Θέατρο

Με το βλέμμα της πολύ έμπειρης δασκάλας και της διεισδυτικής σκηνοθέτιδας η Ελένη Σκότη έκανε την επιλογή της για τον δύσκολο πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Με λένε Έμμα» του Ντάνκαν ΜακΜίλλαν. Η Μαίρη Μηνά, ένα φρέσκο κορίτσι, που αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2016 και μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με τον Νίκο Καραθάνο στη «Σαλώμη», τον Φίλιππο Τσαλαχούρη στον «Ιούλιο Καίσαρα», τον Αργύρη Ξάφη και την Αμαλία Μουτούση στον «Οιδίποδα Τύρρανο», την Ιώ Βουλγαράκη στα «ΤΣΕΧ-OFF» και «Άφιξις» καθώς και με τον Θάνο Παπακωσταντίνου στην «Ηλέκτρα», φέτος το καλοκαίρι, θα σηκώσει στον πλάτη της το βάρος της ερμηνείας ενός τζάνκι.

Το έργο («People, places and things») σπάει κόκαλα με το ρεαλισμό και την αλήθεια του. Συγκλόνισε τους λονδρέζους το 2016 στο West End με την ερμηνεία της Denise Gough αλλά και για την υπόθεση. Η ευκαιρία που δίνεται στη Μηνά είναι μεγάλη καθώς η ιστορία της Έμμα δεν είναι μια απλή ιστορία αποτοξίνωσης και αποκατάστασης αλλά η προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει μέσα στον σύγχρονο κόσμο.

Η Ελένη Σκότη μας είπε για το έργο και την παράσταση

«Πρόκειται για ένα σπουδαίο σύγχρονο έργο που συνεχώς μου αποκαλύπεται καθώς προχωράνε οι πρόβες. Παρά το ότι θέτει πολλά και αιχμηρά κοινωνικά θέματα είναι ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινο, πολύ βαθιά ανθρώπινο, ψυχολογικό κείμενο. Η ηρωίδα του, η Έμμα, είναι μια νεαρή γυναίκα που βρίσκεται σε μια διαδικασία απεξάρτησης, η οποία δίνει έναν πολύ μεγάλο αγώνα για να ανακαλύψει ξανά τον εαυτό της και τον κόσμο, να τον εμπιστευτεί και να βγει στο φως. Μαζί της όμως και με την πορεία της αυτή, με το ταξίδι αυτό μπορεί να ταυτιστεί ο κάθε ένας από εμάς, ακόμη και ένας άνθρωπος που δεν έχει δοκιμάσει ποτέ ίχνος ναρκωτικού ή άλλης ουσίας.
Για μένα η μεγάλη πρόκληση είναι πως το έργο απαιτεί μια σύνθεση δύο παράλληλων κόσμων. Αυτό που παρακολουθούμε επί σκηνής είναι υποκειμενικό γιατί βλέπουμε τον κόσμο μέσα από την Έμμα, από τον τρόπο που αυτή αντιλαμβάνεται τα πράγματα, μέσα από το πρίσμα των ναρκωτικών όπου όλα τα πράγματα παίρνουν μια άλλη διάσταση στην προσπάθειά της να τα κόψει. Όλα είναι αλλιώς: ο τρόπος που στεναχωριέται, που βυθίζεται, που ερεθίζεται από τις καταστάσεις.
Ωστόσο, αυτή η υποκειμενικότητα γίνεται σε πραγματικό χρόνο, σε ένα απόλυτα ρεαλιστικό πλαίσιο. Στην προσπάθειά της η Έμμα γλιστράει και σε άλλα μέρη που δεν είναι επί γης. Κάτι που συμβαίνει νομίζω σε όλους όταν αγωνιζόμαστε για την επιβίωσή μας σε έναν κόσμο που τον θεωρούμε εχθρικό. Το «Με λένε Έμμα» είναι ένα έργο για τον κόσμο μας, αλλά και για τον καθένα από μας ξεχωριστά».

