Πέθανε ο Νάνος Βαλαωρίτης
Πέθανε σε ηλικία 98 ετών ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης
Πεθανε σε ηλικία 98 ετών ο Νάνος Βαλαωρίτης, ποιητής, κριτικός, μελετητής, μεταφραστής, δοκιμιογραφος και μυθιστοριογράφος, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μεταπολεμικου υπερρεαλισμου στην Ελλάδα.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1921 στη Λωζάνη. Ήταν δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Από την μητέρα του ήταν εγγονός του εφοπλιστή και πολιτευτή των Σπετσών Ιωάννη Λεωνίδα. Σπούδασε νομικά, φιλολογία (αγγλική και γαλλική) στα πανεπιστήμια των Αθηνών, Λονδίνου, και Σορβόνης.
Πατέρας του ήταν ο διπλωμάτης Κωνσταντίνος Βαλαωρίτης. Οι πρώτες του δημοσιεύσεις ήταν στα Νέα Γράμματα το 1939. Το 1944 δραπέτευσε απ’ την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συνάντησε τον Σεφέρη ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο.
Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξίδευσε στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συνάντησε τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάστηκε για τον Λούις ΜακΝις στο BBC. Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έκανε και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Οδυσσέα Ελύτη και του Ανδρέα Εμπειρίκου. Το 1947 εξέδωσε την Τιμωρία των Μάγων, την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετείχε στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού. Στο Παρίσι γνώρισε την μελλοντική (1960) σύζυγό του, την Αμερικανίδα Μαρί Γουίλσον (1922-2017).
Το 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 ήταν ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Πάλι. Όταν η χούντα έρχεται στην εξουσία το 1967, νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί, έτσι το 1968 ταξιδεύει στις ΗΠΑ όπου και διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύθηκε με το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μερικές γυναίκες (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε επίσης αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών). Το Δεκέμβριο του 2009 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολo του έργου του.
Το 2009 προκλήθηκαν αντιδράσεις όταν άφησε να εννοηθεί ότι στηρίζει ανοιχτά τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αργότερα διέψευσε ο ίδιος με επίσημες δηλώσεις του. Προηγουμένως είχε ταχτεί με το κόμμα των Οικολόγων Πράσινων.
Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, και Αθήνα. Συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.
Το συλλυπητήριο μήνυμα του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ
«Αποχαιρετώντας τον Νάνο Βαλαωρίτη αποχαιρετούμε έναν ανήσυχο ποιητή, έναν μαχητικό διανοούμενο, έναν ενεργό πολίτη», αναφέρεται στην ανακοίνωση του ΓΤ του ΣΥΡΙΖΑ.
«Η συναρπαστική διαδρομή του Νάνου Βαλαωρίτη και το πλούσιο έργο του υπενθυμίζουν τις αστείρευτες δημιουργικές δυνατότητες μιας γενιάς ανθρώπων που αναδύθηκε μέσα από τις μεγάλες περιπέτειες του ελληνικού 20ου αιώνα. Η υπερρεαλιστική γραφή και το διανοητικό πρόταγμά του συνδέθηκε και συνομίλησε με διεθνή ρεύματα σκέψης έχοντας ταυτόχρονα ως σταθερό σημείο αναφοράς τους όρους της πνευματικής δημιουργίας στην Ελλάδα. Η απόφασή του να αυτοεξοριστεί στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, οι πυκνές παρεμβάσεις του στο δημόσιο λόγο και η αποδοκιμασία του μονόδρομου της νεοφιλελεύθερης σκέψης, η συμπόρευσή του με τις ιδέες της ριζοσπαστικής οικολογίας υπογραμμίζουν τη διαρκή αναζήτηση ενός προγράμματος χειραφέτησης και δημοκρατίας».
«Το έργο και η σκέψη του Νάνου Βαλαωρίτη θα παραμείνουν σημεία αναφοράς για όλους και όλες μας», καταλήγει η ανακοίνωση.
Η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση για την απώλεια του ποιητή και συγγραφέα Νάνου Βαλαωρίτη:
Στην πλήρη, από κάθε άποψη, ζωή του, ο Νάνος Βαλαωρίτης δεν υπήρξε μόνο πολυγραφότατος και δημιουργικός, ένας βαθιά μορφωμένος άνθρωπος με το προνόμιο να είναι δισέγγονος του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Ήταν ένας ποιητής με μια ζωή σαν θαυμαστή περιπέτεια, και την τύχη να συναναστραφεί μερικούς από τους σπουδαιότερους δημιουργούς του περασμένου αιώνα. Επηρεάστηκε από εκείνους και επηρέασε με την παρουσία και τον λόγο του πολλούς από αυτούς. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που μπορούν να πουν ότι είχαν την τιμή να συνομιλήσουν με τον Τ. Σ. Έλιοτ, τον Ντύλαν Τόμας, τον Αντρέ Μπρετόν, τον Σαρτρ, τον Σεφέρη, τον Ελύτη. Η λίστα είναι μακρά και περιλαμβάνει εξαιρετικά σημαντικά ονόματα. Ο Νάνος Βαλαωρίτης στάθηκε δίπλα τους, ως ποιητής και ως μια θυελλώδης, μαγευτική προσωπικότητα, που θα λείψει από τον ελληνικό πολιτισμό και τα γράμματα. Εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του.
