Ποίηση

Απ' όσα πράγματα έχω δει,μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω
“Απ' όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ' ό,τι έχω αγγίξει,μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω και αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.
Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,
δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό,
για τόσα πράματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός, ιδιάζων και τρομαχτικός, σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί”.

Pablo Neruda

«Η ανάκριση του καλού»

Κάνε ένα βήμα μπροστά: μαθαίνουμε

Ότι είσαι καλός άνθρωπος.

Δεν εξαγοράζεσαι, αλλά και το αστροπελέκι

Που χτυπάει το σπίτι

Δεν εξαγοράζεται.

Τηρείς όσα λες.

Αλλά τι είπες;

Είσαι ειλικρινής, λες τη γνώμη σου.

Ποια γνώμη;

Είσαι γενναίος.

Απέναντι σε ποιον;

Είσαι σοφός.

Για όφελος ποιου;

Δεν σκέφτεσαι το προσωπικό σου συμφέρον.

Τίνος το συμφέρον σκέφτεσαι τότε;

Είσαι καλός φίλος.

Είσαι επίσης καλός φίλος των καλών ανθρώπων;

Άκουσε μας λοιπόν: ξέρουμε

Ότι είσαι ο εχθρός μας.

Γι’ αυτό τώρα θα σε στήσουμε σ’ έναν τοίχο.

Αλλά λαμβάνοντας υπόψιν τις αρετές σου και τις καλές σου ιδιότητες θα σε στήσουμε σ’ έναν καλό τοίχο και θα σε πυροβολήσουμε.

Με μια καλή σφαίρα από ένα καλό όπλο και θα σε θάψουμε

Μ’ ένα καλό φτυάρι στην καλή γη.

Επιλογή: Μίλα Κύρου 

Ποτάμι η αγάπη σου
σμαραγδένιο άπειρο
ορμή στη νύχτα
δύναμη, ελπίδα,
μια ευκαιρία ακόμη....
Ένα παγκάκι στα αστέρια να ξαποστάσω..

Νύχτες χωρίς ιδέα καν
του ανόητου,
πάμε στο ξέφωτο, τρέχα
τι λόγια, μυρωδιά του τίποτα
τι 'εμπνευση.
Γέφυρες που μας ένωσαν κάποτε
έρωτες των παιδικών.. σώπα, τέλειωσε,

μπέρδεμα στα χέρια
χωρίς ιδέα.
Οδηγώ και πάλι
τη σκέψη σου
μονόπλευρα
μόλις τώρα.
Λόγια, μέλι του δρόμου
κοντοφτάνει η άνοιξη
ιδού το χειροκρότημα, το χρώμα, το άρωμα
Έρωτες των παιδικών
φεύγω τώρα
από τα όνειρα
που φτιάξες.
Έντονο πρασινομπλέ
τα μάτια σου
μη το κρύψεις
γέλα πιο δυνατά, εγώ σ΄ακούω..
Ποτάμι η ζωή
με έμπνευση, δυνατή
χρωματιστή, σαν τα άνθη του αγρού 
Τη Κυριακή, να γελάς
θα ξαναβρούμε τη χαρά,
ολούθε..
Σκιές στη σκέψη της νιότης 
σταγόνα
στα μάτια
κοντοφτάνει
στη κορυφή
της ανατολής του νου
Μονόπλευρα
ζεστή αγκαλιά, δεν αλλάζουν τα όνειρα
σαν άρωμα μωρού
στη φωλιά
που σκεπάζει
σιγανά και  νοερά.
Υγρασία στα μάτια, το λένε δάκρυ 
δεν βλέπω
εκείνη την ανατολή,
ξαφνικά θα χαθώ
ψέλισσα σ΄αγαπώ..
Τη Κυριακή, να γελάς δίπλα στις γέφυρες, έτσι μου είπαν, έτσι μου πες..

Γράφει Η Μίκα Καππάτου

https://www.forwoman.gr

Aν μάθαιναν οι άνθρωποι
που΄ναι το παλάτι του βασιλιά μου,
θα χανόταν στον αέρα.

Οι τοίχοι του είναι αργυρόχρωμοι
και η στέγη του από αστραφτερό χρυσάφι.

Η βασίλισσα ζει σ΄ένα παλάτι με επτά αυλές,
και φοράει ένα πετράδι τόσο πολύτιμο
όσο επτά βασίλεια μαζί.

Αλλά άσε με να σου πω, μητέρα
που είναι το παλάτι του βασιλιά μου.