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στις 6 Δεκεμβρίου στο Σύγχρονο Θέατρο. Ο Γιώργος Χατζηνικολάου υπογράφει τη μετάφραση, τα σκηνικά και τα κοστούμια, ο Στέλιος Γιαννουλάκης τη μουσική σύνθεση και ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος τους φωτισμούς. Η υπόλοιποι ηθοποιοί που συνεργάζονται φέτος με την ομάδα Νάμα του Επιλ Κολωνώ είναι οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Ξυκομηνός, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη, Λένα Μποζάκη

Κοινωνικό
του Ντάνκαν ΜακΜίλαν

Ευμολπιδών 45

#1 «Ήρωες»

Δεν θα μπορούσε, να μην ξαναπατήσει το σανίδι η πρωτοκλασάτη τριάδα που μας σύστησε το έργο του Ζεράλντ Σιμπλερά. Γιάννης Φέρτης, Ιεροκλής Μιχαηλίδης και Δημήτρης Πιατάς υποδύονται μοναδικά τους τρεις γερογκρινιάρηδες αξιωματικούς που αναπολούν περασμένες ένδοξες εποχές. (Νέο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, από 3/11)

#2 «Περιμένοντας τον Γκοντό»

Ο Σάββας Στρούμπος και η ομάδα του (Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κων/νος Γώγουλος, Χρήστος Κοντογεώργης) συνεχίζουν την ενασχόλησή τους με την αιχμή του ερευνητικού θεάτρου, ερχόμενοι ξανά αντιμέτωποι με το σπουδαιότερο κείμενο του 21ου αιώνα και τα αναπάντητα ερωτήματά που έθεσε ο Μπέκετ. (Άττις-Νέος Χώρος, από 1/11)

#3 «Εκτός ύλης»

Για τρίτη σεζόν ο βραβευμένος μονόλογος του Κώστα Λεϊμονή, που ερμηνεύει ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης. Η ομιλία ενός υπό παραίτηση, διεφθαρμένου υπουργού είναι το θέμα αυτής της εύστοχης παράστασης που θέτει πιο επιτακτικά από ποτέ ζητήματα εξουσίας, πολιτικής και συνείδησης. (Ιλίσια, 5-13/11)

#4 «Stambοul Train»

Tο μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν που διαδραματίζεται στο θρυλικό Οριάν Εξπρές συνεχίζει το θεατρικό του ταξίδι. Η παράσταση της Τατιάνας Λύγαρη δίνει πνοή στο εμβληματικό έργο του Μεσοπολέμου, που διαδραματίζεται παραμονές του Ολοκαυτώματος, έχοντας ως χώρο δράσης ένα αληθινό βαγόνι του ίδιου τρένου. (Τρένο στο Ρουφ, από 2/11)

#5 «REM/Κήπος»

Το προσωπικό στοίχημα της Άννας Κοκκίνου συντίθεται από θραύσματα κειμένων (Όμηρος, Γέιτς, Πάουντ, Έλιοτ) και ταινιών (Βιγκό, Ταρκόφσκι, Μπέργκμαν) για να δημιουργήσει επί σκηνής ένα μουσικοθεατρικό ταξίδι που επεκτείνει τα όρια πρόσληψης του κόσμου και ανοίγει δρόμους στο όνειρο και τη φαντασία. (Σφενδόνη, από 3/11)

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ ΞΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ, Ο ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΥ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ

«Πανόραμα» είναι η γενική ονομασία του σχεδίου που αφορά τόσο την αποκατάσταση του θεάτρου Λυκαβηττού όσο και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου και του λόφου

Ποιος δε θέλει να ξανανέβει στο Λυκαβηττό να ακούσει τον αγαπημένο του καλλιτέχνη; Ποιος δε θέλει να ξαναδεί ένα από τα πιο αγαπητά τοπόσημα της Αθήνας και σημείο αναφοράς και αναμνήσεων επί δεκαετίες για το κοινό της Αθήνας να ξαναζωντανεύει; Η σημερινή εικόνα ερήμωσης και εγκατάλειψης κάθε άλλο παρά ταιριάζουν σε αυτό τον εμβληματικό συναυλιακό χώρο αλλά και στο περιβάλλοντα χώρο, το σημερινό πάρκινγκ, που και αυτό με τη σειρά του θα μεταμορφωθεί σε έναν υπαίθριο «παράδεισο» διαμορφωμένο έτσι ώστε σε 24ωρη βάση να γίνει το αληθινό Πανόραμα της Αθήνας.

Πανόραμα είναι άλλωστε και η γενική ονομασία του σχεδίου που αφορά τόσο την αποκατάσταση του θεάτρου Λυκαβηττού όσο και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου και του λόφου που θα δώσει μια ανάσα σε όλη την Αθήνα και θα δημιουργήσει μια νέα περιοχή, η οποία έχει σκοπό να προσελκύσει στο μοναδικό λόφο των 280 μέτρων την προτίμηση των Αθηναίων σε δράσεις πολιτιστικές κοινωνικές και περιβαλλοντικές. Όλα δείχνουν ότι ο συναυλιακός χώρος του Λυκαβηττού θα επαναλειτουργήσει το καλοκαίρι του 2019 αφού θα παραχωρηθεί στο Φεστιβάλ Αθηνών, το οποίο θα ορίζει και τις επινοικιάσεις του.