H Εταιρεία Συγγραφέων για τον θάνατο του Νάνου Βαλαωρίτη
«Με μεγάλη θλίψη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του ποιητή, πεζογράφου, δοκιμιογράφου και ιδρυτικού μέλους της Εταιρείας Συγγραφέων, Νάνου Βαλαωρίτη. Από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, ο Νάνος Βαλαωρίτης, ο οποίος πέθανε αργά χθες σε ηλικία 98 ετών, έχει συνδέσει το όνομά του με τις μεγάλες πρωτοπορίες αλλά και ορισμένα από τα διασημότερα ονόματα των γραμμάτων του 20ου αιώνα», αναφέρει η Εταιρεία Συγγραφέων για τον θάνατο του Νάνου Βαλαωρίτη. Και προσθέτει: «Σεφέρης, Μπρετόν, Φερλιγκέτι, Γκίνσμπεργκ, Μπάροουζ, Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ Όντεν και Ντύλαν Τόμας είναι μερικοί μόνον από τους συγγραφείς και ποιητές τους οποίους γνώρισε και συναναστράφηκε. Συμμετείχε στο κίνημα του υπερρεαλισμού, βούτηξε στην beat λογοτεχνία αλλά και στη γλωσσοκεντρική και punk ποίηση, χαρακτηρίστηκε αιώνιος έφηβος και περιπλανήθηκε πάντοτε, με τη ζωή, με τη γραφή του, σε χώρους νέους, πειραματικούς και περιπετειώδεις.Στους οικείους του εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια και τη συμπαράστασή μας».
Μιχάλης Θερμόπουλος
"Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι άνθρωποι μπορούσαν να ζουν υπό τέτοιες συνθήκες", είχε πει η Γερμανίδα γιατρός Ruth Pfau, καθώς θυμόταν τις πρώτες εντυπώσεις της σε μια πακιστανική αποικία λεπρών.
Σήμερα συμπληρώνονται 90 χρόνια από τη γέννηση της Dr. Ruth Pfau. Το σημερινό Doodle της Google είναι αφιερωμένο στην Ruth Katherina Martha Pfau, γεννημένη στην Λειψία της Γερμανίας, το 1929. Ήταν η γυναίκα που αφιέρωσε την ζωή της στην εξάλειψη της λέπρας από το Πακιστάν, σώζοντας αμέτρητες ζωές.
Η Dr. Ruth Pfau εμπνεύστηκε να γίνει καλόγρια στην ηλικία των 29 ετών, όταν συνάντησε ένα επιζώντα από στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ενώ ταξίδευε προς την Ινδία, εγκλωβίστηκε στο Πακιστάν εξαιτίας προβλημάτων θεώρησης του διαβατηρίου της (βίζα) και έτσι βρέθηκε κατά τύχη στην κλινική λέπρας “Marie Adelaide” στο Καράτσι. Ήταν μια επίσκεψη που θα της άλλαζε τη ζωή.
Η Dr. Ruth Pfau και η μάχη της ενάντια στην λέπρα
Γνωστή και ως “ασθένεια Χάνσεν”, η λέπρα προκαλείται από μια βακτηριακή λοίμωξη η οποία, ναι μεν σήμερα μπορεί να προληφθεί και να θεραπευθεί, αλλά στο παρελθόν έχει προκαλέσει την εκδίωξη και τον κοινωνικό στιγματισμό όσων νόσησαν από αυτή.
Η Dr. Ruth Pfau συγκινήθηκε πολύ από τη δυστυχία ενός συγκεκριμένου ασθενούς: "Πρέπει να ήταν η ηλικία μου –δεν ήμουν ούτε 30 ετών τότε- και σερνόταν με χέρια και πόδια προς ένα φαρμακείο, σαν να ήταν απόλυτα φυσιολογικό αυτό που ζούσε", είχε δηλώσει η ίδια.
Έτσι, αποφάσισε να συγκεντρώσει κεφάλαια για την ανακαίνιση της κλινικής, δημιουργώντας ένα δίκτυο πάνω από 150 σύγχρονων ιατρικών κέντρων, συμπεριλαμβανομένων μονάδων φυσιοθεραπείας, εργαστηρίων για την κατασκευή τεχνητών άκρων και οικημάτων για άτομα με ειδικές ανάγκες. Ξεκίνησε το 1965 την πρώτη σχολή του Πακιστάν για γιατρούς-θεραπευτές της λέπρας και εκπαίδευσε τους πολίτες, για να καταπολεμούν το κοινωνικό στίγμα που συνδέεται με την ασθένεια.
Ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε το 1996, ότι η λέπρα είναι υπό έλεγχο στο Πακιστάν, πολύ νωρίτερα από τις περισσότερες άλλες ασιατικές χώρες. Η Dr. Ruth Pfau, την οποία συγκρίνουν συχνά με την μητέρα Τερέζα της Καλκούτα, έλαβε πολλά εθνικά και διεθνή βραβεία για τη δια βίου υπηρεσία της στην ανθρωπότητα.
Πέθανε το πρωί της 10ης Αυγούστου του 2017 στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Aga Khan στο Καράτσι του Πακιστάν, μετά από τριήμερη νοσηλεία με αναπνευστικά προβλήματα. Οι γιατροί την είχαν βάλει σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής, αλλά η ίδια ζήτησε να την αποσυνδέσουν από αυτή, επειδή «επιθυμία της ήταν να ζήσει μια φυσιολογική ζωή».
Πέθανε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Φτωχότερη είναι από σήμερα η ελληνική μουσική σκηνή, έπειτα από τον θάνατο του γνωστού τραγουδοποιού Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Ο καταγόμενος από τον Βόλο καλλιτέχνης απεβίωσε στο σπίτι του στον Πτελεό Μαγνησίας.
Εκεί βρισκόταν για ολιγοήμερες διακοπές έπειτα από συναυλία που είχε πραγματοποιήσει με τον Νίκο Πορτοκάλογλου.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδουν τοπικά Μέσα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας υπέστη τα ξημερώματα ανακοπή καρδιάς και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο του Βόλου, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Λίγα λόγια για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα
Ο Λ. Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με τη μουσική. Αργότερα θα εργαστεί χειρωνακτικά στην αποθήκη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, στην οποία στη συνέχεια κατά σύμπτωση θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ, το 1978, με αγγλικό στίχο με τους «P.L.J. Band» με τίτλο «Gaspar», ένας δίσκος extended play 45’ στροφών.
Ακολουθούν διάφορες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J. Το 1983 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το οποίο μετονομάζεται σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια). Το 1989 ξεκινά την προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής.
Είχε συνεργαστεί δισκογραφικά και έχουν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση, Χαρούλα Αλεξίου, Γιάννης Βαρδής, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, «Émigré», Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, Ελισσάβετ Καρατζόλη, «Κίτρινα Ποδήλατα», Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, «Μagic De Spell», Νότης Μαυρουδής, Παναγιώτης Μάργαρης, Αντώνης Μιτζέλος, Σάκης Μπουλάς, Δημήτρης Μπάσης, Φλέρυ Νταντωνάκη, Φίλ.Πλιάτσικας, Δημήτρης Σταρόβας, Μπάμπης Στόκας, Διονύσης Τσακνής, «W.C.» κ.ά.
Επίσης, είχε συνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα κ.ά.
Ποιά ήταν η «Σιωπηλή Στρατιά» της θρυλικής Λέλας Καραγιάννη.
Πώς στρατολόγησε ακόμα και τον καπνοβιομήχανο Παπαστράτο στην αντίσταση κατά των Γερμανών
Ήταν αρχές Μαΐου του 1941, όταν η Λέλα Καραγιάννη ίδρυσε μια μυστική ομάδα που θα έπαιζε σημαντικό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση. Η «Σιωπηλή Στρατιά», όπως την ονόμασε, αποτελείτο από τα έξι μεγαλύτερα παιδιά της, τον σύζυγό της, τρεις οικογενειακούς γιατρούς και ορισμένους φίλους απόλυτης εμπιστοσύνης. Ο χώρος όπου συναντιόταν η ομάδα και κατέστρωνε τα σχέδιά της ήταν το σπίτι της οικογένειας Καραγιάννη στην οδό Λήμνου 1. Ένα μήνα μετά, η «Σιωπηλή Στρατιά» εξελίχθηκε σε αντιστασιακή οργάνωση και μετονομάστηκε σε «Μπουμπουλίνα», προς τιμήν της ηρωίδας του ’21 και προγόνου της Λέλας.
Τα μέλη της ανέρχονταν πλέον στα 100, συμπεριλαμβανομένων ανδρών και γυναικών όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Ο γιος της Γιώργος μπροστά στην προτομή της. Αρχείο Μηχανή του Χρόνου Οι πρώτες ενέργειες της οργάνωσης Η Λέλα Καραγιάννη, ως επικεφαλής της αντιστασιακής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα», ήταν εκείνη που έθεσε τους κανόνες για τη δράση και την ασφάλεια των μελών. Από την πρώτη στιγμή συγκάλεσε τους συνεργάτες της, προκειμένου να τους δώσει κατευθυντήριες γραμμές.
