ελλάδα δίνοντας παραστάσεις προσπαθώντας να χορτάσει γέλιο τα πεινασμένα – κυριολεκτικά – παιδάκια.
Την 1η Νοεμβρίου 1966, ημέρα Τρίτη, ο καλοκάγαθος θείος, η παμπόνηρη Σουβλίτσα και ο αγαθούλης Κλούβιος, τελευταία άφιξη στις παραστάσεις εμπνευσμένος από τις Κλαψωδίες της Αλκης Ζέης, έκαναν την εμφάνισή τους στους ελάχιστους τηλεθεατές που διέθεταν τότε τηλεοπτικές συσκευές.
Η εκπομπή αρχικά ήταν 15ήμερη και διαρκούσε 15 λεπτά. Από τον Φεβρουάριο του 1967 όμως έγινε εβδομαδιαία και ημίωρη.
Η Ελένη Θεοχάρη Περάκη τον καιρό της εκπομπής
Ποιοι όμως κρύβονταν πίσω από τις κούκλες; Η Ελένη Θεοχάρη Περάκη ήταν η δημιουργός του «Κουκλοθεάτρου Αθηνών». Είχε γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια το 1919, είχε σπουδάσει Ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι κι από τα είκοσι χρόνια της δόθηκε ολόψυχα στο δημιούργημά της. Οι κούκλες, φτιαγμένες από φτηνά υλικά, έπαιρναν ζωή από την ίδια και τις συνεργάτιδές της.
Όλο το επιτελείο της εκπομπής. Από αριστερά η σκηνογράφος Ανθούλα Ξανθού, η Επη Πρωτονοτάριου, η Ελένη Κοτσίρη και η Κούλα Κατσούρη
Τρεις ηθοποιοί, η Ελένη Κοτσίρη που έγραφε και τα κείμενα, η Επη Πρωτονοτάρου και η Κούλα Κατσούρη που είχε και τις δημόσιες σχέσεις ήταν ο βασικός πυρήνας. Από κοντά και η σκηνογράφος Ανθούλα Ξανθού – Σταυριανού.
Τη μουσική είχε αναλάβει η Ερση Παπαστάμου.
Η Ελένη Θεοχάρη Περάκη σε φωτογραφία του 1980 με τους αγαπημένους της ήρωες
Από το 1970 το «Κουκλοθέατρο Αθηνών» απέκτησε και στέγη, εκτός τηλεόρασης. Στο θεατράκι της ΧΕΝ όπου κάθε χειμώνα έδινε παραστάσεις, ενώ το καλοκαίρι γύριζε την περιφέρεια.
Η εκπομπή αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Για δέκα ολόκληρα χρόνια είχε σταματήσει το ρολόι του χρόνου. Όλα αυτά τα χρόνια ούτε ο θείος, ούτε τα ανίψια μεγάλωσαν.
Την Πρωτοχρονιά του 1976 μεταδόθηκε το τελευταίο επεισόδιο. Την επόμενη Πέμπτη προβλήθηκε μια ξένη παραγωγή, το «Μπράντι Κιντς» κι αμέσως μετά πήραν τη θέση του τα «Ελληνικά παραμύθια», μια σοβαρή προσπάθεια για να αποδοθούν με θεατρικό τρόπο τα λαϊκά παραμύθια.
Ακούστε ένα επεισόδιο της σειράς
Οι τίτλοι των επεισοδίων των πρώτων εκπομπών
Η περιέργεια της Σουβλίτσας (1-11), η ακαταστασία της Σουβλίτσας (15-11), η τεμεπλιά του Κλούβιου (29-11), ο πονόδοντος και το πιπέρι (13-12), ο Αη Βασίλης (27-12), η σάκα (10-1), η σουβλίτσα ζωγράφος (24-1), η Σουβλίτσα ζαχαροπλάστης (7-2), ο Κλούβιος, η Σουβλίτσα και τα μαθήματα (14-2), η Σουβλίτσα και ο Παπίνος (21-2), ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα μασκαράδες (7-3), το τσίρκο Μπάλο Μπάκα (14-3), η καρδερίνα στο κλουβί (21-3), το μικρούτσικο το Νιό (28-3).
Η νεαρή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ αναδείχθηκε Πρόσωπο της Χρονιάς από το περιοδικό Time μετά την έντονη δράση της σε ζητήματα που αφορούν το κλίμα.