Πριν από λίγες ημέρες η Περιφέρεια Αττικής πήρε το «πράσινο φως» από την Πολεοδομία του Δήμου της Αθήνας σχετικά με την άδεια λειτουργίας του θεάτρου, στην οποία είχε καταθέσει σχέδιο «Αποκατάστασης θεάτρου Λυκαβηττού και διαμόρφωσης περιβάλλοντος χώρου». Η άδεια λειτουργίας του θεάτρου του Λυκαβηττού του 2010 είναι μέχρι σήμερα σε ισχύ και μένει να συμπληρωθεί η επικαιροποίησή του. Όπως όλα δείχνουν το θέατρο θα γίνει ένα ακόμα σημείο εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών, όπως ήταν και πριν το 2008.

Η Περιφέρεια Αττικής χρηματοδοτεί το έργο του οποίου η πρώτη φάση ολοκληρώνεται στα τέλη του 2018, ώστε να ακολουθήσει η δημοπράτηση των εργασιών που θα ξεκινήσουν την άνοιξη και θα ολοκληρωθούν στις αρχές του καλοκαιριού. Όπως αναφέρεται στο σχέδιο έχουν δρομολογηθεί οι απαραίτητες επικαιροποιήσεις της μελέτης, θεωρούνται απαραίτητες προκειμένου να καταστεί δυνατή η επαναλειτουργία του θεάτρου και αφορούν το κέλυφος, δηλαδή το σύνολο των κερκίδων που καταλαμβάνουν 2.657,77 τ.μ.

Όπως όλα δείχνουν το θέατρο θα γίνει ένα ακόμα σημείο εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών
Οι προτεινόμενες επεμβάσεις αφορούν ανάμεσα σε άλλα την αφαίρεση των καθισμάτων και την αντικατάστασή τους, την αποσυναρμολόγηση τμημάτων του φορέα και την καθαίρεση κατακόρυφων χιαστί που βρίσκονται σε κακή κατάσταση, την επί τόπου (υδρο)αμμοβολή στα διατηρούμενα τμήματα του φορέα, και σκυροδέτηση νέων πεδιλολωρίδων σύνδεσης των υπαρχόντων. Όπως αναφέρεται, η στατική μελέτη της επέμβασης έγινε με ιδιαίτερη ευαισθησία και σεβασμό στο μνημείο και έτσι, πρακτικά, η γενική μορφή του μνημείου μετά την αποκατάσταση θα είναι πρακτικά η ίδια με την υφιστάμενη με διαφορές που δε θα εντοπίζονται εύκολα.

Υπό την ονομασία Λυκαβηττός ΠΑΝ.ΟΡΑΜΑ θα εκπονηθούν από το Δήμο Αθηναίων προγράμματα και έργα που θα ενισχύσουν τα περιβαλλοντικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά του λόφου και θα επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά του ως κεντρικού μητροπολιτικού πόλου. Για το σκοπό αυτό ο Δήμος Αθηναίων ξεκίνησε ένα πολυδιάστατο εγχείρημα με στόχο την Προστασία αναζωογόνηση και αναβάθμιση του Λυκαβηττού σε συνεργασία με τη σχολή αρχιτεκτόνων μηχανικών, το Γεωπονικό πανεπιστήμιο της Αθήνας και διεθνείς εταίρους.

Σήμερα στην περιοχή σύμφωνα με το σχέδιο υπάρχει εικόνα απαξίωσης και εγκατάλειψης, η οποία εντείνεται από την παύση λειτουργίας του θεάτρου. Οι παρεμβάσεις ανάπλασης οι οποίες συμπεριλαμβάνουν τα δυο βασικά έργα, την αποκατάσταση του θεάτρου Λυκαβηττού και τη διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου θεάτρου θεωρούνται απαραίτητα για την ανάδειξη του Λυκαβηττού σε Μητροπολιτικό Πολιτιστικό πόλο. Με βάση τα ερευνητικά συμπεράσματα του ερευνητικού προγράμματος του ΕΜΠ ο λόφος θα ενεργοποιηθεί με κατευθύνσεις περιβαλλοντικού, πολιτιστικού-πολιτικού, παιδαγωγικού, διαδραστικού-ψηφιακού χαρακτήρα και οικονομικού προσανατολισμού.

