Ο Άρης Λεμπεσόπουλος στη HuffPost Greece
«Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» μιλά για την αφέλεια και εξηγεί τι σημαίνει «υπήρξα με τον δικό μου τρόπο»
Ειρήνη Ορφανίδου
Ο Άρης Λεμπεσόπουλος στην παράσταση «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα». Φωτογραφία: Μελίνα Δόσιου
-Ο Πιραντέλο που θα κάνεις;
Το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» ισχύει. Αλλά από τη Ρώμη και κάτω, όχι από το Μιλάνο και πάνω, γιατί αυτοί είναι κεντροευρωπαίοι (γέλια), το είπα όταν πήγα στο Μιλάνο… Όταν όμως πήγα στη Ρώμη και άρχιζα να κατεβαίνω προς τον Νότο, λέω, ναι, έτσι είναι. Είμαστε συγγενείς, με ένα τρόπο. Και ιστορικά. Όταν ήμουν νέος και είχα διαβάσει το έργο του Πιραντέλο «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», είπα τότε -τόλμησα να πω- αχ, να το ’παιζα αυτό κάποτε. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και μου το πρότεινε ο Τάσος, γιατί ήταν ιδέα του Τάσου και τον ευχαριστώ.
-Ο μονόλογος είναι ειδική συνθήκη για τον ηθοποιό.
Δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι μόνος επί σκηνής. Στο έργο του Πιραντέλο υπάρχει και ένα δεύτερο πρόσωπο. Αλλά και εγώ είχα την αίσθηση -και τελικά ο Τάσος συμφώνησε- μήπως το δεύτερο πρόσωπο δεν υπάρχει και είναι ένας μουσικός. Άρα, η συνομιλία θα είναι μέσω ενός μουσικού οργάνου. Και όποτε -σπάνια- μου συνέβη στο θέατρο να έχω μουσική επί σκηνής ήταν μεγάλη ανακούφιση.
-Πόσες φορές έχεις κάνει μονόλογο;
Έχω κάνει τον «Θαυματοποιό», αλλά στην ουσία ήταν τρία τα πρόσωπα. Ήμουν μόνος, έβγαινα, μετά έβγαινε άλλος ηθοποιός, στη συνέχεια άλλη ηθοποιός και μετά ξαναέβγαινα. Εν μέρει το μοιραζόμουν με τους άλλους. Αλλά δεν μου άρεσε ποτέ να είμαι μόνος επάνω στη σκηνή. Δεν μου αρέσει, θέλω να υπάρχει και ένας άλλος....
-... Να μιλάτε.
Να μιλάμε, να το πάρει πάνω του, να με εκπλήξει, να τον εκπλήξω, να τον τραβήξω εγώ, να με συμπαρασύρει αυτός. Τώρα όμως, με τον Πιραντέλο η συνοδεία της μουσικής, μπορεί να απαλύνει την αίσθηση της μοναξιάς στη σκηνή. Ο Πιραντέλο μιλάει με τρυφερότητα για τη ζωή, τον θάνατο -δεν ξέρω τι θέλει να πει ο Πιραντέλο ακριβώς- αλλά αυτό το έργο που μιλάει για έναν άνθρωπο που κουβαλάει μία ασθένεια, έχει γι αυτά τα θέματα ένα χαμόγελο. Και ο Τάσος με αφορμή αυτό το έργο, γιατί έχουν προστεθεί κι άλλα λόγια, θέλει –κόντρα στη φύση μου- να δώσει μια νότα αισιοδοξίας και ένα φως. Και το κατανοώ.
-Δηλαδή, η φύση σου ποια είναι;
Είμαι μαχόμενος.
-Αλλά με το πολύ φως δεν τα πας καλά;
Όχι, δεν είναι αυτό… Είναι στιγμές που λέω, σκέψου θετικά. Όταν το λέω αυτό, έρχεται κάτι καλό.
-Παροτρύνοντας τον εαυτό σου.
Ναι, γιατί εάν παροτρύνω τον εαυτό μου, πιθανώς στην πορεία παροτρύνω και κανέναν άλλον.
Φωτογραφία: Μελίνα Δόσιου
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος που έχεις για τους γιους σου;
Να μην χτυπήσουν, να μην τραυματιστούν, γιατί είναι δύο αγόρια που παίζουν, πλακώνονται…
-Η σχέση τους με την τέχνη;
Μπήκαν αναγκαστικά από νωρίς… Σκέψου ότι ήταν λίγων μηνών όταν -και επειδή δεν είχαμε πού να τ’ αφήσουμε- χρειάστηκε να πάω στο Όσλο, οπότε είπα στον διευθυντή, εάν θέλεις να έρθω πρέπει να φέρω μαζί μου και τα μωρά. Τα οποία άλλαζαν αεροπλάνο κι έκαναν βόλτες όσο εγώ προσπαθούσα να φέρω την υποκριτική μου στο κοινό του Όσλο. Γνώρισαν από μικρά τη σκηνή, τα παρασκήνια, τον κόσμο του θεάτρου.