Η νεαρή Σουηδή ακτιβίστρια Γκρέτα Τούνμπεργκ κοσμεί το εξώφυλλο του περιοδικού, το οποίο βλέπει στην Τούνμπεργκ τη «δύναμη της νιότης».
«Η Γκρέτα Τούνμπεργκ υπενθυμίζει ότι οι νέοι που κληρονομούν δυσλειτουργικές κυβερνήσεις, τσακισμένες οικονομίες και έναν όλο και πιο αδύναμο πλανήτη, γνωρίζουν πόσο απέτυχαν οι ενήλικες», αναφέρει το περιοδικό.
Η Τούνμπεργκ είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της φετινής χρονιάς καθώς κατάφερε να τραβήξει το φως της δημοσιότητας με τον αγώνα της κατά της κλιματικής αλλαγής.
Στη γαλλίδα γλύπτρια Camille Claudel είναι αφιερωμένο το σημερινό doodle της Google με αφορμή τη συμπλήρωση 155 χρόνων από τη γέννησή της
Το σημερινό Doodle της Google, το οποίο εικονογραφήθηκε από τον καλλιτέχνη Ichinori, τιμά την Γαλλίδα γλύπτρια Camille Claudel με αφορμή την 155η επέτειο από τη γέννησή της.
Αντιμετωπίζοντας πολλές προκλήσεις ως γυναίκα στο χώρο της τέχνης, η αποφασιστικότητα της Camille Claudel την ώθησε να σπάει συνεχώς τα καλούπια και να δημιουργεί ακόμα και στο πρόσωπο της αντιξοότητας.
Γεννημένη στο Φερ-αν-Ταρντενουά (Fère-en-Tardenois) μια ημέρα σαν σήμερα, η Camille Claudel άρχισε να πειραματίζεται με πηλό από τα παιδικά της χρόνια. Σε ηλικία 12 ετών, ο πατέρας της κανόνισε μια επίσκεψη στον καθιερωμένο γλύπτη Alfred Boucher, ο οποίος αντιλήφθηκε τις δεξιότητες και το ταλέντο της και την συμβούλεψε να μετακομίσει στο Παρίσι για να σπουδάσει τέχνη. Γράφτηκε λοιπόν στο Académie Colarossi, όπου ξεκίνησε τις σπουδές της στο σχέδιο, με δάσκαλο τον Boucher.
Το 1882 είχε μια μοιραία συνάντηση με τον φίλο του Boucher, τον διάσημο γλύπτη Auguste Rodin. Η Claudel ξεκίνησε μαθήματα υπό τον Rodin το 1884, μαθαίνοντας για τη μέθοδο παρατήρησης των προφίλ και τη σημασία της σύλληψης εκφράσεων. Τα γλυπτά της, ωστόσο, είχαν επιρροές και στον Rodin. Για παράδειγμα, το 1886, το κομμάτι της «Jeune fille à la gerbe» θεωρείται ευρέως ότι ενέπνευσε τη «Γαλάτεια» του Ροντέν, η οποία ολοκληρώθηκε μερικά χρόνια αργότερα.
Claudel και Rodin ανέπτυξαν ερωτική σχέση, που απέφερε και δύο προσωπικά αποκαλυπτικά γλυπτά, το Persée et la Gorgone και το L'Âge mûr. Η σχέση τους διακόπηκε μετά από δική της πρωτοβουλία το 1893 αν και οριστικά τερματίζεται το 1898. Παράλληλα, η Claudel επιχειρεί να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη καλλιτεχνική πορεία με μια σειρά από σημαντικά έργα και διακρίσεις.
Η σχέση της Κλοντέλ με τον Ροντέν διακόπτεται μετά από δική της πρωτοβουλία περίπου το 1894 αν και οριστικά τερματίζεται τελικά το 1898, ενώ παράλληλα επιχειρεί να ακολουθήσει μια ανεξάρτητη καλλιτεχνική πορεία με μια σειρά από σημαντικά έργα και διακρίσεις.