Ο επανασχεδιασμός του υπαίθριου χώρου πέριξ του θεάτρου του Λυκαβηττού στοχεύει στην ανασύσταση και μετατροπή του σε ένα σημαντικό δημόσιο χώρο κεντρικής σημασίας για την Αθήνα, ανοιχτό και επισκέψιμο όλο το 24ωρο, πεδίο συγκρότησης ενός μοναδικού «Πανοράματος» για το Αθηναϊκό τοπίο. Η λέξη «Πανόραμα» έχει επιλεγεί καθώς παραμένει αναλλοίωτη στις βασικές ξένες γλώσσες ως “Panorama”. Ο γενικός σχεδιασμός σε ό,τι αφορά τη λειτουργία του λόφου συνδεδεμένη με τον χώρο του θεάτρου θα στοχεύει στη διαμόρφωση ενός κεντρικού υπαίθριου χώρου με δυνατότητα και πολιτιστικών δράσεων και δημιουργία περιοχών συγκέντρωσης στάσης και αναψυχής. Αυτό σημαίνει ότι θα αλλάξει και η προσβασιμότητα στο Θέατρο του Λυκαβηττού, του οποίου το σημερινό πάρκινγκ θα είναι περιοχή ήπιας κυκλοφορίας με τον κόσμο να μεταφέρεται στις εκδηλώσεις με βαν από τους σταθμούς του μετρό. Η γενική περιοχή παρέμβασης περιλαμβάνει έκταση 33.630τ.μ. μη συμπεριλαμβανομένου του μεταλλικού θεάτρου. Ακόμα, θα ανασχεδιαστούν οι περιοχές του άμεσου περιβάλλοντος του θεάτρου ώστε να υποστηρίξουν τη λειτουργία του και οι κατασκευές όπως τα καμαρίνια, οι τουαλέτες και το κυλικείο.

Το θέατρο του Λυκαβηττού ανέστειλε τη δραστηριότητά του και σφραγίστηκε από τη Δημαρχιακή Επιτροπή το καλοκαίρι του 2008, μετά από αίτημα που κατέθεσε η ΕΤΑ (Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης) στο δήμο Αθηναίων, την οποία ακολούθησε η απόφαση 2354/11-6-2008. Η εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης που ήταν η τότε διαχειριστική αρχή του Λυκαβηττού είχε επικαλεστεί ζήτημα στατικότητας του θεάτρου, το οποίο καθιστούσε τις κερκίδες επικίνδυνες.

Η προγραμματισμένη για τον Ιούνιο του 2008 συναυλία του Τζέιμς Μπλαντ και οι ανακοινώσεις του τότε δημάρχου Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη και του τότε προέδρου του Φεστιβάλ Αθηνών, Γιώργου Λούκου, φανέρωναν την ασυνεννοησία των δυο φορέων. Ο ομότιμος καθηγητής της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ Παναγιώτης Καρύδης είχε τότε δηλώσει ότι: «το θέατρο δεν χαρακτηρίζεται από κατάσταση επικινδυνότητας».

Καθώς το θέατρο του Λυκαβηττού είναι διατηρητέο μνημείο ακολούθησε μια μελέτη για ένα έργο ενίσχυσης και αποκαστάστασης του φέροντος οργανισμού του Λυκαβηττού από την Εταιρεία Ανάπτυξης και Τουριστικής Προβολής Αθηνών, με προϋπολογισμό 1.216.991 ευρώ. Το 2012, επίσης, υπογράφηκε από την υπουργό Ανάπτυξης, Άννα Διαμαντοπούλου, τον υπουργό Εργασίας, Γιώργο Κουτρουμάνη, και το δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη, σύμφωνο συνεργασίας, για την υλοποίηση συγκεκριμένων δράσεων από το Δήμο με αντικείμενο το Λυκαβηττό.

Το γνωστό σε όλους μας Θέατρο έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο (ως κατασκευή του αρχ. Τάκη Ζενέτου), ο δε χώρος ως ιστορικός τόπος. Κατασκευάστηκε το 1965 και ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε το 1977. Ο φέρων οργανισμός απoτελείται από δικτυωματικούς φορείς από διατομές L ( γωνιακά) διαφόρων διαστάσεων. Υπάρχουν 19 κύριοι κερκιδοφόροι αποτελούμενοι ο καθένας από δίδυμους δικτυωτούς κεκλιμένους φορείς τριών ανοιγμάτων. Τα ακραία ανοίγματα επεκτείνονται σε προβόλους. Ο καθένας εκ των ως άνω φορέων στηρίζεται σε τέσσερα κατακόρυφα δικτυωτά τετραγωνικά στοιχεία διαστάσεων σε κάτοψη 85 cm x 85 cm.

