Λίγα λόγια για την αξέχαστη παράσταση του Νίκου Καραθάνου που παρουσιάστηκε το 2010 και θα έχουμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε για ένα 24ωρο στο site του Εθνικού Θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δεν σκάλωνε το μάτι, γιατί απλούστατα το έργο γινόταν χάρμα οφθαλμών και ακοής, όπως συνέβη και με τους Γάλλους εκατό και κάτι χρόνια πριν, όταν, εν μέσω μιας μεγάλης κρίσης ηθικής τάξεως, τους φανερώθηκε ένας άνευ προηγουμένου θεατρικός θρίαμβος
Δεν είναι μόνο ότι το υπέροχο έργο του Εντμόν Ροστάν, «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», έχει καταγραφεί στο γαλλικό και παγκόσμιο θέατρο ως ένα από τα κορυφαία δείγματα έμμετρης ρομαντικής κωμωδίας, γραμμένο μάλιστα μόλις πριν ανατείλει ο 20ός αιώνας, προσφέροντας έναν υπέροχο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Είναι και ότι κατά έναν παράξενο τρόπο διέσωσε το όνομα μιας προσωπικότητας που διαφορετικά θα είχε ξεχαστεί παντελώς, θα είχε χαθεί στη λήθη. Ο Σιρανό δεν είναι απλώς υπαρκτό πρόσωπο αλλά διέγραψε μια σπουδαία και εκκωφαντική πορεία! Ποιητής του 17ου αιώνα, επηρέασε άλλους σημαντικούς συγγραφείς, όπως ο Μολιέρος, αλλά ήταν και ο πρώτος που έγραψε λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, π.χ. το περίφημο «Ταξίδι στη σελήνη» ‒από το οποίο πολύ αργότερα δανείστηκε στοιχεία ο Βολτέρος‒, ενώ παράλληλα εμπνεύστηκε το αερόστατο, εκατόν πενήντα χρόνια προτού εφευρεθεί.
Αιρετικός και ασυμβίβαστος, σατίρισε την εποχή του και τη θρησκοληψία της κοινωνίας, έζησε έντονα και απερίσκεπτα, πεθαίνοντας σε ηλικία μόλις τριάντα πέντε ετών, το 1655, από ένα δοκάρι που έπεσε στο κεφάλι του. Και ναι μεν ο Θεόφιλος Γκοτιέ έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκαταστήσει τη φήμη του ως λογοτέχνη, αλλά ήταν ο Ροστάν που με το ομότιτλο θεατρικό έργο του εν έτει 1897 έκανε τον Σιρανό να αποκτήσει παγκόσμιο κύρος.
Τι πραγματική απόλαυση να ακούς ευφυώς και έμμετρα μεταφρασμένο από τη Λουίζα Μητσάκου το κείμενο, αυτό το αψεγάδιαστο μνημείο ιδεαλισμού και ρομαντικού έρωτα του χειμαρρώδους Σιρανό, που όσο μεγάλο είναι το αναβλύζον ταλέντο του στην ποίηση τόσο μεγάλη είναι η μύτη του. Αυτός, λοιπόν, ο ρόλος, το όνειρο πολλών ηθοποιών διεθνώς, δίνει τον τίτλο σε μια απολαυστική έμμετρη «ηρωική κωμωδία», την οποία ο Νίκος Καραθάνος είχε τη μεγάλη τύχη να σκηνοθετήσει, αναλαμβάνοντας παράλληλα και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κατόπιν ανάθεσης του Εθνικού Θεάτρου. Απ' ό,τι φαίνεται, ήταν τόσο μεγάλη η αφοσίωσή του στο όχι απαραιτήτως εύκολο εγχείρημα, που το τελικό αποτέλεσμα ξεχείλισε από θεατρική ευφορία.
Μια απίστευτη θετική ενέργεια πλημμύρισε την παράσταση, της οποίας όλοι οι ηθοποιοί, ακόμα και οι πιο «αδύναμοι», εντάχθηκαν στο γενικό κλίμα και τη λάμπρυναν με την παρουσία τους. Βρέθηκα στο κτίριο Τσίλερ της οδού Αγ. Κωνσταντίνου για να τη δω σε μια «απογευματινή».
Η αίθουσα ασφυκτιούσε, γεμάτη από κόσμο μέχρι ψηλά στον εξώστη. Με το που ξεκίνησε η παράσταση με τον Άγγελο Παπαδημητρίου (αυτό το μέχρι τα μπούνια θεατράλε, καλλιτεχνικό ον) στον ρόλο του Μονφλερί, ενός διάσημου θεατρίνου (ο Παπαδημητρίου κρατούσε και τον σπουδαίο ρόλο του Ντε Γκις), το έργο προχωρούσε, έτρεχε και δεν έλεγε να κάνει καμιά κοιλιά. Όχι μόνο δεν «κόμπιαζε», αλλά απογειωνόταν.
Δεν είναι τυχαίο τον ότι στο πρόγραμμα οι ηθοποιοί είναι φωτογραφημένοι να αιωρούνται!