Για λόγους ασφαλείας, απέφευγε να τους συναντήσει όλους μαζεμένους και έτσι τους χώρισε σε μικρές ομάδες των δύο ή τριών ατόμων. Τα λόγια της ήταν ενθαρρυντικά και είχαν ως στόχο να ξεσηκώσουν τα μέλη της οργάνωσης. «Ο αγώνας μας δεν έχει μέτωπο, μόνο στόχους. Για να πετύχουμε τους στόχους μας χρειάζεται πειθαρχία, απόλυτη μυστικότητα και σύνεση.
Πρέπει να χτυπήσουμε τον εχθρό με τα δικά του όπλα, εκ των έσω. Θα φτιάξουμε τον δικό μας Δούρειο Ίππο», έλεγε η Λέλα. Η πρώτη τους ενέργεια ήταν η ανεύρεση και περίθαλψη αξιωματικών και οπλιτών των συμμαχικών δυνάμεων, που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους και αναζητούσαν τρόπους επιβίωσης και διαφυγής. Η Λέλα Καραγιάννη αναγνωρίστηκε ως «Αυτοτελής Αρχηγός» της Αντιστασιακής Οργάνωσης «Μπουμπουλίνα 1941-1944» με επίσημο βασιλικό διάταγμα Πολλούς από αυτούς τους έστειλαν να μείνουν σε σπίτια ντόπιων, οι οποίοι δέχτηκαν να τους βοηθήσουν και να τους κρύψουν.
Ωστόσο, η Καραγιάννη δήλωσε εξαρχής πως θα ήταν εκείνη υπεύθυνη για τα έξοδα της διατροφής τους, τον ρουχισμό και την ιατρική τους περίθαλψη. Μία ακόμη ανάγκη που έπρεπε να καλυφθεί όμως, ήταν τα τσιγάρα τους. Η επικεφαλής της οργάνωσης έλεγε χαρακτηριστικά: «Αυτά τα εγγλεζάκια δεν τα προφταίνω. Καπνίζουν σαν φουγάρα».
Η λύση δόθηκε με ένα τηλεφώνημα του συζύγου της, Νίκου Καραγιάννη, στον καλό του φίλο και καπνοβιομήχανο, Τάσο Παπαστράτο. Εκείνος δέχτηκε να συνεισφέρει, εξασφαλίζοντάς τους αρκετές κούτες με τσιγάρα.
Η μεταμφίεση των Βρετανών και ο ασύρματος Σημαντικό ρόλο στην οργάνωση έπαιξαν και πρόσωπα γνωστά στο ευρύ κοινό για το κοινωνικό ή πολιτιστικό τους έργο. Ανάμεσα σε αυτά ήταν ο Αλέξανδρος Πάλλης, μετέπειτα πρέσβης της Ελλάδας στο Λονδίνο και ο Γεώργιος Αβέρωφ, γόνος της μεγάλης οικογένειας των ευεργετών του έθνους. Εκείνοι μαζί με τον καπνοβιομήχανο Τάσο Παπαστράτο, ορίστηκαν ως «έκτακτοι συνεργάται».
Ο αρχιεπίσκοπος Ελλάδος Δαμασκηνός και η συγγραφέας Ιωάννα Τσάτσου βοήθησαν στις αποκρύψεις των συμμάχων, ενώ παράλληλα οργάνωσαν συσσίτια για τον λαό της Αθήνας και τα μικρά παιδιά που πέθαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους από ασιτία. Σύντομα οι Άγγλοι που έκρυβαν σε σπίτια, θέλησαν να επιστρέψουν στον αγώνα. Επειδή τα κοκκινόξανθα μαλλιά και τα γαλανά μάτια τους θα αποτελούσαν αμέσως στόχο, η Λέλα επιστράτευσε δύο φίλους κομμωτές της εμπιστοσύνης της προκειμένου να αναλάβουν τη μεταμόρφωσή τους.
Έτσι, τα ξανθά τους μαλλιά και τα μουστάκια τους έγιναν σκούρα καστανά, ενώ προμηθεύτηκαν γυαλιά ηλίου προκειμένου να καλύψουν τα μάτια τους κατά τις μετακινήσεις. Οι περισσότεροι από αυτούς μεταφέρθηκαν σε δύο μεγάλες μονοκατοικίες των οδών Ρόδου και Φυλής τις οποίες νοίκιασε η οργάνωση αποκλειστικά για εκείνους. Αμέσως ζήτησαν ασύρματο ώστε να επικοινωνήσουν με το συμμαχικό στρατηγείο στη Μέση Ανατολή και να πάρουν εντολές.
Τότε η Λέλα Καραγιάννη ήρθε σε επαφή με τον Γεώργιο Ιβάνωφ, τον Ελληνοπολωνό σαμποτέρ, ο οποίος έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιό του. Οδήγησε μια νεκροφόρα, μεταφέροντας μέσα σε φέρετρο τη συνεργάτιδά του Γαβριέλα Μυλονοπούλου, στα πόδια της οποίας έκρυβε τον ασύρματο που θα παρέδιδε. Η επιχείρηση στέφθηκε με επιτυχία και οι Βρετανοί κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με το στρατηγείο τους. «Ο πόλεμος μόλις έχει αρχίσει» Η αντιστασιακή δράση της Λέλας έγινε αντιληπτή από τις κατοχικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1941.