Το 1913 πεθαίνει ο πατέρας της, ωστόσο η Camille Claudel δεν ενημερώνεται για το γεγονός από την οικογένειά της. Οκτώ ημέρες μετά την κηδεία του, μετά από πρωτοβουλία του αδελφού της, η Κλοντέλ εισάγεται στην ψυχιατρική κλινική Maison de Santé. Θεωρείται πιθανό πως για την εισαγωγή της υπέγραψε η μητέρα της. Σε μια επιστολή της προς τον ξάδελφό της η ίδια γράφει την ίδια χρονιά: «[...] πιστεύω ότι είμαι στα πρόθυρα ενός κακού τέλους [...]. Ήταν χωρίς νόημα η τόση εργασία και το ταλέντο με μία ανταπόδοση όπως αυτή». . Η τοπική εφημερίδα L' Avenir de L' Aisne δημοσιοποιεί τον εγκλεισμό της Κλοντέλ ενώ και πολλά δημοσιεύματα που ακολουθούν, κατηγορούν την οικογένειά της για το χαμό μιας διάνοιας της τέχνης.
Το 1914 ο Ροντέν αποστέλει χρήματα για την κάλυψη της νοσηλείας της ενώ κατόπιν παρότρυνσης του Mathias Morhardt, διατηρεί και ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο Biron όπου διαμένει για την προστασία και φύλαξη των έργων της.
Στα επόμενα χρόνια, μεταφέρεται σε διάφορα ιδρύματα και άσυλα, ενώ δέχεται επισκέψεις μόνο από τον αδελφό της. Σε επιστολή της, του 1915, προς τον διευθυντή της κλινικής όπου τότε νοσηλευόταν η Κλοντέλ, η μητέρα της γράφει πως δεν επιθυμεί να την επισκεφτεί ξανά καθώς έχει προκαλέσει πολύ κακό στην οικογένεια. Στις αρχές του 1920 ο γιατρός της, Dr. Brunet, στέλνει επιστολή στη μητέρα της ζητώντας τη βοήθειά της για τη σταδιακή επανένταξη της Κλοντέλ στο οικογενειακό περιβάλλον, βοήθεια που όμως αρνείται.
Μετά από περίπου τριάντα χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρικές κλινικές, πέθανε στις 19 Οκτωβρίου του 1943 και η σορός της βρίσκεται σήμερα στο κοιμητήριο του Monfavet.
Μεγάλο μέρος του έργου της φιλοξενείται στο Μουσείο Camille Claudel στο Νοζάν-συρ-Σεν (Nogent-sur-Seine), το οποίο άνοιξε το 2017. Σε αυτό το μέρος, οι λάτρεις της τέχνης από όλο τον κόσμο συνεχίζουν να εκτιμούν το έργο της σπουδαίος καλλιτέχνιδος.
Από τους δημοφιλέστερους αγίους του χριστιανικού κόσμου. Η μνήμη του εορτάζεται σε Ανατολή και Δύση στις 6 Δεκεμβρίου.
Ο Νικόλαος γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου του 270 στα Πάταρα της Λυκίας (σημερινό Γκελεμίς Τουρκίας) από γονείς ευσεβείς και πλούσιους και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης. Αφού μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, χειροτονήθηκε ιερέας και αγωνίστηκε για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης, προστατεύοντας συγχρόνως κάθε αδύνατο, πάσχοντα ή αδικούμενο. Η άνοδός του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Μύρων της Λυκίας (σημερινό Ντεμρέ Τουρκίας), προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών, οι οποίοι των συνέλαβαν και τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια.
Αποφυλακίστηκε μετά την επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αφοσιώθηκε στο ποιμαντικό του έργο. Έλαβε μέρος στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325), όπου διαμορφώθηκε εν πολλοίς το χριστιανικό δόγμα, με την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου. Εκοιμήθη εν ειρήνη στις 6 Δεκεμβρίου του 343. Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», επειδή τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο. Στον Άγιο Νικόλαο αποδίδονται και πολλά θαύματα.
Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων του βρίσκονται σήμερα στη Βασιλική του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας κι ένα μέρος τους στον ναό του Αγίου Νικολάου στο νησάκι Λίντο της Βενετίας. Η μεταφορά τους στην Ιταλία έγινε επί βυζαντινού αυτοκράτορος Αλεξίου Β' Κομνηνού (1180-1183), όταν τα Μύρα κατακτήθηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους και υπήρχε κίνδυνος να τα καταστρέψουν.