Οι δέκα Γασκόνοι, το τάγμα του οποίου ηγείται ο Σιρανό, υπέροχες νεανικές παρουσίες, αγόρια όλο φρεσκάδα (ανάμεσά τους σούπερ ταλαντούχοι ηθοποιοί όπως ο Αργύρης Πανταζάρας, ο Μιχάλης Σαράντης, ο Πάνος Βλάχος, ο Προκόπης Αγαθοκλέους, ο Ντένης Μακρής, ο Άγγελος Τριανταφύλου, ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, ο Γιάννης Κωνσταντακόπουλος κ.ά.), συμμετείχαν προσφέροντας απαράμιλλη δύναμη, παίζοντας μάλιστα και μουσικά όργανα που, όπως μας πληροφορεί ο μουσικός Κορνήλιος Σελαμσής στο σημείωμά του, έμαθαν να παίζουν για χάρη της παράστασης.
Κι όλα αυτά κουκουλωμένοι με γούνινα παλτά και φλούο κουβέρτες σαν αυτές που βλέπει κανείς στην πραμάτεια των Τσιγγάνων. Χόρευαν, στροβιλίζονταν, κυλιόντουσαν στα στρώματα και στα πατώματα ‒ τι απόλαυση να τους βλέπεις!
Οι δέκα Γασκόνοι, το τάγμα του οποίου ηγείται ο Σιρανό, υπέροχες νεανικές παρουσίες, αγόρια όλο φρεσκάδα (ανάμεσά τους σούπερ ταλαντούχοι ηθοποιοί όπως ο Αργύρης Πανταζάρας). Αλλά, κυρίως, τι πραγματική απόλαυση να ακούς ευφυώς και έμμετρα μεταφρασμένο από τη Λουίζα Μητσάκου το κείμενο, αυτό το αψεγάδιαστο μνημείο ιδεαλισμού και ρομαντικού έρωτα του χειμαρρώδους Σιρανό, που όσο μεγάλο είναι το αναβλύζον ταλέντο του στην ποίηση τόσο μεγάλη είναι η μύτη του. Πράγμα που ακυρώνει κάθε ελπίδα για τον παθιασμένο του έρωτα για τη Ρωξάνη (Λένα Κιτσοπούλου), που αγαπάει τον ωραίο Κριστιάν (Χρήστος Λούλης).
Κι ο ήρωάς μας φτάνει στο σημείο να στηρίξει τον αντεραστή του, υπογράφοντας εξαιρετικά ποιήματα με αποδέκτη την αγαπημένη του, η οποία μόνο όταν ακούει τους θεσπέσιους στίχους από το στόμα του Κριστιάν αφήνεται στη σαγήνη του έρωτα.
Κι εκεί, στην παράσταση του Εθνικού, συνέβη το εξής καταπληκτικό: ο λόγος «γέμιζε» τη μεγάλη και σχεδόν γυμνή σκηνή, εκσφενδονιζόταν μέχρι τον β' εξώστη κι έτσι δεν χανόταν ούτε μία λέξη, ούτε ένα δάκρυ, ούτε ένα γέλιο! Μετά από αυτό κανένας «νεωτερισμός», καμία ελαφρότητα δεν φαινόταν παράταιρη, μόνο ευρηματική και χρήσιμη.
Δεν σκάλωνε το μάτι, γιατί απλούστατα το έργο γινόταν χάρμα οφθαλμών και ακοής, όπως συνέβη και με τους Γάλλους εκατό και κάτι χρόνια πριν, όταν, εν μέσω μιας μεγάλης κρίσης ηθικής τάξεως, τους φανερώθηκε ένας άνευ προηγουμένου θεατρικός θρίαμβος!
Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου Σιρανό ντε Μπερζεράκ θα είναι διαθέσιμη για 24 ώρες, από τις 13:00 το μεσημέρι του Σαββάτου, 11 Απριλίου, έως και την ίδια ώρα της Κυριακής, 12 Απριλίου στο https://www.n-t.gr/ και στο www.culture.gr.
Πηγή: www.lifo.gr
Θέατρο του Νέου Κόσμου: Δείτε 8 εμβληματικές παραστάσεις online
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου έχει ανεβάσει 8 παλαιότερες παραστάσεις του online και εμείς ξέρουμε τι θα βλέπουμε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα!
Μπορεί να #Μένουμε_Σπίτι, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δούμε θέατρο. Χάρη σε πρωτοβουλίες, όπως αυτή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, η διαμονή στο σπίτι γινεται ακόμα καλύτερη. Το Θέατρο του Νέου Κόσμου έχει ανεβάσει 8 παλαιότερες παραστάσεις του online και εμείς ξέρουμε τι θα βλέπουμε όλη την υπόλοιπη εβδομάδα!