Τότε το ζεύγος Καραγιάννη συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Η Λέλα για να απαλλάξει τον σύζυγό της από τις ευθύνες, δήλωσε το πατρικό της όνομα, Μινοπούλου και ισχυρίστηκε πως είναι σε διάσταση με τον άντρα της τα δύο τελευταία χρόνια. Ο Νίκος Καραγιάννης αφέθηκε ελεύθερος δύο μήνες μετά τη σύλληψή του, ενώ η Λέλα παρέμεινε στη φυλακή, πέρασε από ιταλικό στρατοδικείο και τελικά απαλλάχθηκε τον Μάρτιο του 1942, λόγω έλλειψης στοιχείων.
Κατά την εξάμηνη παραμονή της στη φυλακή, καλλιέργησε διασυνδέσεις που τη βοήθησαν να διοικήσει την οργάνωσή της και να κρατήσει άμεση επαφή με τα παιδιά και τους συνεργάτες της. Κατάφερε να χρησιμοποιήσει τους ίδιους τους δεσμοφύλακες, οι οποίοι αποδείχθηκαν καλοί πατριώτες και πρόθυμοι να μεταφέρουν τα μηνύματά της στα παιδιά και τους συνεργάτες της. Παράλληλα, της έδιναν πληροφορίες για όσα άκουγαν από τους άλλους φυλακισμένους και την ενημέρωναν για τις εξελίξεις μέσα στις φυλακές. Όλα αυτά της φάνηκαν χρήσιμα μετά την αποφυλάκισή της. «Αν νομίζουν τα ναζιστικά θηρία πως οι Έλληνες έχουμε υποκύψει και ο πόλεμος έχει τελειώσει, θα τους δώσουμε να καταλάβουν πως για μας ο πόλεμος μόλις έχει αρχίσει». Αυτά ήταν τα λόγια της Λέλας Καραγιάννη όταν ανέλαβε και πάλι τα ηνία της οργάνωσης.
Η μετάδοση των πληροφοριών και το τέλος Δικοί της άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά, έκλεψαν σχέδια και πληροφορίες για τις μετακινήσεις του εχθρού. Έτσι, τα μυστικά των γερμανικών και ιταλικών ναυαρχείων και φρουραρχείων έφτασαν στα χέρια της αρχηγού. Αμέσως, οι πολύτιμες πληροφορίες μεταδόθηκαν στο συμμαχικό στρατηγείο, με αποτέλεσμα να προκληθούν σημαντικές ζημιές κατά του Γ’ Ράιχ. Το δίκτυο πληροφοριών της Καραγιάννη ήταν υπεύθυνο για τις ανατινάξεις αεροδρομίων, αλλά και για τις καταβυθίσεις υποβρυχίων και νηοπομπών που μετέφεραν πυρομαχικά, καύσιμα και τρόφιμα στους κατακτητές. Τον Ιούλιο του ’44, η λεγόμενη «Μπουμπουλίνα της Κατοχής» συνελήφθη ως αρχηγός της αντιστασιακής οργάνωσης. Κατηγορήθηκε για κατασκοπεία και μετάδοση πληροφοριών στους Εγγλέζους και τους συμμάχους τους και υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1944, η Λέλα Καραγιάννη εκτελέστηκε μαζί με άλλα 70 άτομα στο Χαϊδάρι. Ξεψύχησε με τη φράση «Ζήτω η Πατρίδα! Ζήτω η Λευτεριά!»
Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο: «Λέλα Καραγιάννη, η θρυλική γιαγιά μου» της Λέλας Βυρ. Καραγιάννη, εκδόσεις Πελασγός.
Πανελλήνιες 2019 - Κεφαλονίτισσα 59Χρονη Πέρασε στη Ιταλική Φιλολογία Αθηνών
Η Χαρά Ανδρεάτου από την Κεφαλονιά έκανε το νεανικό της όνειρο πραγματικότητα καθώς κατάφερε την εισαγωγή της στην Ιταλική Φιλολογία Αθηνών.
Η ίδια δήλωσε στο forwoman.gr πως ήταν όνειρο ζωής από τα μαθητικά της χρόνια, κάτι που για οικογενειακούς λόγους τότε δεν έγινε.
Τα Ιταλικά της άρεσαν από τότε, ήταν μια πρόκληση, και φυσικά διάβαζε και μάθαινε συνεχώς.
Η Χαρά είναι ξεχωριστή και λέει ότι η ζωή είναι ένας πόλεμος, η γη ένα στρατόπεδο, εσύ ανήκεις σ΄αυτήν και πρέπει να νικήσεις...
Τα ατού της είναι η πειθαρχία, η μεθοδικότητα, το συνεχές διάβασμα και το Κεφαλλονίτικο πείσμα της, κάτι που το μοιράζεται σήμερα απλόχερα στους νεότερους φίλους.