Οι προτεινόμενες ενισχύσεις έχουν ως βασικό στοιχείο την εξασφάλιση ομοιομορφίας της κατασκευής, πριν και μετά την επέμβαση. Συνοπτικά αναφέρονται οι παρακάτω επεμβάσεις: Αντικατάσταση των τμημάτων του φορέα με τις πιο εκτεταμένες απαιτούμενες επισκευές, (υδρο)αμμοβολή και εφαρμογή βαφής στα νέα και στα διατηρούμενα τμήματα του φορέα, έλεγχος και τοπικές ενισχύσεις στα μέλη και στις συνδέσεις του φορέα που παραμένει, αντικατάσταση όλων των παλαιών κοχλιών με νέους, σκυροδέτηση νέων πεδιλολωρίδων σύνδεσης υπαρχόντων μεμονωμένων πεδίλων κ.α.

Εργοδότης / Φορέας Ανάθεσης : ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ (Ε.Τ.Α.)
Στάδια μελέτης : Αποτύπωση – Προμελέτη – Έλεγχος υπάρχοντος – Μελέτη ενισχύσεων – Τεύχη δημοπράτησης
Προϋπολογισμός Φ. Ο. : 1.260.000€
Περίοδος Μελέτης : 06/2008 – 12/2009
Κατάσταση Έργου : Αναμένεται η δημοπράτηση του έργου
Αρχιτεκτονική Μελέτη: Κ. Καραδήμας & Συνεργάτες

Μπορεί οι ανάγκες της δεκαετίας του ’60 για τη δημιουργία ενός υπαίθριου θεάτρου να ήταν σύνθετες, όπως η ανάγκη πρόσθετων χώρων για να δεχτούν την άνευ προηγουμένου επέκταση των εκδηλώσεων του νεοσύστατου τότε Φεστιβάλ Αθηνών και την επιθυμία να επουλωθεί η πληγή που είχε ανοίξει στο αττικό τοπίο το παλιό λατομείο του Λυκαβηττού, αλλά ήταν η επιμονή και το όραμα της Άννας Συνοδινού, της οποίας η συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο είχε λήξει αυτή που οδήγησε στην υποστήριξή της από τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, για το άνοιγμα του Λυκαβηττού, ο οποίος είχε δηλώσει: «Η έμπνευση του θεάτρου οφείλεται στην Άννα Συνοδινού, δόξα του ελληνικού θεάτρου, που συνδυάζει την καλλιτεχνική ευαισθησία με την ανυποχώρητη θέληση».

Στις 7/11/1964 εγκρίθηκε 20ετής εκμίσθωση του παλαιού λατομείου στην Άννα Συνοδινού και της δόθηκε άδεια ανέγερσης υπαίθριου θεάτρου που στην συνέχεια θα περιερχόταν στον ΕΟΤ. Η ηθοποιός ανέθεσε τη μελέτη στον σημαντικό αρχιτέκτονα Τάκη Χ. Ζενέτο (1926-1977). Ο Ζενέτος σχεδίασε μια ανάλαφρη «αχιβάδα» την οποία «ακούμπησε» στο κενό του λατομείου. Αρχιτεκτονικά και τεχνικά πρωτοποριακό, το προτεινόμενο κτίσμα προέβλεπε κοίλο 5.000 θέσεων από μεταλλική κατασκευή σε προβόλους (δηλαδή δίχως στηρίγματα), αγκυρωμένη βαθιά σε τσιμεντένιο βάθρο υπό την ορχήστρα. Προστριβές καθυστέρησαν την έγκριση της μελέτης. Τελικά, πιεζόμενος από τον χρόνο, ο ΕΟΤ κατέφυγε στην διαδικασία του κατεπείγοντος και ανέθεσε την κατασκευή ενός μικρότερου, συμβατικότερου, προσωρινού θεάτρου σε εταιρία μεταλλικών κατασκευών.

Στην υλοποιηθείσα εκδοχή, που υπάρχει μέχρι σήμερα, το θέατρο του Λυκαβηττού έχει χωρητικότητα 3.000 θεατών και στηρίζεται σε στιβαρά μεταλλικά υποστυλώματα. Η πρώτη παράσταση που δόθηκε ήταν τον Ιούνιο του 1965 με την Άννα Συνοδινού να πρωταγωνιστεί στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Στη συνέχεια ανέβασε τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη. Η χούντα των συνταγματαρχών και η λογοκρισία ήταν ο λόγος για τον οποίο η Άννα Συνοδινού εγκατέλειψε το θέατρο του Λυκαβηττού. Το 1998 το θέατρο χαρακτηρίστηκε «ιστορικό διατηρητέο μνημείο και σύγχρονη κατασκευή άριστα ενταγμένη στο φυσικό περιβάλλον».