Είναι στη γωνία της ταράτσας μας,
πλάι στη γλάστρα τυ φυτού τούλσι....

Απόσπασμα - Η χώρα των παραμυθιών

https://www.forwoman.gr

Tα φώτα της βροχής απόψε σε ψάχνουνε
τη καρδιά σου, την αγάπη σου
μη φεύγεις μακριά, μακριά μου
έλα να σε κρύψω στη ψυχή μου
και ακόμα ψάχνω
μες στην ανατολή.
Ζω χωρίς τα χρώματά σου
ζω χωρίς το γέλιο σου
ζω χωρίς τον χτύπο σου
ζω χωρίς τον πόνο σου.
Χαμένες λέξεις
χαμένες σκέψεις
χαμένες ανάσες
χαμένα γιατί
χαμένη λύπη...
βαθιά μου αγάπη
οι σκέψεις μου γίνονται κόμποι
μη σ΄αγγίξει κανείς..
Tα φώτα της βροχής απόψε σε ψάχνουνε.

Απόσπασμα 

Γράφει Η Μίκα Καππάτου 

https://www.forwoman.gr

Eίσαι το νυχτερινό σύννεφο
στο στερέωμα των ονείρων μου.
Σε ζωγραφίζω με τη λαχτάρα του έρωτά μου.
Είσαι δική μου, δική μου,
Οπτασία των ατέλειωτων ονείρων μου!

Τα πόδια σου είναι τριανταφυλλιά
με τη λάμψη του πόθου μου
τα χείλη σου είναι πικρόγλυκα
με τη γεύση του οδυνηρού κρασιού μου.
Είσαι δική μου, δική μου,
Oπτασία των ατέλειωτων ονείρων μου!

Με τη σκιά του πόθου μου έβαψα τα μάτιά σου,
Στοιχειό απ΄τα βάθη του βλέμματός μου!
Σε έπιασα στο δίκτυ της μουσικής μου, αγάπη μου.
Είσαι δική μου, δική μου
Οπτασία των αθάνατων ονείρων μου!

Aπόσπασμα - Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ

Ο  Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, ήταν Ινδός συνθέτης, συγγραφέας και φιλόσοφος, του οποίου το έργο είχε σημαντική επίδραση στη λογοτεχνία και τη μουσική της Βεγγάλης στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα και στον οποίο απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1913

Επεξεργασία κειμένου, Μ. Καππάτου

 https://www.forwoman.gr/index.php

-1-
Κρυστάλλινη πέτρα δω
έστρωσα δρόμο
να περάσεις νιότη μου.
-2-
Όνειρα, χρωματιστά
που τρέχουνε
ίσα με τον ουρανό.
-3-
Σκιές δραπετεύουν κρασί
γεύση λησμονιάς
στους βράχους να κρύβονται.
-4-
Λόγια φωτός ψυχή της
άστεγα φιλιά
προδομένε ήλιε της.
-5-
Ταξίδι, προορισμός
μη το αρνείσαι
μες τα λειβάδια.
-6-
Μεθύσι με βήματα
αόρατα σφυρά
ανάσες στη λεωφόρο.
-7-
Ελπίδες κοκκινομπλέ
σαν τον θυμό σου
θυμήσου την ανάσα.
-8-
Μαγνήτισε το φιλί
κάντο φυλαχτό 
γνώριμα στην αγκαλιά.
-9-
Ανθίζεις άνοιξη μου
πεπρωμένο ζεις
άλλη ζωή πιο καλή.
-10-
Άγκυρα που χάθηκες
στο μοιραίο σου
ρυτίδες χρωματιστές.

-11-
Περπατώ στη στέγη
πλάνη στη σκέψη
φωτογραφία νύχτας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το χαϊκού είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο και προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα είναι μια ποιητική φόρμα που αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους ή σε έναν χωρισμένο με κενά, και συνήθως περιγράφει μια στιγμιαία εμπειρία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια εικόνα της φύσης κλπ, την οποία ο ποιητής επιθυμεί να διατηρήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του.

Ως όρος το χαϊκού καθιερώνεται πιθανότατα στα τέλη του 19ου αι. από τον Μασαόκα Σίκι, ποιητή, εκδότη και εκμοντερνιστή του είδους, ενώ εισηγητής των χαϊκού στην Ελλάδα είναι ο Γιώργος Σεφέρης («Δεκαέξι χαϊκού», Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) ).