Η ίδια είναι μητέρα, γιαγιά, ασχολείται με τον τουρισμό και ζει μόνιμα στη Κεφαλονιά
Το forwoman της εύχεται καλή αρχή στη νέα της ιδιότητα!
Γράφει η Μίκα Καππάτου
Με αφορμή τη συμπλήρωση 78 ετών από τη γέννηση της Cesaria Evora, η Google της αφιερώνει το σημερινό της Doodle.
Η τραγουδίστρια-θρύλος, γεννήθηκε το 1941 στο νησί Σάο Βισέντε του Πράσινου Ακρωτηρίου, μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο και ξεκίνησε να τραγουδά σε μπαρ και κρουαζιερόπλοια από μικρή ηλικία.
Το αγαπημένο της είδος ήταν το «morna», ένας συνδυασμός μπλουζ-παραδοσιακής μουσικής που «γεννήθηκε» στην περιοχή. Έκανε τη μουσική αυτή γνωστή σε όλο τον κόσμο και κέρδισε ένα Grammy.
Με τη φωνή της κατάφερνε να μεταδώσει τις εμπειρίες της ζωής της, την αγάπη και την απώλεια.
Συνήθιζε να τραγουδά ξυπόλυτη και στην διάλεκτο Kriolu, ένα μείγμα πορτογαλικών και αφρικανικών διαλέκτων, συνοδευόμενη από πιάνο ή κιθάρα. Παρότι τα πρώτα χρόνια το όνομά της είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό, δεν μπορούσε να συντηρήσει τον εαυτό της μόνο με όσα έβγαζε από τη μουσική και σταμάτησε το τραγούδι για πολλά χρόνια.
To Doodle της Google
Όντας πλέον στα 40, η Evora ξεκίνησε να ηχογραφεί τραγούδια στο Παρίσι και εξέδωσε μία σειρά από άλμπουμ, που της προσέφεραν την ευκαιρία να αναδειχθεί σε ένα μεγαλύτερο κοινό.
Έκανε παγκόσμια περιοδεία με τα καινούργια της τραγούδια και το 2003 της απονεμήθηκε βραβείο Grammy για το άλμπουμ της «Voz d’amor».
Χρησιμοποίησε την φήμη της για να βοηθήσει όσους το είχαν ανάγκη και έγινε πρέσβειρα του Παγκόσμιου Προγράμματος Τροφίμων των Ηνωμένων Εθνών.
Το αεροδρόμιο στη γενέτειρά της έχει λάβει το όνομά της, ενώ έχουν φιλοτεχνηθεί ένα άγαλμα και μία τοιχογραφία. Πέθανε το 2011 σε ηλικία 70 ετών. Είχε το προσωνύμιο «ξυπόλητη ντίβα» εξαιτίας της προτίμησής της στο να τραγουδά χωρίς να φορά τα παπούτσια της
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Το σπίτι της Σεζάρια Έβορα.
Γεννήθηκε στην πόλη Μιντέλο του νησιού Σάο Βισέντε, στο Πράσινο Ακρωτήριο, στις 27 Αυγούστου του 1941. Σε ηλικία 7 ετών έμεινε ορφανή από πατέρα. Μετά το θάνατό του, η μητέρα της αγωνίστηκε να την μεγαλώσει με τα πενιχρά της εισοδήματα που εξασφάλιζε από την εργασία της ως μαγείρισσα. Τελικά, την οδήγησε σε ορφανοτροφείο και στη χορωδία του ιδρύματος εκείνου η μικρή Σεζάρια έμαθε να τραγουδά.
Η Έβορα συνάντησε όταν ήταν 16 ετών έναν ναυτικό από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ονομαζόταν Εντουάρντο. Ήταν ο άνθρωπος που την δίδαξε τα παραδοσιακά μουσικά στιλ των coladeiras και mornas. Τα τελευταία αποτελούν τραγούδια της λύπης, της μελαγχολίας και της νοσταλγίας. Η Σεζάρια ξεκίνησε να τραγουδά σε τοπικά μπαρ και ξενοδοχεία. Με τη βοήθεια τοπικών μουσικών, θα επεδείκνυε τις ικανότητές της και αργότερα θα ανακηρυσσόταν «Βασίλισσα των Μόρνας» από τους θαυμαστές της. Την εποχή εκείνη ήταν διάσημη στο νησί της, σχετικά άγνωστη όμως διεθνώς.
Η τραγουδίστρια είχε έναν θείο, ο οποίος ήταν ένας διάσημος μουσικός και τραγουδοποιός, χρησιμοποιώντας το όνομα B. Leza. Αυτός έγραψε πολλά τραγούδια για την Έβορα.