-Το βρίσκουν παιχνιδιάρικο;
Τους αρέσει που πηγαίνουν από πίσω και βλέπουν πώς γίνεται. Ομολογώ ότι παρακολουθούν με ευγένεια αυτό που συμβαίνει. Είναι περίεργο και θαυμαστό για την παιδική ψυχή αυτή η εμπειρία. Η αγωνία μου είναι η υγεία τους. Το παρόν, όχι τι θα απογίνουν. Όταν βλέπω τη βία που υπάρχει γύρω…. Στην ηλικία τους δεν είχα τέτοια ερεθίσματα.
My way...
«... Δεν τελείωσα καλό σχολείο. Αυτό είναι ένα μείον. Είναι πολύ σημαντικό ένα καλό σχολείο, καθορίζει μία ολόκληρη πορεία. Όπως και ποιος είναι ο πατέρας και η μητέρα μας. Εγώ άντεξα. Κάποια στιγμή, στην αρχή της κρίσης, επειδή η σύζυγος είναι μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, είχε τη δυνατότητα, πολύ σύντομα, να φύγει από την Ελλάδα, να πάει ακόμη και στις ΗΠΑ. Και με ρώτησε, εσύ φεύγεις; Να πάω πού; Δεν μπορούσα να με φανταστώ εκεί. Θα μπορούσα να φύγω -γνωρίζω τη γλώσσα- αλλά να κάνω τι; Ούτε ως νέος θα έφευγα. Όχι. Θα πρέπει να δουν τα παιδιά μου ότι υπήρξα. Θα εξακολουθήσω να κάνω αυτό το επάγγελμα, όποτε δουλεύω, όποτε μου προτείνουν κάτι, αλλά θα πω στα παιδιά μου, υπήρξα σ’ αυτή τη δουλειά και υπήρξα με τον τρόπο μου. Μεγάλη προσωπική νίκη. Ξέρεις, τι είναι να υπάρξεις με τον τρόπο σου; Αρεστός, μη αρεστός, συμπαθής, μη συμπαθής, πάντως υπήρξα. Και να σου πω και κάτι άλλο; Τον εαυτό μου περιέφερα επί σκηνής. Δεν νομίζω ότι άλλαξα, ότι έγινα κάτι άλλο. Κι όταν στην αρχή είπα για τη μία λέξη, σημαίνει ότι, έστω για μία στιγμή επάνω στη σκηνή, υπήρξα προσωπικώς επειδή με αφορούσε. Ακόμη κι αν ήταν ένα «και». Κι ας έχασα 499 λέξεις…. Δεν αισθάνθηκα ότι μεταμορφώθηκα. Κομμάτια του εαυτού μου έβγαζα -κάποια κομμάτια- τα δάνειζα σε έναν ρόλο, μου τα δάνειζε κι ο άλλος, αυτό ήταν. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι άλλαξα. Και τα πιο βαθιά κομμάτια μου ίσως να μην τα ’βγαλα. Ίσως μόνο κάποιες μικρές στιγμές, που δεν έγιναν αντιληπτές. Το τι συμβαίνει κάτω γίνεται ερήμην μου, δεν ξέρω τι κουβαλάνε οι ανθρώπινες ψυχές, οι άνθρωποι που βλέπουν μία παράσταση. Ή μπαίνουν σ’ αυτό το παραμύθι ή, δεν μπαίνουν. Είναι πολύ σημαντική υπόθεση μία παράσταση -εξού και η θρησκεία πήρε στοιχεία από το τελετουργικό του θεάτρου- αλλά τι θα πει, ο ηθοποιός ένιωσε ωραία στη σκηνή; Ότι άκουγα τον εαυτό μου και με λάτρευα; Κι ο γιατρός λέει «ωραία», αλλά εννοεί ότι πήγε καλά η εγχείριση. Η Λαμπέτη έλεγε ο ηθοποιός έχει το νευρικό του σύστημα. Τίποτα άλλο...»
Info
«Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα»
Βασισμένο στο έργο του Λουίτζι Πιραντέλο - στο θέατρο Altera Pars
Συντελεστές:
Διασκευή - σκηνοθεσία - μουσική επιμέλεια - φωτισμοί - σκηνικά - κοστούμια: Τάσος Ιορδανίδης, Άρης Λεμπεσόπουλος
Ερμηνεύει ο Άρης Λεμπεσόπουλος