Στην ελληνική λαϊκή παράδοση η εορτή του Αγίου Νικολάου αποτελεί το τέλος του εορταστικού τριημέρου που ονομάζεται «Νικολοβάρβαρα» και είναι ταυτισμένα με το δυνατό κρύο και τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Σχετικές οι παροιμίες: «άε Βαρβάρα φύσα, άε Σάββα βρέξον, αε Νικόλα σόντσον (χιόνισε)» (ποντιακή), «Τα Αγιονικολοβάρβαρα ή βρέχει ή χιονίζει» και «Βαρβαρίτσες, Νικολίτσες, όπου να’σαι μέσα να’σαι».
Ο Άγιος Νικόλαος τιμάται ιδιαίτερα σε όλο τον ελληνικό χώρο από τους ανθρώπους της θάλασσας. Είναι προστάτης των ναυτικών, του Πολεμικού και του Εμπορικού Ναυτικού. Είναι ο πολιούχος Άγιος της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου, του Γαλαξειδίου, της Κοζάνης, του Πολύγυρου, της Σητείας και της Σύρου.
Στον Ρωμαιοκαθολικό Κόσμο ο Άγιος Νικόλαος, εκτός από τους ναυτικούς, είναι προστάτης των παιδιών, των απασχολουμένων στα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, των ενεχυροδανειστών, των φαρμακοποιών, των μεταμελημένων κλεπτών, των βαρελοποιών, των εμπόρων και των αδίκως κατηγορηθέντων. Στη δυτική παράδοση ο Άγιος Νικόλαος (Santa Claus) είθισται να φέρνει τα χριστουγεννιάτικα δώρα στα παιδιά, όπως, στη δική μας παράδοση, ο Άγιος Βασίλης.
Απολυτίκιο Αγίου Νικολάου
Κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος
εγκρατείας διδάσκαλον ανέδειξέ σε
τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια
δια τούτω εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά
τη πτωχεία τα πλούσια.
Πάτερ ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ
σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/737
Χιλή: Η περίεργη «αυτοκτονία» της ακτιβίστριας-κλόουν Η 36χρονη καλλιτέχνις του δρόμου Ντανιέλα Καράσκο βρέθηκε κρεμασμένη από χειροπέδες με τα συνδικάτα και τις φεμινιστικές οργανώσεις να κάνουν λόγο για «κρατική δολοφονία»
Ήταν γνωστή με το ψευδώνυμο «La Mimo» (Λα Μίμο), καθώς γυρνούσε στο Σαντιάγο ως καλλιτέχνις του δρόμου, ούσα μια μίμος ή ένας κλόουν ή και τα δυο μαζί. Ήταν επίσης εξαιρετικά αγαπητή σε πολλές χιλιάδες Χιλιανών, κυρίως νεαρών, καθώς κατέβαινε μαζί τους σε πορείες εναντίον της κυβέρνησης του Σεμπαστιάν Πινέρα, διεκδικώντας και αυτή αλλαγές προς το καλύτερο. Όμως η Ντανιέλα Καράσκο αγνοούνταν από τις 19 Οκτωβρίου, όταν και συνελήφθη στη διάρκεια των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Χιλή.,
Και όταν η κοπέλα βρέθηκε πριν μερικές ημέρες νεκρή, κρεμασμένη από χειροπέδες πάνω σε έναν φράκτη στο πάρκο Αντρε Ζαρλάν, στη συνοικία Πέδρο Αγκίρε Σέρδα, στα νότια της χιλιανής πρωτεύουσας, δεν προκάλεσε μόνο ανείπωτη θλίψη για την απώλεια της, αλλά και οργή. Γιατί μπορεί μεν ο ιατροδικαστής να ξεκαθάρισε πως το σώμα της δεν έφερε κακώσεις και ενδείξεις άσκησης σεξουαλικής βίας και την νεκροψία να έδειξε ότι ο θάνατος της 36χρονης προήλθε από ασφυξία και οι Αρχές της χώρας να μιλούν επίσημα για αυτοκτονία, όμως συνδικάτα και φεμινιστικές οργανώσεις ζητούν δικαίωση, κάνοντας λόγο για «ξεκάθαρη περίπτωση κρατικής δολοφονίας».
