Ποίηση

Πρόσωπον....Αρυτίδωτον..
Άκου μπότοξ;;;
Να μπω στο κλαμπ της άλλης γυναίκας; Όχι σε λίστα αναμονής θα μπω για την επανάληψη της συνεδρίας μου!

Ευχαριστώ δεν κάνω, δεν αλλάζω, δεν θα πάρω, ΔΕΝ θα πάω.
Να γίνω μια άλλην;; Θα γίνω μια άλλην,Μία Ξένην...Κάνω προσπάθειες
Θα μου πεις, όλες μετά τα "τραβήγματα" πια και τις αθώες ενεσούλες.....όλες, μα όλες είμαστε ΟΜΟΙΕΣ, ίδιες πως το λένε..."Αγέλαστος Πέτρα"...
Αυτό πάλι με το παγωμένο "Βαλσαμωμένο Ύφος" που έχουμε-νε όλες με ....ξεπερνάει.
Ύστερα σου λέει....Κοίτα Αυτήν Πως Διατηρείται;;;Κοίτα ΤΗΝ...Θεά!
Διατηρητέον δηλαδή!!!!
Κάτσε, αυτό τώρα με τα μπότοξ σε κολακεύει;
Πρόσωπον ίσιοΝ, ΣιδερωμένοΝ, ΑρυτίδωτοΝ - Ή Χωρίς Ρυτίδες, Φρέσκαδούρα..

Και πιο κάτω....Λαιμός  γρίλια, περσίδα...όΠως θες πες το αγάπη μου.
Κρέμεται πάντως. Τα χέρια με τις καφέ κηλίδες μη ξεχάσω...

Κρίμα....Πονάει αλλά εξηντάρισες....Πόσο πια!!

Μη προχωρήσω πιο κάτω...."Λακκουβίτσες" η "Κυτταρίτιδα",  μου το είπαν οι "φίλες" μου γεμάτη...Παντού με τα μάτια κλειστά.
Κρίμα...

Άδικον!!
Θα το καλύπτω με κρέμες, θα δεις, δεν θα φαίνεται ΤΙΠΟΤΑ..Ή να το ξανασκεφτώ; Να με αποδεχτώ Σκέφτομαι...Μήπως ξεφεύγω; Οι φίλοι μου λένε Εξηντάρισες Δανάη..

Άδικον!!
Πάλι βράδυ, Νύχτα....
Είμαι Εγώ τώρα..Άντε πάλι Εγώ και Αυτή...
Χωρίς Κρέμες, χωρίς Μέικαπ, Χωρίς το Σπρέι για τις Άσπρες Τρίχες Στα Μαλλιά, Χωρίς το Ειδικό καλσόν Για την "Ανόρθωση Του Πωπού Μου", Χωρίς τα Γοβάκια μου ( είμαι κοντούλα, τι να κάνουμε), χωρίς Σουτιέν....

Εγώ και Αυτή....Εγώ..

Κοιτάζομαι στο καθρέφτη......Πόσο Άλλαξα Θέε μου...Πολλές Ρυτίδες Ε;
Όχι, Πολλές ενεσούλες, καμμία Ρυτίδα, Τίποτα....

Όλα Είναι Τέλεια...
ΝΑΙ! 

Θαυμάστε την πως διατηρείται;;; Εδώ Διατηρητέον!
Δεν Είμαι εγώ όμως αυτό που βλέπω είμαι κάτι άλλο....Είμαι Μια άλλη..

ΔΕΝ είναι Αυτό Που Νομίζεις όμως!

Γράφει η Μίκα Καππάτου

https://www.forwoman.gr/index.php

Ο Γιώργος Σεφέρης ήταν ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ, το 1963. Είχε προταθεί άλλες δύο φορές για το βραβείο –το 1955 και το 1961– από τον σπουδαίο ποιητή Τ. Σ. Έλιοτ. Η Σουηδική Ακαδημία απένειμε στο Γιώργο Σεφέρη το βραβείο «δια το υπέροχον λυρικόν ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από εν βαθύ αίσθημα δια το ελληνικόν πολιτιστικόν ιδεώδες».

Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και που τις προσκυνούμε.
Ήχος στεκάμενος, κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας
ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.
Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε
τα σπίτια,τα καλύβια και τις στάνες μας.
Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα
γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν, πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν
οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια
την Κυριακή σαν κατεβούμε ν’ ανασάνουμε
βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα
σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν’ αγαπήσουν.

- 1 -
Φεγγάρι ψηλά
στη σκεπή του ουρανού
βροχή τ΄Απρίλη.
- 2-
Τριγυρνώ παντού
να σε βρω στην άκρη
του ορίζοντα.
- 3 -
Κοίτα το φως του
πέφτει στη ασημί λίμνη
πόσο λαμπερό.
- 4 -
Ανθίζει σκιά
αρωματικό φεγγάρι
κοντοζυγώνει.
- 5 -
Δάκρυ ουρανού
σκύψε να πιεις τη χαρά
 αστέρια ζάρες.
- 6 -
Πέφτει το κύμα
άκου τον ήχο χτυπά
πάνω στα βράχια.
- 7-
Πληθαίνει ζωή
πάνω στη βάρκα εσύ
κάνεις κύκλους.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το χαϊκού είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο και προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα είναι μια ποιητική φόρμα που αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους ή σε έναν χωρισμένο με κενά, και συνήθως περιγράφει μια στιγμιαία εμπειρία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια εικόνα της φύσης κλπ, την οποία ο ποιητής επιθυμεί να διατηρήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του.

Ως όρος το χαϊκού καθιερώνεται πιθανότατα στα τέλη του 19ου αι. από τον Μασαόκα Σίκι, ποιητή, εκδότη και εκμοντερνιστή του είδους, ενώ εισηγητής των χαϊκού στην Ελλάδα είναι ο Γιώργος Σεφέρης («Δεκαέξι χαϊκού», Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) ).

Χαϊκού είναι ουσιαστικά κάτι παραπάνω από ένα απλό ποίημα είναι περισσότερο μια πνευματική άσκηση: ομορφιά ίσον αφαίρεση, λιτότητα, γαλήνη, περισυλλογή. Γι’ αυτό κι η φόρμα του είναι τόσο κλειστή και παραδοσιακή.

Έχει το χαρακτηριστικό ενός ευχάριστου ξαφνιάσματος για κάτι οικείο και καθημερινό, που λέγεται ήρεμα και ευγενικά, αγγίζοντας τα πράγματα στην ουσία τους. Ποίηση εμπνευσμένη από τη σοφία Ζεν, μία πνευματική πορεία πρακτικής άσκησης στην καθημερινή ζωή.

Και επειδή στους ποιητές των χαϊκού υπάρχει η συνείδηση ότι η ζωή είναι πάνω από τις λέξεις, τα λόγια είναι ελάχιστα, αφήνοντας τον αναγνώστη να «συμπληρώσει» αυτή την γεύση του αιώνιου. Έτσι γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να περάσει στο απυρόβλητο του χρόνου

Από τη Συλλογή "Χαϊκού - Επέμβαση"

 Γράφει Η Μίκα Καππάτου 

https://www.forwoman.gr

Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.
Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:
"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για
γήινους σκοπούς
και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα
ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.
Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε
εκπρόσωπό της.
υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της
την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου
Αιώνιος Γάμος."
Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει
ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου
κι όλη μου την αγάπη.
Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.
Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.
Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;
Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!
Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!