Οι παραστάσεις που ανέβηκαν είναι οι εξής:
Με δύναμη από την Κηφισιά (2016-2017), των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά
Ένα έργο σταθμός της σύγχρονης δραματουργίας μας, που έχει αφήσει το δικό του στίγμα, από το πρώτο του ανέβασμα στη «νέα Σκηνή» του Λευτέρη Βογιατζή. Αυτή τη φορά, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Καραντζά και γραμμένο με σπινθηροβόλο χιούμορ, γρήγορο ρυθμό και ανάλαφρη διάθεση, άλλοτε φάρσα, άλλοτε κομεντί, άλλοτε δράμα, με αριστοτεχνική κατασκευή, το «Με δύναμη από την Κηφισιά», αναδεικνύει το εσωτερικό κενό των ηρωίδων και την απελπισία τους μπροστά στο πέρασμα του χρόνου, τη δυσκολία τους να ανταποκριθούν στα κοινωνικά πρότυπα και να σταθούν στα πόδια τους.
Οι τέσσερις ηρωίδες του έργου αντικατοπτρίζουν και σήμερα το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού ανθρώπου και την αγωνία του μπροστά στους καταιγιστικούς ρυθμούς στους οποίους καλείται να ανταποκριθεί. Εγκλωβισμένες σε ένα αστικό σαλόνι των βορείων προαστίων, οι γυναίκες αυτές γίνονται φορείς της νεύρωσης, της αγωνίας και της τρομερής τους λαχτάρας για ζωή. Η πορεία τους, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, μια πορεία με κύριο ζητούμενο τη δύναμη και την ανεξαρτησία, τις βρίσκει ολοένα και πιο αποδυναμωμένες. Να κρύβουν την τεράστια υπαρξιακή τους αγωνία σε ασήμαντες λεπτομέρειες, κουτσομπολιά, αφηγήσεις από το παρελθόν και ένα ανεκπλήρωτο ταξίδι φάντασμα.
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Παίζουν: Λυδία Φωτοπούλου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
Δύο Θεοί (1999), του Λένου Χρηστίδη
Σ’ ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, δύο φίλοι, έγκλειστοι σε άσυλο κομπιουτεροπαθών, λίγο πριν το τέλος του κόσμου, αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το «αντικείμενο του εθισμού» τους, έναν Ηλεκτρονικό Υπολογιστή, προκειμένου να καταγράψουν την Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Ο στόχος του Πάτρικ και του Μιγκέλ αρχικά είναι να γίνουν γνωστά στις επόμενες γενιές –που ίσως κατοικήσουν τον πλανήτη– τα επιτεύγματα ενός κόσμου που θα έχει καταστραφεί. Όσο μεγαλόπνοο κι αν είναι όμως, το σχέδιό τους υποκύπτει τελικά στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Άλλωστε οι δύο φίλοι, στη διάρκεια της αναζήτησης στοιχείων για το φιλόδοξο έργο τους, ανακαλύπτουν ότι η διάσωση των ιστορικών δεδομένων είναι υπόθεση άκρως υποκειμενική. Και άκρως διασκεδαστική βέβαια. Όσο για τα θρησκευτικά δόγματα, οι ορθολογικές εξηγήσεις περισσεύουν τόσο πολύ, ώστε ακόμα και οι ίδιοι μπορούν να εμφανιστούν στην Ιστορία ως Θεοί. Ο κόσμος έχει πιστέψει και χειρότερα.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Γεράσιμος Γεννατάς, Μανώλης Μαυροματάκης, Ντίνη Ρέντη, Γιώργος Μακρής, Αλέξανδρος Τσακίρης
Σταματία, το γένος Αργυροπούλου (2014-2018), του Κώστα Σωτηρίου
Σταματία, το γένος Αργυροπούλου. Γεννημένη στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’30, κόρη ανώτερου δημοσίου υπαλλήλου, διαπαιδαγωγημένη με τα χρηστά ήθη της εποχής και αρραβωνιασμένη με λοχαγό του Εθνικού Στρατού. Ζει στην αυλή του σπιτιού της, αδυνατώντας να παρακολουθήσει τη ζωή που προχωράει δίπλα της. Επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πάντα μέσα από τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά, καταλήγοντας άλλοτε τραγική κι άλλοτε κωμική φιγούρα, μέσα στα γεγονότα που διαδραματίζονται δίπλα της και αφορούν άμεσα τόσο την ίδια, όσο και τους δικούς της ανθρώπους. Προσκολλημένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί εθνικά, ηθικά και θρησκευτικά σωστό, καταλήγει να έρθει σε ρήξη με το περιβάλλον της και να κάνει την αναδρομή της ζωής της, απομένοντας μόνη.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζει η Ελένη Ουζουνίδου
Ο βυσσινόκηπος (2012-2013), του Άντον Τσέχωφ
Ένας πανέμορφος βυσσινόκηπος, που αναφέρεται στο «Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν» της Ρωσίας, πρόκειται να κοπεί και να χαθεί, γιατί δεν είναι πια «αποδοτικός». Μαζί του τελειώνει και χάνεται μια εποχή ευμάρειας, ανεμελιάς και ταυτόχρονα χυδαιότητας και διαφθοράς. Γύρω και μέσα σ’ αυτόν τον υπέροχο κήπο ζει και κινείται ένας ολόκληρος μικρόκοσμος, ένα φαινομενικά ανεξάντλητο δειγματολόγιο από χαρακτήρες που εκφράζουν τη δύσκολη μετάβαση από το παλιό στο νέο: άνθρωποι απαίδευτοι, σοβαροφανείς, αδρανείς και νωθροί, συναισθηματικά ανάπηροι, και την ίδια στιγμή ευαίσθητοι, εργατικοί, με όραμα για ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο. Που όλοι κινούνται από μια παράφορη ανάγκη να αγαπήσουν και να γεφυρώσουν την ερημιά τους, αλλά είναι τόσο ανίκανοι να το πραγματοποιήσουν. Πρόσωπα τραγικά, σε ένα κωμικό Ποίημα για το βαθύ και το ασήμαντο, το υψηλό και το γελοίο.