Γιατί, ισχυρίζονται οι οργανώσεις, πώς θα μπορούσε να έχει αυτοκτονήσει, ειδικά ευρισκόμενη πάνω σε έναν φράκτη, μια γυναίκα φορώντας χειροπέδες στα χέρια της; Η «αυτοκτονία» της θυμίζει δολοφονία βγαλμένη από τις χειρότερες σελίδες της δικτατορίας του Αουγκούστο Πινοσέτ, κάτι που επιβεβαιώνει με κατάθεσή του και ένας αυτόπτης μάρτυρας, ο οποίος είδε την «Μίμο» την ημέρα της εξαφάνισής της να κυκλοφορεί σε περιοχή όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι πολλοί αστυνομικοί. «Τη Ντανιέλα τη βίασαν, τη βασάνισαν, την γέμισαν σημάδια, μέχρι που της πήραν τη ζωή της», κατάγγειλε το φεμινιστικό κίνημα «Ούτε Μια Λιγότερη» (Ni una menos), που αγωνίζεται διεθνώς εναντίον των δολοφονιών γυναικών και της παραβίασης των δικαιωμάτων τους.
Πανό που αναγράφει «Δικαιοσύνη για την «Μίμο»» «Τη Ντανιέλα τη συνέλαβαν στρατιωτικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας στις 19 Οκτωβρίου», συμπλήρωσε με την σειρά του το Δίκτυο Γυναικών Ηθοποιών της Χιλής. Το Εθνικό Συνδικάτο Ηθοποιών της Χιλής (Sidarte) απαίτησε δικαιοσύνη για το θάνατο της Καράσκο. «Το Κράτος της Χιλής πρέπει να απαντήσει και να δώσει μια διάφανη εκδοχή για τη συμμετοχή της αστυνομίας στον θάνατό της.
Βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, θέλουμε δικαιοσύνη», τόνισε το Sidarte. Από την έναρξη των κινητοποιήσεων στη Χιλή έχουν σκοτωθεί 20 άτομα, με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ να έχει στείλει ομάδα της για να διερευνήσει τους θανάτους που σημειώθηκαν και την πιθανή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την πλευρά των αρχών.
Το Εθνικό Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IΝDH) έχει καταθέσει ήδη δεκάδες μηνύσεις για παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα των συλληφθέντων, ακόμη και των ανηλίκων, ενώ έχουν καταγραφεί δεκάδες υποθέσεις άσκησης σεξουαλικής βίας εναντίον γυναικών από στρατιώτες και αστυνομικούς. text Mε τσιπάκι και «μοναδικό» αριθμό οι νέες ταυτότητες. Πληρώνω για να έχω λήγοντα 666
Πηγή: Protagon.gr
Πέταξε μόνη από την Αυστραλία στην Αγγλία
Στη Maude Rose «Lores» Bonney (Μοντ Μπόννεϊ), την πρώτη γυναίκα πιλότο η οποία πέταξε μόνη από την Αυστραλία στην Αγγλία, αφιερώνει η Google το σημερινό της doodle, με αφορμή τη συμπλήρωση 122 χρόνων από τη γέννησή της.
Γεννημένη στην Πρετόρια της Νότιας Αφρικής στις 20 Νοεμβρίου 1897, η Maude Rose Rubens υιοθέτησε το όνομα «Lores».
Η καταγραφόμενη αύξηση στην παγκόσμια ταχύτητα του ανέμου θα συνεχιστεί την επόμενη δεκαετία
Η οικογένειά της μετακινήθηκε πρώτα στην Αγγλία και στη συνέχεια στην Αυστραλία.
Μετά από την πρώτη εκπαίδευσή της στη Μελβούρνη και αφού τελείωσε το σχολείο στη Γερμανία, γνώρισε και παντρεύτηκε τον Harry Barrington Bonney, έναν βιομήχανο δερμάτινων ειδών το 1917 και μετακόμισε στο Μπρισμπέιν.
Το 1928 γνώρισε τον Bert Hinkler, πιλότο και ξάδερφο του Harry Bonney στον οποίο ανήκε το ρεκόρ για ατομική πτήση από την Αγγλία στην Αυστραλία με το διπτέρυγο αεροπλάνο του Avro Avian.
Τα κατορθώματά του πυροδότησαν τη φαντασία της και η πρώτη της πτήση στο αεροπλάνο του, επιβεβαίωσε την αποφασιστικότητά της να μάθει να πετάει.