Από τη δεκαετία του ’70 μέχρι το 2008, ο Λυκαβηττός υπήρξε σημείο αναφοράς για τις μεγάλες μετακλήσεις, μουσικές εκδηλώσεις που συνδέθηκαν με τη συλλογική μνήμη όλων των κατοίκων της Αθήνας. Το θέατρο ανήκει στην εταιρεία Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα. Η άδεια λειτουργίας δίνεται από τον Δήμο Αθηναίων, ενώ την παραχώρηση του Θεάτρου και τα έσοδα από την επινοικίασή του τα διαχειρίζεται το Φεστιβάλ Αθηνών.

Το έργο του Μάικ Μπάρτλετ μιλά τολμηρά για το ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας

15 Οκτωβρίου - 25 Δεκεμβρίου 2018

Ένα από τα πιο επιτυχημένα έργα της σύγχρονης δραματουργίας, το «Cock» του Μάικ Μπάρτλετ, παρουσιάζεται από τις 15 Οκτωβρίου στο θέατρο «Αθηνών», κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Το πρωτότυπο και προκλητικό έργο ανεβαίνει για δεύτερη φορά στην Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Μακαλιά, Φωτεινή Αθερίδου, Ηλία Μουλά και Αλέξανδρο Καλπακίδη.

Πρόκειται για την κωμική ιστορία ενός ιδιαίτερου τριγώνου, που σχηματίζεται αναπάντεχα όταν ένας ομοφυλόφιλος άντρας γνωρίζει και ερωτεύεται μια γυναίκα, με αποτέλεσμα να νιώθει απόλυτα διχασμένος. Το «Cock» αναφέρεται με τολμηρό τρόπο στο ζήτημα της σεξουαλικής ταυτότητας, αποτελώντας ένα αιχμηρό σχόλιο για τη στάση της σύγχρονης κοινωνίας απέναντι στον σημερινό άνθρωπο.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 2009 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία- απόδοση: Μίνως Θεοχάρης
Μετάφραση: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικά- κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Σχεδιασμός φωτισμών: Μίνως Θεοχάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειρήνη-Ερωφίλη Κλέπκου
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Κάρολος Παυλάκης

Παίζουν: Δημήτρης Μακαλιάς, Φωτεινή Αθερίδου, Ηλίας Μουλάς και ο Αλέξανδρος Καλπακίδης

Εισιτήρια
€18, €14 (φοιτητικό, νεανικό έως 26 ετών, άνω των 65 ετών), €10 (ανέργων)

Ο ανένταχτος Παζολίνι στη σκηνή του θεάτρου Αργώ
Από Μαρία Κρύου 

Οι σημαντικότερες στιγμές του Ιταλού κινηματογραφιστή Πιέρ Πάολο Παζολίνι, οι εχθροί του, οι φίλοι του, παρελαύνουν από την παράσταση «Παζολίνι» που σκηνοθετεί η Αγγελική Καρυστινού με πρωταγωνιστή τον Ένκε Φεζολλάρι. Από την Κάλλας, την Μπέτι και τη Μαγκάνο, μέχρι τη Σουσάνα, το Νινέττο και το Σβέν, όλοι τους καλεσμένοι και ταυτόχρονα παγωμένοι, μένουν να αναρωτιούνται ποιος σκότωσε τον ανένταχτο κινηματογραφιστή.

Γιατί Παζολίνι και γιατί τώρα; Ο Ένκε Φεζολλάρι μας απαντά: «Πέρα από το γεγονός ότι ο Παζολίνι είναι μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα, που πάντα αξίζει κανείς να μελετήσει, το γεγονός του φρικτού του θανάτου είναι συγκλονιστικό. Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο ίδιος έγραψε ένα άρθρο όπου μίλησε ανοιχτά, χωρίς περιστροφές για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα, τόλμησε να πει μεγάλες αλήθειες, να δώσει ακόμα και ονόματα, υπογράφοντας έτσι την θανατική του καταδίκη. Όμως το έκανε. Γιατί λοιπόν η αλήθεια κοστίζει τόσο ακριβά; Ο Παζολίνι γράφει ότι μόνο ένας διανοούμενος μπορεί να πει τα πράγματα όπως είναι, γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει. Πόσες τέτοιες φωνές έχουμε σήμερα; Ποιος αλήθεια μπορεί και έχει το θάρρος και την τόλμη, αλλά ταυτόχρονα και την δύναμη να μιλήσει; Αυτές είναι οι ερωτήσεις της παραστάσεις, ταυτόχρονα μέσα από τις υπαρξιακές αναζητήσεις του Παζολίνι, όπως τουλάχιστον τις αντιλαμβανόμαστε εμείς».

Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής του αιρετικού καλλιτέχνη αναδύονται θραύσματα και αναμνήσεις, οι έρωτες, σκηνές από ταινίες, τα γραπτά του, η μητέρα και ο πατέρας του και το ερώτημα «ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο Παζολίνι» παραμένει κυρίαρχο στην παράσταση. «Ξεκινάμε από την δολοφονία του» μας λεει ο Φεζολλάρι. «Ο Παζολίνι «ξυπνάει» σε ένα μεσοδιάστημα, μεταξύ ζωής και θανάτου, ανακαλύπτει το πτώμα του κι αναζητάει τον δολοφόνο του, ή μάλλον τα κίνητρα πίσω από τη δολοφονία του. Και κάπως έτσι περνάει η ζωή του μπροστά από τα μάτια του, όπως λέμε, ενώ ταυτόχρονα είναι αντιμέτωπος με την μοναξιά του και το αναπόφευκτο γεγονός του θανάτου, που αποτελεί κοινή μοίρα όλων μας».

Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα 8 Νοεμβρίου στη Μικρή Σκηνή του Θεάτρου Αργώ.

Μια σκοτεινή και δυνατή παράσταση που δοκιμάζει τον θεατή.
Βγαίνοντας κανείς από την παράσταση Frozen που φιλοξενείται στο Από Μηχανής Θέατρο, το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεται λίγο χρόνο για να χωνέψει αυτά που είδε στη σκηνή. Και αυτό γιατί το έργο της Βρετανίδας Bryony Lavery που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Χατζάκης σε μετάφραση Αννίτας Δεκαβάλλα είναι μια ιστορία δύσκολη, σκοτεινή και πολλές φορές άβολη για τον θεατή.

Γραμμένο στα τέλη της δεκαετίας του '90, το βραβευμένο και πολυσυζητημένο Frozen μάς μεταφέρει την ιστορία ενός παιδόφιλου και κατά συρροή δολοφόνου, του Ραλφ (Σωτήρης Χατζάκης). Στον πυρήνα της ιστορίας τίθεται η εξαφάνιση της 10χρονης Ρόνα, η υπόθεση της οποίας θα διαλευκανθεί χρόνια αργότερα όταν συλλαμβάνεται ο Ραλφ για τους φόνους και την κακοποίηση κοριτσιών- ανάμεσά τους και η Ρόνα.

Η δολοφονία της Ρόνα γίνεται η αφορμή να διασταυρωθούν οι πορείες και τα τραύματα τριών διαφορετικών ανθρώπων, του δολοφόνου της, της μητέρας της, Νάνσυ (Έφη Μουρίκη), η οποία καταρρακώνεται από τον χαμό του παιδιού της και εγκλωβίζεται στον πάγο όπου βασιλεύει ο πόνος, και της ψυχιάτρου Αγκνέτα (Δέσποινα Κούρτη), η οποία προσπαθεί να εξηγήσει τις αποτρόπαιες πράξεις του Ραλφ κατανοώντας τον ψυχισμό του.

Κι εδώ ξεκινάει η μεγάλη πρόκληση: να προσπαθήσεις να δείξεις κατανόηση στο τρομερό, το αποτρόπαιο, το ασυγχώρητο. Η Lavery επιλέγει ίσως την πιο δύσκολη και κοινωνικά κατακριτέα περίπτωση, ενός παιδόφιλου και serial killer, προκαλώντας με διαφορετικό τρόπο τους ηθοποιούς και το κοινό. Αξίζει εδώ μάλιστα να σημειωθεί πως το κοινό ήταν ιδιαίτερα εκφραστικό κατά τη διάρκεια της παράστασης, γεγονός ενδεικτικό της δύσκολης εμπειρίας στην οποία σε σπρώχνει το έργο.

Η σκηνή του Χατζάκη χωρίζεται σε δύο μέρη με διαχωριστική γραμμή τρεις μεγάλες μεταλλικές πόρτες που μοιάζουν με κελιά. Πίσω τους δεν βλέπουμε, ο χώρος όμως λειτουργεί συμβολικά και πρακτικά, με τους ηθοποιούς να μπαίνουν για να κρυφτούν όταν η παρουσία τους δεν χρειάζεται στη σκηνή. Το μπροστά μέρος «παγωμένο», μουντής αισθητικής με background τις ψυχρές μεταλλικές πόρτες, ρευστό και «δίχως λογική» (δεν παραπέμπει σε κάποιο τύπο δωματίου), σκοτεινό, μινιμαλιστικά διακοσμημένο με μεταλλικά έπιπλα και κάποια σκόρπια αντικείμενα που χρησιμεύουν στην πορεία του έργου (Σκηνικά- Κοστούμια: Έρση Δρίνη).