Χαϊκού είναι ουσιαστικά κάτι παραπάνω από ένα απλό ποίημα είναι περισσότερο μια πνευματική άσκηση: ομορφιά ίσον αφαίρεση, λιτότητα, γαλήνη, περισυλλογή. Γι’ αυτό κι η φόρμα του είναι τόσο κλειστή και παραδοσιακή.

Έχει το χαρακτηριστικό ενός ευχάριστου ξαφνιάσματος για κάτι οικείο και καθημερινό, που λέγεται ήρεμα και ευγενικά, αγγίζοντας τα πράγματα στην ουσία τους. Ποίηση εμπνευσμένη από τη σοφία Ζεν, μία πνευματική πορεία πρακτικής άσκησης στην καθημερινή ζωή.

Και επειδή στους ποιητές των χαϊκού υπάρχει η συνείδηση ότι η ζωή είναι πάνω από τις λέξεις, τα λόγια είναι ελάχιστα, αφήνοντας τον αναγνώστη να «συμπληρώσει» αυτή την γεύση του αιώνιου. Έτσι γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να περάσει στο απυρόβλητο του χρόνου

Από τη Συλλογή "Χαϊκού - Επέμβαση"

Γράφει Η Μίκα Καππάτου

https://www.forwoman.gr

Φορές, δεν σ’ αγαπώ

χωρίζω το σώμα από τη ράχη

κι υψώνω χέρι κατά μπρος

να φτάσω τον κορμό μιας μάγισσας

κουφοξυλιάς λιγνής και ανέραστης

που ‘ναι κρυμμένη στον ακάλυπτο.

Φορές, που ανοίγω το κλουβί στα δυο

σηκώνω τα μαλλιά ψηλά να κάνουνε αέρα

τα μπλε, τα πράσινα, τα τυμπανοκρουστά

να ισιώσουνε οι μπούκλες μου και να στρωθούν

στους ώμους όπως τα χέρια σου που είχες το συνήθειο

να τα ακουμπάς σ’ ολόκληρο μου τον λαιμό

αγγίζοντας και λίγο από τα χείλη.

Φορές, με ψηλαφώ ανέπαφα

ορίζοντας τα σύνορα του χάρτη ανάμεσα στο

στήθος και το στήθος ως τους παχείς γλουτούς

της ομορφιάς.

Φορές, φωνάζω στον αόριστο να σ’ ακουμπήσει ευλαβικά

να θυμηθώ πως ήταν που κρυφά μοιρολογούσαμε

τον λυπημένο φίλο

την γυμνούλα μυγδαλιά

το άδειο μας πακέτο απ’ τα τσιγάρα

να βγω στο πεζοδρόμιο με το φουστάνι ανοιχτό

να κάνω πως γυρνάς από τον πόλεμο

ίδιος και απαράλλαχτος να μου ζητάς να υποκύψω

να βάλω νερό μες τη φωτιά

και έπειτα να σου δοθώ μουγκά

όταν το ηλιόσπερμα σπάσει την πόρτα μας στα δυο

και ξεχυθεί αυθάδικα στην σκοτεινή μου ήβη.

Αγγελίνα Ρωμανού 

http://www.poiein.gr/

Χωρίζω, αφού είναι ένα ψέμα πια στη ζωή μου
η ύπαρξη του μέλλοντος.
Από το μέλλον χωρίζω.
Ξέρω τα πάντα κάτω απ’ την τεράστια σκιά του θα ζω,
μ’ αυτό το ΘΑ που αναβοσβήνει σταθερά
παίζοντας με την ελπίδα.
Όμως συγκεντρώνομαι πια στο ΤΩΡΑ.
Οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες,
κυλάνε στο παρόν.
Και ξαφνικά κάτι σαν γέλιο
ακούγεται μέσα μου:
Ούτε μιαν ανάσα δεν παίρνεις
–λέει μια φωνή–
χωρίς να στηρίζεσαι στην αοριστία του μέλλοντος.
Τότε, λέω, ο χωρισμός αναβάλλεται. Για πάντα.

Από τη συλλογή «Των αντιθέτων διάλογοι και με τον ανήλεο χρόνο

images/2017/POIHSH_17-18/EPILOGES.jpg

Παντού την είδα.
Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.
Ν’ ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.
Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα.
Είναι χλωμή κι ωραία.
Μα αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι άλλου - που μόνο αυτή τ’ ακούει, και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά,δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.
Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.

~Οδυσσέας Ελύτης