Οικονομικά και προσωπικά προβλήματα
Η ξυπόλητη αοιδός παρέμεινε διάσημη, χωρίς όμως να έχει και επιτυχία στα οικονομικά. Η δυσχερής οικονομική και πολιτική κατάσταση στη νησιωτική της χώρα, σε συνδυασμό με τα προσωπικά και οικονομικά της προβλήματα, την οδήγησαν στην απόφαση να σταματήσει το τραγούδι, ώστε να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένειά της. Επί δέκα χρόνια δεν τραγούδησε και η ίδια τα περιγράφει ως "σκοτεινά χρόνια." Την ίδια περίοδο πάλεψε με τον αλκοολισμό.
Επιστροφή και διεθνής καταξίωση
Έπειτα από ενθάρρυνση ενός εξόριστου μουσικού και προστάτη των τεχνών από το Πράσινο Ακρωτήριο, ο οποίος ζούσε στην Πορτογαλία, η Έβορα ξανάρχισε να τραγουδά. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο Μπάνα, ο οποίος προσκάλεσε τη Σεζάρια να τραγουδήσει σε συναυλίες σε πορτογαλικό έδαφος, με τη χρηματοδότηση μιας τοπικής οργάνωσης γυναικών.
Ο Ζοζέ ντα Σίλβα, ένας Γάλλος με καταγωγή από το Πράσινο Ακρωτήριο την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι, όπου ηχογράφησε το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα) το 1988. Το τραγούδι "Sodade" ήταν η πρώτη της διεθνής επιτυχία και η πρώτη της επιτυχία στη Γαλλία που δεν ήταν στα γαλλικά. Αυτό σηματοδότησε την απαρχή της παγκόσμιας φήμης για την τραγουδίστρια από την Αφρική. Ο πορτογαλικός όρος saudade έχει περίπλοκη σημασία, που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Σημαίνει γενικά νοσταλγία, πόθο, λύπη και μετάνοια. Η έκφραση της "sodade" αποτελεί εσωτερικό στοιχείο στη μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου. Το άλμπουμ εκείνο επαινέθηκε από τους κριτικούς και με αυτό ξεκίνησε την καριέρα της, συνεχίζοντας με το άλμπουμ του 1992, Miss Perfumado, το οποίο σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Έτσι, η τραγουδίστρια έγινε διεθνές αστέρι σε ηλικία 47 ετών.
Ο πρώην αρχηγός του συγκροτήματος Talking Heads, Ντέιβιντ Μπερν, έχει τραγουδήσει συχνά το τραγούδι της Έβορα «Ausencia» σε δεύτερη εκτέλεση σε συναυλίες του.
Τον Σεπτέμβριο του 2011 ανακοίνωσε πως θέτει τέλος στη μουσική της καριέρα, ακυρώνοντας τις προγραμματισμένες συναυλίες της, καθώς βρισκόταν «σε κατάσταση μεγάλης εξάντλησης». Η Έβορα είχε υποβληθεί το 2010 σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς, στο Παρίσι, έπειτα από σοβαρά προβλήματα που παρουσίασε στην στεφανιαία αορτή. Έφυγε τελικά από τη ζωή στις 17 Δεκεμβρίου 2011 ενώ νοσηλευόταν στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση.
Η Ελληνίδα σέρφερ που στα 81 της διδάσκει αγάπη για τη ζωή
Η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός
Γράφει
η Αγγέλα Παπαθανασίου
Μια νέα σελίδα στην προσωπική της διαδρομή και την ανάδειξη του Ιονίου γράφει η 81 ετών λάτρης του σέρφινγκ από την Κεφαλονιά, Αναστασία Γερολυμάτου.
Απίστευτο κι όμως αληθινό, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η γεμάτη ζωντάνια και όρεξη για ζωή κ. Αναστασία ετοιμάζεται να κάνει τον διάπλου από τη Σκάλα Κεφαλονιάς απέναντι στην Κυλλήνη σε μια προσπάθεια να κερδίσει ένα στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτόν της τα τελευταία 41 χρόνια - όσα χρόνια δηλαδή κάνει σερφ.
Ένα ταξίδι 18 ναυτικών μιλίων, διάρκειας τεσσάρων ωρών, για το οποίο η ίδια λέει ότι δεν φοβάται καθόλου. «Αν είχα φόβο δεν θα το τολμούσα καν. Γιατί να μπω σε τέτοια διαδικασία; Αισθάνομαι στα μπράτσα μου και στα πόδια μου πολύ σίγουρη. Πιστεύω ότι αν φοβάται κανείς δεν κάνει τίποτα στη ζωή». Επίσης, με αυτή την κίνηση της θέλει να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας, τόλμης και αποφασιστικότητας σε μικρούς και μεγάλους.
Η ίδια είναι πολύ ενεργή στα social media όπου μοιράζεται με τους διαδικτυακούς τους φίλους στιγμές «από τις περιπέτειές μου στη θάλασσα», όπως γράφει η ίδια καταφέρνοντας να εντυπωσιάσει με την ενεργητικότητά της και την αγάπη της για τη ζωή.