Ακολουθώντας τη δομή της Lavery, ο σκηνοθέτης βάζει τους τρεις ήρωες να υπάρχουν αρχικά στη σκηνή μόνο μέσα από μονολόγους, εναλλάσσοντας τους ήρωες και τις οπτικές τους γωνίες εκεί. Η εναλλαγή αυτή, ειδικά στην αρχή, γίνεται με κινηματογραφικό τρόπο κάνοντας χρήση της μουσικής (Μουσική Επιμέλεια: Σωτήρης Χατζάκης) και των φωτισμών που καταλήγουν συχνά σε fade out (Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη). Σταδιακά όμως και όσο προχωράει η εξέλιξη οι ήρωες αρχίζουν να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, αλλά πάντα ανά δύο- κι ας βρίσκονται και οι τρεις πάνω στη σκηνή. Οι μονόλογοι έτσι διαφωτίζουν το κοινό για τους χαρακτήρες και τα γεγονότα, γεμίζουν τη σκηνή με πρόσωπα και συναισθήματα και κυρίως προσφέρουν στον θεατή τέτοια ένταση ανάλογη με αυτήν που βιώνεται στα βιβλία.

Η αλληλεπίδραση από την άλλη μεταξύ των προσώπων αναλαμβάνει να διερευνήσει τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν στο έργο, όπως το τι ευθύνεται για τη συμπεριφορά ενός κατά συρροή δολοφόνου, το αν η κατανόηση σημαίνει και συγχώρεση ή το κατά πόσο μια μάνα μπορεί να συγχωρέσει τον δολοφόνο του παιδιού της. Θέματα δύσκολα που στο κέντρο τους έχουν την ανθρώπινη οδύνη στην οποία ο Χατζάκης επιλέγει να δείξει σεβασμό, αποφεύγοντας τις ακρότητες, εκμεταλλευόμενος τους ήρωές του, χρησιμοποιώντας τον χώρο έξυπνα και την υπερβολή με σύνεση. Το μόνο ενδεχομένως αρνητικό στοιχείο είναι η διάρκεια, μιας και, παρά το διάλειμμα, ο θεατής για 2 ώρες δοκιμάζει τις αντοχές του σε κάτι εξαιρετικά άβολο και ανοικείο.

Τον ίδιο σεβασμό που δείχνει ο Χατζάκης ως σκηνοθέτης υιοθετεί και ως Ραλφ φέρνοντάς μας στη σκηνή ένα άνθρωπο διαταραγμένο, με ασταθή συμπεριφορά και λόγο (αποσπασματική ομιλία και βωμολοχίες), αποστεωμένο από το συναίσθημα που λυπάται μόνο γιατί δεν είναι νόμιμο το να σκοτώνεις μικρά κορίτσια. Η Έφη Μουρίκη από την άλλη αποτελεί την προσωποποίηση της οδύνης, του πόνου και της απώλειας και χρησιμοποιεί «εύγλωττα» τα χέρια και τα μάτια της για να εκφράσει τον πόνο της. Στο πρόσωπό της βλέπεις την αποσύνθεση της προσωπικότητάς της, η οποία πλέον καθορίζεται μονάχα από την απώλεια της κόρης της.

Τέλος, χειριστής της δραματικής έντασης αναδεικνύεται η Δέσποινα Κούρτη η οποία φροντίζει να αποφορτίζει την κατάσταση σε καίρια σημεία, όχι τόσο γιατί διαθέτει τις «χαλαρές» ατάκες αλλά γιατί έχει υποκριτικά τη δύναμη. Ως επιστήμονας επίσης φαίνεται να πιστεύει πραγματικά τη θεωρία της, ότι δηλαδή υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο έγκλημα που γίνεται από ηθική διαφθορά και σε εκείνο που συμβαίνει από παθολογία, στο αμάρτημα και στο σύμπτωμα, κι έτσι προσεγγίζει με κατανόηση τον Ραλφ προσκαλώντας μας κι εμάς να κάνουμε το ίδιο, να κατανοήσουμε το τρομερό.

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Info
Θέατρο Από Μηχανής, Ακαδήμου 13
Παρασκευή: 21:00,
Σάββατο: 21:00,
Κυριακή: 20:00
Tηλέφωνο: 2105232097
Προπώληση: Viva.gr