Έκανε κρυφά τα πρώτα της μαθήματα, αλλά όταν το είπε στον σύζυγό της, εκείνος της αγόρασε το αεροσκάφος de Havilland DH.60 Gypsy Moth, με το οποίο ξεκίνησε τις πτήσεις – ρεκόρ της.
Το 1933, έγινε η πρώτη γυναίκα που πέταξε από το Μπρισμπέιν της Αυστραλίας στο Κρόιντον της Βρετανίας.
Το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τερμάτισε την καριέρα της, ωστόσο, ενώ σχεδίαζε την επόμενη πτήση της – να γυρίσει τον κόσμο, μέσω της Ιαπωνίας, της Αλάσκας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το τελευταίο της αεροσκάφος, VH-UVE Klemm L32-V, καταστράφηκε σε πυρκαγιά το 1939, ενώ το προηγούμενο αεροπλάνο της επιστρατεύτηκε στο πλαίσιο του πολέμου.
Η Bonney τιμήθηκε λαμβάνοντας τον τίτλο του μέλους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τον βασιλιά Γεώργιο τον Ε’, ενώ τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Αυστραλία, θεσπίστηκαν βραβεία προς τιμήν της.
Η Lores Bonney πέθανε στο σπίτι της στο Μαϊάμι το 1994, σε ηλικία 97 ετών.
Πέθανε η σπουδαία ερμηνεύτρια Σωτηρία Λεονάρδου
Είχε συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες με την ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη και στις κασέτες του Νικόλα Άσιμου - Έγινε γνωστή από τη συμμετοχή της στην ταινία του 1983 "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρρη
Έφυγε από τη ζωή η σπουδαία ερμηνεύτρια και ηθοποιός Σωτηρία Λεονάρδου. Η Λεονάρδου γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μουσική, θέατρο, χορό και πολεμικές τέχνες. Υπήρξε μαθήτρια του Γιέρζυ Γκροτόφσκι στη Νότιο Ιταλία, παρακολούθησε σεμινάριο ινδικού θεάτρου Κατάκαλι στην Ινδία και «αφρικάνικη τελετουργική μαγεία στο θέατρο» στη Νότιο Αφρική όπου έζησε 4 χρόνια.
Είχε συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες με την ορχήστρα του Μίκη Θεοδωράκη. Επίσης συμμετείχε στις κασέτες του Νικόλα Άσιμου . Έγινε γνωστή αρχικά από τη συμμετοχή της στην ταινία του 1983 "Ρεμπέτικο" του Κώστα Φέρρη με τον οποίο είχε συνυπογράψει και το σενάριο. Η ταινία βασιζόταν στη ζωή της Μαρίκας Νίνου.
Είχε βραβευθεί το 1984 με το βραβείο Α' Γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1984 για το «Ρεμπέτικο», το 1985 έλαβε το 1ο κορφιάτικο βραβείο γυναικείου ρόλου για το «Ρεμπέτικο», το 1985 το 1ο κρατικό βραβείο σεναρίου για το «Ρεμπέτικο», το 1996 το Β' κρατικό βραβείο γυναικείου ρόλου για την ταινία «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη, το 1986 της απονεμήθηκε τιμητική διάκριση της Ακαδημίας της Αλεξάνδρειας για το σύνολο της ταινίας «Ρεμπέτικο», το 1985 βραβείο Β΄ Γυναικείου ρόλου και επίσης ειδική μνεία Ακαδημίας Αλεξανδρείας.
Ρεμπέτικο Καίγομαι, Καίγομαι Σωτηρία Λεονάρδου 1983
.
Σωτηρία Λεονάρδου - Δεν Έχω Χρόνο, Μάτια Μου (1995)
Το 1995 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ "Δεν Έχω Χρόνο Μάτια Μου" με 11 τραγούδια που είχαν γράψει οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μάνος Ξυδούς, Φίλιππος Πλιάτσικας, Νικόλας Άσιμος, Λάκης Παπαδόπουλος, Γιάννης Ζαχαρόπουλος κ.ά. Σε 2 τραγούδια μαζί με τη Λεονάρδου τραγουδούσαν οι Μπάμπης Στόκας και Θανάσης Ζαχαρόπουλος.
Σύμφωνα με δημοσίευμα εφημερίδας, έπασχε από σπάνια ασθένεια που επηρέασε νεύρα του εγκεφάλου της προκαλώντας της κινητικά προβλήματα.
Σελίδα 13 από 26