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Οικονόμου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Όμηρος Πουλάκης, Σύρμω Κεκέ, Δημήτρης Πασσάς, Σοφία Γεωργοβασίλη, Μαρία Γεωργιάδου, Γιώργος Μελισσάρης, Δάφνη Δαυίδ, Μιχάλης Τιτόπουλος, Πέτρος Σπυρόπουλος, Σπύρος Πίτσος
Τα κοκκινομπλέ πατίνια (2006), του Σταύρου Τσιώλη
Ο Αργύρης ζει με τη μάνα του στο Παγκράτι. Μια μέρα, αναπάντεχα, κερδίζει από μεγάλη τράπεζα ως δώρο ένα ζευγάρι πατίνια, που ήταν πάντα παιδικό του όνειρο: να τρέχει ο ίδιος με αυτά για όλες τις δουλειές της μάνας του και να δίνει και βόλτες στην ωραιοτάτη πρώτη εξαδέλφη του Σουλτάνα! Στη σημερινή ηλικία του όμως, 43 ετών, δεν ξέρει πώς να τα χρησιμοποιεί και καταφεύγει σε αγνώστους κυρίους, μήπως μπορέσουν αυτοί να τον συμβουλέψουν. Οι συνομιλητές του όμως έχουν τα δικά τους βάσανα. Άλλος γιατί μεγάλωσε και διαπιστώνει έντρομος μια κάμψη που τον πανικοβάλλει ως άντρα, άλλος γιατί παίζει θέατρο στη ζωή, μια και δεν τον άφησαν να γίνει ηθοποιός όπως ήθελε, κι άλλος γιατί βρίσκει την ευκαιρία να πλασάρει στον Αργύρη ένα πολύτιμο ρολόι. Μαζί μιλάνε και χώρια καταλαβαίνουνε, όπως συνήθως συμβαίνει στη ζωή. Είναι όμως τόσο αξιολάτρευτοι…
Όπως και στις κινηματογραφικές ταινίες του, ο κόσμος των κωμωδιών του Tσιώλη είναι ένας κατά βάση ανδρικός κόσμος, όπου το χιούμορ και η λεπτή ειρωνεία ίσα ίσα κρύβουν τη μελαγχολία που διαποτίζει τις ανθρώπινες υπάρξεις. Κι όμως, η γυναίκα είναι πάντα στο κέντρο, και ακριβώς μέσα από την απουσία της αποκτά μυθικές διαστάσεις, γίνεται η βαθύτερη έκφραση και το σύμβολο της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Λαέρτης Μαλκότσης, Γιώργος Νινιός, Χρήστος Στέργιογλου, Παντελής Δεντάκης
Επιθεωρητής, βασισμένο στο έργο του Νικολάι Γκόγκολ
Η διασκευή του κλασικού έργου του Ν. Γκόγκολ επικεντρώνεται όχι μόνο στην κοινωνικοπολιτική σάτιρα που προσφέρει το έργο του συγγραφέα, αλλά στον «έρωτα» με το όνειρο, την ψευδαίσθηση, την «προσυμφωνημένη» ήττα. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου κρατώντας ως άξονα την γνωστή ιστορία του Ρώσου απατεώνα Χλεστιακόβ και την έλευσή του στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας, δημιουργεί έναν φαντασιακό κόσμο. Χρησιμοποιώντας υλικά από το χώρο των ταχυδακτυλουργικών εφέ και των αφηγήσεων μέσα από τα καμαρίνια ενός θιάσου, η κλασική κωμωδία του Γκόγκολ, που έχει χαρακτηριστεί ως αριστούργημα, θα ανιχνεύσει τα όρια της αλήθειας και της ψευδαίσθησης.
Τα πρόσωπα της ρωσικής επαρχίας του 1830 θα συναντηθούν με τους ηθοποιούς της παράστασης με την ανοιχτή συνομιλία της παράστασης σε σχέση με την βαθιά κριτική που ασκεί το ίδιο το έργο στους μηχανισμούς της απάτης. Στο πρόσωπο του Χλεστιακόβ οι κάτοικοι της πόλης βλέπουν έναν μεγάλο σωτήρα και οραματίζονται ένα σπουδαίο μέλλον. Για μία ημέρα και οι δύο πλευρές ζουν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα• και είναι η αγάπη αυτή για την αναζήτηση της προσωπικής αλήθειας που δημιουργεί τη συμφιλίωση με την ψευδαίσθηση που φέρνει μαζί του ο «Επιθεωρητής».