Το newsbeast.gr, λίγο πριν το νέο της ταξίδι της, συνομίλησε μαζί της. Όσα μας είπε σίγουρα θα πρέπει να κάνουν πολλούς από εμάς να αναθεωρήσουμε τρόπο και στάση ζωής.
- Πώς προέκυψε η ιδέα για τον διάπλου Κεφαλονιάς - Κυλλήνης;
Είναι τόση η χαρά μου όλα αυτά τα χρόνια τα ταξιδάκια που κάνω με αυτό το πανί και αυτό το σανίδι, η δύναμη του αέρα που σε κρατάει και σε τραβάει στα καθαρά νερά με συγκινεί τόσο πολύ και κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να παραδώσω αυτή τη σκυτάλη στους νέους με ένα παράδειγμα για να κάνουν κάτι και να μην κάθονται τόσο πολύ στις καρέκλες πίνοντας καφέ. Όχι μόνο οι μικροί και οι μεγάλοι γιατί κι εγω μεγάλη ξεκίνησα.
- Πότε μάθατε σέρφινγκ;
Ήμασταν διακοπές στος Λας Πάλμας και στον Ατλαντικό Ωκεανό μου δόθηκε μια ευκαιρία να ενοικιάσω από έναν Γερμανό ένα σερφ και να δοκιμάσω. Ηταν λίγο άγαρμπη εμπειρία, γιατί δεν ήξερα να γυρίσω πίσω και ρωτώντας έναν νέο πώς θα το καταφέρω μου είπε κατέβα εσύ και θα σου δείξω εγώ. Και τελικά έφυγε ο κατεργάρης κι εγώ αναγκάστηκα να κολυμπήσω στην κοντινότερη παραλία που βρήκα. Και κάπως έτσι μετά από έξι χρόνια κατάφερα να αγοράσω κι εγώ ένα σερφ.
- Υπήρχε κάποιος στην οικογένεια που έκανε κάποιο τέτοιο άθλημα;
Κανένας, απλά ήμουνα πραγματικά ένα παιδί με πάθος για ό,τι έκανα και ποιος ξέρει καμια φορά αναρωτιέμαι πού θα έφτανε κανείς αν είχε τις δυνατότητες. Ίσως θα μπορούσα να ήμουνα μια καλή αθλήτρια αν το είχα ξεκινήσει νωρίτερα. Αλλά δεν υπήρχε η ευκαιρία με τίποτα. Πολύ λίγα τα χρήματα, πολύ λίγες οι ώρες ελεύθερες. Δεν πειράζει όμως και τώρα καλά είναι!
- Έχετε σπουδάσει κάτι; Δουλεύατε;
Όχι, δυστυχώς. Να φανταστείς έφυγα δέκα χρονών από το νησί. Με έστειλαν οι γονείς μου στην Αθήνα, είχανε κανονίσει που θα πάω να δουλέψω, να ξενοδουλέψω, ως οικιακή βοηθός. Στα δεκαπέντε μου γύρισα πίσω και μετά από ένα - δυο μήνες έφυγα και πάλι από την Κεφαλονιά. Αρχικά πήγα στην Αθήνα, σε έναν ετεροθαλή αδερφό, και γύρω στα δεκαεννιά μου βρέθηκα στην Ελβετία αφού έγραψα ένα γράμμα για μια αγγελία που αφορούσε νέες και νέους για διάφορες δουλειές. Για τακτοποίημα δωματίων και μπουφέ αρχικά και στη συνέχεια ως μαγείρισσα. Το αρχικό συμβόλαιο αφορούσε διάστημα έξι μηνών αλλά τελικά έμεινα μέχρι σήμερα. Σκληρά χρόνια αλλά όχι τόσο σκληρά όσο στο νησί. Τώρα μοιράζω τον χρόνο μου ανάμεσα σε Κεφαλονιά και Ελβετία.
- Πόσες ώρες κάνετε σέρφινγκ;
Κατεβαίνω παραλία και ξεχνάω να γυρίσω πίσω.
- Φοβάστε καθόλου;
Όχι βέβαια, αν είχα φόβο δεν θα το τολμούσα καν. Γιατί να μπω σε τέτοια διαδικασία; Αισθάνομαι στα μπράτσα μου και στα πόδια μου πολύ σίγουρη. Πιστεύω ότι αν φοβάται κανείς δεν κάνει τίποτα στη ζωή του.
- Πού αφιερώνετε την προσπάθειά σας;
Θα αφιερώσω τη νίκη μου στα νέα παιδιά, σε αυτούς που θα συνεχίσουν τη ζωή γιατί εμείς φεύγουμε αργότερα. Και στην οικογένεια μου να με θυμούνται. Στόχος μου επίσης είναι να βοηθήσω τα παιδιά να βρουν κάποιο χώρο να τοποθετηθεί ένα κοντέινερ να μπορούν να τοποθετούν τον εξοπλισμό τους και να έχουν ένα σημείο να ξεκινούν να κάνουν το σπορ τους.
Σελίδα 15 από 26