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Παίζουν: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάσης Ζερίτης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαρία Πετεβή, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Κοινός Λόγος (1997)
Ο «Κοινός Λόγος» είναι αφηγήσεις ανωνύμων, καταγραμμένες από την Έλλη Παπαδημητρίου, που χρονικά καλύπτουν το διάστημα από τις ειρηνικές μέρες στη Μικρά Ασία, πριν από την Καταστροφή, ως τον Εμφύλιο και τα κατοπινά δύσκολα χρόνια. Οι αφηγήσεις αυτές έχουν ως κοινό εφόδιο το λόγο των κοινών ανθρώπων, που συναρμολογεί σωστά την εποχή τους, το πάθος και το κλίμα της.
Η παράσταση αυτή αναζητά τα θεατρικά μέσα για να ζωντανέψει μια πραγματικότητα που, όσο κι αν είναι κοινή, διέπεται από κανόνες τέχνης –τόσο πιο αυστηρούς όσο καλύτερα κρυμμένους. Για την παράσταση επιλέχθηκαν μόνο γυναικείες μαρτυρίες εστιάζοντας στην παρουσία και στο ρόλο της γυναίκας –όχι πάντα στο πρώτο πλάνο– στην ελληνική κοινωνία του 20ού αιώνα. Αλλά και χρωματίζοντας την ιστορία μας με τόνους γυναικείας ευαισθησίας. Περιττό να τονιστεί η συνταρακτική επικαιρότητα αυτών των κειμένων: άγριοι πόλεμοι, εμφύλιοι και προσφυγιά είναι το τοπίο και στον 21ο αιώνα. Ο ανθρώπινος πόνος και ο αγώνας για επιβίωση δεν αφήνουν τον «Κοινό Λόγο» να παλιώσει.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Σούλα Αθανασιάδου, Ανθή Ανδρεοπούλου, Όλγα Δαμάνη, Μαρία Κατσανδρή, Τζίνη Παπαδοπούλου
Και μία παιδική παράσταση: Τέσσερις αχτίδες συν μία ή Το μεγάλο μπλουμ του Μπρίλη, της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα
Μία από τις πρώτες παραστάσεις (2003) της κινητής μονάδας θεάτρου για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ή ζουν σε ιδρύματα. Η κινηματογράφηση έγινε σε διάδρομο νοσοκομείου.
Σημείωμα του σκηνοθέτη: «Ένα θέατρο που παίζεται έξω από τους παραδοσιακούς θεατρικούς χώρους, σε διαδρόμους και δωμάτια νοσοκομείων, χωρίς σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τους θεατές, χωρίς θεατρικό φωτισμό, με σκηνικό όλο κι όλο μια αχιβάδα σε μέγεθος τραπεζιού καφενείου ένα θέατρο λοιπόν με τόσους περιορισμούς, θα έλεγε κανείς ότι στενεύει πολύ τα δημιουργικά περιθώρια για τον σκηνοθέτη, τους ηθοποιούς αλλά και τους υπόλοιπους συντελεστές. Παραδόξως, δουλεύοντας για το ανέβασμα του «Μπρίλη», όλα αυτά τα εμπόδια αποδείχτηκαν η μεγαλύτερη ελευθερία μας. Χωρίς τα συνηθισμένα τεχνικά μέσα, ήμασταν υποχρεωμένοι να δουλέψουμε με τα στοιχειώδη εκείνα που αποτελούν τη βαθύτερη ουσία του θεάτρου: με το σώμα του ηθοποιού, που σημαίνει φωνή, κίνηση, φαντασία, μυαλό. Για μένα προσωπικά ήταν ένα μεγάλο μάθημα θεάτρου.»
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν: Ντίνη Ρέντη, Ευρυδίκη Σαμαρά, Παναγιώτης Λάρκου
Συνεχίζουμε τις ελεύθερες προβολές από το αρχείο του θεάτρου με την παράσταση "Παντρολογήματα" του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, 2004, τη Δευτέρα 6/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας).
"Ο Στάθης Λιβαθινός μεταμορφώνει τα "Παντρολογήματα" του Γκόγκολ σε μουσικό έργο αποδίδοντας την κλασική αυτή σάτιρα με μία ελαφράδα που θυμίζει μιούζικαλ. Η παράστασή του απομακρύνεται από τη γραφική ηθογραφία, έχει ύφος, φινέτσα και αναδεικνύει τόσο την ευφυή κωμική γραφή του Ρώσου συγγραφέα όσο και το πικρό υπόβαθρό της."
Συντελεστές:
Μετάφραση: Δημήτρης Τάρλοου, Λεωνίδας Καρατζάς
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Στίχοι τραγουδιών: Στρατής Πασχάλης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Χορογραφία: Κυριάκος Κοσμίδης
Για να παρακολουθήσετε την παράσταση μπείτε στη σελίδα της παράστασης "Παντρολογήματα" και πατήστε το κόκκινο κουμπί που γράφει Αρχείο Παράστασης (το κουμπί θα εμφανιστεί και η παράσταση θα είναι διαθέσιμη από τη Δευτέρα 6/4 από τις 10:00 το πρωί έως τις 10:00 το πρωί της επόμενης ημέρας).
Δείτε όλο το πρόγραμμα των προβολών των παραστάσεων από το αρχείο του θεάτρου: https://bit.ly/2xafP1o
Μέσα στην καραντίνα λόγω του νέου κορωνοϊού, η μεγάλη μας συντροφιά είναι ταινίες και σειρές, αλλά και το θέατρο. Μάλιστα, αρκετά θέατρα παρέχουν δωρεάν μέσα από τις ιστοσελίδες τους γνωστές παραστάσεις για να απολαύσεις στο σπίτι σου. Ένα από αυτά είναι και το Θέατρο Πορεία, που ανακοίνωσε επίσημα τον δεύτερο κύκλο με τις online προβολές θεατρικών παραστάσεων.
Αμέσως μετά το τέλος του πρώτου κύκλου online προβολών θεατρικών παραστάσεων, το θέατρο Πορεία προβάλλει δωρεάν τέσσερις επιπλέον παραστάσεις από το αρχείο του. Ανάμεσα σε αυτές είναι οι εξής, η «Φρεναπάτη», τα «Παντρολογήματα», τον «Αμερικάνικο Βούβαλο» και το «The Man Who». Επίσης, θα επαναληφθεί η προβολή των παραστάσεων που προβλήθηκαν στον πρώτο κύκλο, ώστε να μην τις χάσουν όσοι δεν πρόλαβαν να τις δουν.
Ο δεύτερος αυτός κύκλος προβολών των θεατρικών παραστάσεων θα κλείσει την Τετάρτη 15/4.
Η ανακοίνωση του θεάτρου αναφέρει τα εξής:
«Η βοήθειά σας, όταν θα ανοίξει πάλι το θέατρο Πορεία, θα είναι πολύτιμη.
Η δωρεά σας μέσα από το site μας ή η συνδρομή σας, που θα σας κάνει Μέλη, Φίλους, Υποστηρικτές του θεάτρου μας, πέραν των προνομίων που προσφέρει, θα μας δώσει τη δυνατότητα να κάνουμε πραγματικότητα το πολύ ενδιαφέρον και εξαιρετικά προσεγμένο πρόγραμμα της χειμερινής περιόδου ’20-’21, με τη μεγαλύτερη πάντα φροντίδα στην ποιότητα και τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά και μας έχουν καταστήσει την τελευταία δεκαετία σημαντικό πολιτιστικό πόλο της Αθήνας.»
Δες παρακάτω αναλυτικά το πρόγραμμα προβολών των παραστάσεων:
Δάφνης και Χλόη
Ταξίδι Αναψυχής βασισμένη στο αρχαίο ελληνικό μυθιστόρημα του Λόγγου και στη μετάφραση του Ρόδη Ρούφου, σε σκηνική σύνθεση και σκηνοθεσία του Cezaris Grauzinis, 2006, Σάββατο 4/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Φρεναπάτη
Ελεύθερη διασκευή του έργου L’ Illusion comique του Πιερ Κορνέιγ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, 2000, Κυριακή 5/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Παντρολογήματα
Του Νικολάι Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, 2004, Δευτέρα 6/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Ο Αμερικάνικος Βούβαλος
Του Ντέιβιντ Μάμετ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2011, Τρίτη 7/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
The Man Who
Των Πίτερ Μπρουκ και Μαρί-Ελέν Ετιέν, σε σκηνοθεσία Renate Jett, 2005, Τετάρτη 8/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Το Ευχαριστημένο
Της Μαρίνας Καραγάτση, σε διασκευή από την Έρι Κύργια και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2018, Πέμπτη 9/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Ύψωμα 731
Σε κείμενο και σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη, 2019, Παρασκευή 10/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Η Αγριόπαπια
Του Χένρικ Ίψεν, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2017, Σάββατο 11/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Τρεις Αδερφές
Του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2016, Κυριακή 12/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Οι Τρειςευτυχισμένοι
Του Εζέν Λαμπίς, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, 2017, Δευτέρα 13/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Μιράντα
Βασισμένο στην Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε διασκευή και σκηνοθεσία του Oskaras Korsunovas, 2016, Τρίτη 14/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Η Μεγάλη Χίμαιρα
Του Μ. Καραγάτση, σε διασκευή Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, 2015, Τετάρτη 15/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Μπορείς να τις δεις εδώ
ΒΑΚΧΕΣ
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
του Ευριπίδη
σε σκηνοθεσία Renate Jett
Εσείς θα δεχόσασταν έναν άνθρωπο που εμφανίζεται λέγοντας ότι είναι θεός και την ίδια στιγμή αποτελεί μέλος της οικογένειάς σας;
Συνεχίζουμε τις ελεύθερες προβολές από το αρχείο του θεάτρου με την παράσταση Βάκχες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Renate Jett, 2008, Πέμπτη 2/4 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Δείτε την παράσταση πατώντας το κόκκινο κουμπί που γράφει "ΑΡΧΕΙΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ".
Οι Βάκχες γράφτηκαν την τρίτη δεκαετία του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η ιστορία είχε «αποχαλινωθεί». Ο ελληνικός πολιτισμός έζησε τον βαρύτερο συγκλονισμό του, από τον οποίο ποτέ πια δεν θα μπορέσει να συνέλθει.
Η τραγωδία της τρέλας των Ελλήνων, των αρχόντων και των λαών, παρουσιάζεται στο θέατρο ΠΟΡΕΙΑ, από ένα πολυεθνικό σχήμα, σε μια μοντέρνα και προκλητική παράσταση, σε σκηνοθεσία και σκηνογραφία της αυστριακής Ρενάτε Τζετ.
Η πασίγνωστη και πάντα επίκαιρη τραγωδία του Ευριπίδη, που σπάνια έχουμε την ευκαιρία να δούμε σε κλειστό χώρο, στην εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά («πνευματικό άθλο» την έχουν χαρακτηρίσει ορισμένοι), μεταφέρεται στο σήμερα και προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε ζητήματα που απασχολούσαν την κοινωνία 2.500 χρόνια πριν και που συνεχίζουν να μας απασχολούν ακόμη και σήμερα: Είμαστε ανοιχτοί σε νέες ιδέες και αντιλήψεις ή παραμένουμε στο γνώριμο και το βολικό, γιατί θα μας εξαγρίωνε η πορεία προς το άγνωστο; Φοβόμαστε ή όχι να εισχωρήσουμε στο σκοτάδι του υποσυνείδητου που περιέχει γνώση για την ύπαρξή μας; Μήπως ζούμε με την αίσθηση της ασφάλειας ότι τίποτα από αυτά που εξιστορούνται δεν θα μπορούσε να συμβεί σ' εμάς;
Tο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας δίνει τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό να παρακολουθήσει σε έξι διαφορετικές ημερομηνίες, έξι παραστάσεις “σταθμούς” από το διεθνές δραματολόγιο και μία από την ελληνική λογοτεχνία.
Στην τόσο δύσκολη συνθήκη που βιώνουμε όλοι, το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, ένα από τα πλέον ιστορικά θέατρα ρεπερτορίου της πρωτεύουσας, με μία διαδρομή που μετρά σχεδόν τριανταπέντε χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας, δίνει τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό, αλλά και σε φοιτητές θεατρολογίας και σπουδαστές σχολών υποκριτικής τέχνης, να παρακολουθήσουν σε έξι διαφορετικές ημερομηνίες, έξι παραστάσεις “σταθμούς” από το διεθνές δραματολόγιο & μία από την ελληνική λογοτεχνία.
Πρόκειται για έξι εμβληματικές παραστάσεις, που αγαπήθηκαν από το κοινό και υμνήθηκαν από τους κριτικούς σε σκηνοθεσίες των Λευτέρη Βογιατζή, Στάθη Λιβαθινού, Μίνου Βολανάκη, Δημήτρη Καραντζά και Νίκου Μαστοράκη.
Μείνετε σπίτι, μπείτε στο www.theatroodoukefallinias.gr και δείτε:
Σάββατο 4 Απριλίου από τις 11.00πμ έως τις 11.00πμ της επομένης:
Oι δούλες, του Ζαν Ζενέ, σκηνοθεσία Λευτέρης Βογιατζής
Κυριακή 5/4 από τις 11.00πμ έως τις 11.00πμ της επομένης :
Η Φόνισσα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός
Δευτέρα 6 Απριλίου από τις 11.00πμ έως τις 11.00 της επομένης:
H κυρία από τη θάλασσα, του Χένρικ Ιψεν, σκηνοθεσία Μίνως Βολανάκης
Τρίτη 7/4 από τις 11.00πμ έως τις 11.00πμ της επομένης:
Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας, του Φρήντριχ Ντύρενματ, σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθινός
Τετάρτη 8/4 από τις 11.00πμ έως τις 11.00πμ της επομένης:
O Γυάλινος κόσμος, του Τενεσί Ουίλιαμς, σκηνοθεσία Δημήτρης Καραντζάς
Πέμπτη 9/4 από τις 11.00πμ έως τις 11.00πμ της επομένης:
Πριν την αποχώρηση, του Τόμας Μπέρνχαρντ, σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης
(οι παραστάσεις διεκόπησαν λόγω της πανδημίας)
ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
του Richard Kalinoski
σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού
Gar oo chugar. Μια φορά και έναν καιρό. Στα αρμένικα.
Συνεχίζουμε τις ελεύθερες προβολές από το αρχείο του θεάτρου "Το Κτήνος στο Φεγγάρι" του Richard Kalinoski (Playwright 615 Dove St. Oshkosh, WI 54902 920.232.5635 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε., Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.), σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, 2009, την Τρίτη 31/3 (10:00 π.μ. έως 10:00 π.μ. της επόμενης ημέρας)
Δείτε την παράσταση πατώντας το κόκκινο κουμπί που γράφει "ΑΡΧΕΙΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ".
Το «Κτήνος στο Φεγγάρι», η παράσταση-σταθμός του θεάτρου Πορεία που σήμανε την αφετηρία του Θεατρικού Σχήματος «Δόλιχος» το 1999 και ξαναπαρουσιάστηκε 12 χρόνια μετά από τους ίδιους συνεργάτες, αλλά από μία νέα σκοπιά το 2009.
Η υπόθεση του έργου
Το 1893 έγινε μία έκλειψη σελήνης στην Τουρκία, και οι Τούρκοι, πεπεισμένοι ότι ένα "κτήνος" κατάπινε το φεγγάρι, έστρεψαν τα όπλα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να το σκοτώσουν. Με τα ίδια όπλα, που κάπνιζαν ακόμη από ένα φυλετικό μίσος κατά του γειτονικού τους λαού των Αρμενίων, εξολόθρευσαν τους χριστιανούς Αρμένιους, με μια σειρά από εκτεταμένα πογκρόμ στα τέλη του 18ου αιώνα, που κορυφώθηκαν με τη γενοκτονία του 1915 και τον αφανισμό περίπου δύο εκατομμυρίων Αρμενίων.
Ο Ρίτσαρντ Καλινόσκι (Richard Kalinoski) τοποθέτησε τη δράση του έργου στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν ανάμεσα στο 1921 και το 1933. Ο εικοσάχρονος Αράμ Τομασιάν, μοναδικός επιζών της οικογένειάς του από το ολοκαύτωμα, διέφυγε στις Η.Π.Α., όπου εργάζεται ως φωτογράφος ειδικευμένος στις οικογενειακές φωτογραφίες μεταναστών, και φιλοδοξεί να γίνει ο γεννήτορας της καινούργιας οικογένειας Τομασιάν.
Από την Αρμενία έχει φέρει μαζί του μόνο μία οικογενειακή φωτογραφία και το παλτό του πατέρα του, το οποίο του πρόσφερε κάλυψη, ώστε να διασωθεί. Από τη φωτογραφία έχει κόψει τα κεφάλια των νεκρών συγγενών του και έχει τοποθετήσει το δικό του και της δεκαπεντάχρονης Σέτα, που μόλις έχει φτάσει στην Αμερική από το ορφανοτροφείο της Κωνσταντινούπολης, ως "νύφη από φωτογραφία". Με τη νεαρή του σύζυγο ο Αράμ ανυπομονεί να επιδοθεί στο ιερό τους καθήκον, που συνίσταται στη γέννηση των απογόνων του πατέρα του, οι οποίοι θα συμπληρώσουν τη φωτογραφία.
Ωστόσο το σχέδιο του Αράμ δεν πάει κατ' ευχήν: η Σέτα δεν είναι το κορίτσι που ο Αράμ Τομασιάν διάλεξε από τη φωτογραφία να γίνει γυναίκα του, η φωτογραφία που είδε ήταν ενός άλλου, νεκρού κοριτσιού. Σα να μην έφτανε αυτό, η νύφη που του ήρθε δεν είναι ικανή να τεκνοποιήσει λόγω ελλιπούς διατροφής κατά χρόνια της περίθαλψής της στο ορφανοτροφείο. Με το βάρος της απώλειας των οικογενειών τους και ανίκανοι να αποκτήσουν δικά τους παιδιά, οι τρομαγμένοι επιζώντες αγωνίζονται για την κατανόηση και το συμβιβασμό.
Μέσα σε αυτό το σχήμα εισβάλλει ο Βίνσεντ, ένα άστεγο αγοράκι, το οποίο η Σέτα παίρνει υπό την προστασία της. Τα τρία ορφανά παλεύουν με την πληγωμένη τους ύπαρξη και τελικά η εμφάνιση του Βίνσεντ αλλάζει τη ζωή του Αράμ και της Σέτα για πάντα. Μετά από χρόνια σιωπής η Σέτα κατορθώνει να πείσει τον Αράμ να πάψει τα "μνημόσυνα" για τη χαμένη του οικογένεια, απομυθοποιώντας το παλτό του πατέρα, απομακρύνοντας την φωτογραφία με τα κομμένα κεφάλια και αποδεχόμενος τον μικρό Βίνσεντ ως το νέο μέλος στην οικογένεια Τομασιάν.
Το Κτήνος στο Φεγγάρι αποτελεί ένα ενδιαφέρον "υβρίδιο" του παραδοσιακού παραστατικού θεάτρου και της αφήγησης ιστοριών. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου απαιτεί τη σύμβαση του "τέταρτου τοίχου", αλλά ο Καλινόσκι συμπεριέλαβε έναν αφηγητή, που απευθύνεται κατευθείαν στο κοινό.
Σελίδα 3 από 60