Απόσπασμα

Kahlil Gibran (1883-1993)

Η μέρα πουλήθηκε το άλλο πρωί στις οχτώ
μα δε φρόντισε κανείς να παραχώσει λίγον ήλιο στο χώμα
Το γέλιο στέγνωσε
Τ’ αστέρια σκούριασαν
Τα δάχτυλα λιγόστεψαν
Στην καρδιά μας απλώθηκε ένας κάκτος
Νιώθαμε μόνοι τόσο μόνοι
Λες και μας αρνήθηκε μια γυναίκα
Μια γυναίκα πικρή
Μια γυναίκα ακατάληπτη
Μια γυναίκα που χαμογελούσε
Κι όμως ψιθύριζε ανελέητα
Το όχι

Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες και σεμνότερες «φωνές» της ελληνικής ποίησης. Ο Κλείτος Κύρου γεννήθηκε στις 13 του Αυγούστου 1921 στη Θεσσαλονίκη και έφυγε από τη ζωή στις 10 του Απρίλη 2006.

Κοίτα τον ήλιο...Έτοιμος να φύγει.....Άκου η ανάσα του βαραίνει....Η πόλη θα χάσει λίγο από το φως του..
Αόρατη γίνομαι να δω, το πάλεμά του, το πάλεμά μου και αρμενίζω στις σκιές του..
Το φως, μας στόλισε σήμερα, μας φώτισε...Πόσο όμορφα, ανοιξιάτικα μπαλόνια πετάνε στις μπλε  θάλασσες...
Κοίτα το ήλιο...έτοιμος να φύγει έλεγες με παράπονο
Όμως μου δώσες υπόσχεση, τα δυο σώματα γίνονται ένα κάθε σούρουπο, και εγώ γέλαγα, παραγέλαγα μάλιστα
Ο ήλιος όμως μας φώτιζε, αρκεί να τον πιστεύεις έλεγες, μεροκάματα ξόδευες για να τα λες, έστω και αν κρύβεται μας καίει τις καρδιές...Και φώτιζε...
Οι ακτίνες του φτάνουν μέσα μας, φτάνουν ως εκεί...Αρκεί να το πιστέψεις..Το πετυχαίνεις, πιάνει...

Έλεγες...Άγρια τα πάθη με μουσικές..
Ήλιε μου, εσύ φωτίζεις και τη νύχτα, τα άσπρα σεντόνια που μας τυλίγουν κολασμένα....
Το πάρτυ του χθες τέλειωσε καθώς κλαίει ο ήλιος που χάνεται...Και η συμπόνια, μια ζωγραφιά πάνω στα κορμιά μας με σκοπό..
Μελωδικά οι σκέψεις μου χάνονται, γίνονται λέξεις....Άλλη μια μέρα κλείνει, άλλη μια μέρα τελειώνει έτσι....Και εγώ προκλητικά βάζω χρώματα εκεί που κοιτώ τη ζωή, έτσι πρέπει να ΄ναι τραγουδιστά...Χρώματα στο τέλειωμα....γύρω - γύρω εκεί που το μονοπάτι στο χάρτη σβήνει.. Κάτι μου κρύβεις στα σεντόνια, μα τα αρώματα της άνοιξης κρεμασμένα στα σχοινιά, όλη μέρα δεν μιλούν.....Και εγώ γέλαγα, παραγέλαγα μάλιστα...

Μα γιατί φεύγεις κάθε μέρα ήλιε; Γιατί;

Γράφει Μίκα Καππάτου
Υπό έκδοση συλλογή

https://www.forwoman.gr/index.php

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ: πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους

Πώς σ’ αγαπώ; Άσε με να μετρήσω τρόπους.
Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος
Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νιώθει αμήχανη
Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.

Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.

Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση

Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.

Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους – Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και τα δάκρυα όλης της ζωής μου! Κι αν ο Θεός θελήσει,

Μετά τον θάνατο θα σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ

μετάφραση Χρήστος Γούδης

thessalonikiartsandculture.gr

Τη μέρα που έχω πεθάνει, η αύρα μου προχωράει
Αλλά δεν νομίζω ότι η καρδιά μου είναι ακόμα στη γη!
Μην κλαις και μη λυπάσαι: "
Αχ αλίμονο, πόσο τρομερό!"
Θα πέσεις στου διαβόλου την παγίδα –
Αλίμονο, αυτό είναι φοβερό! Μην κραυγάζεις:
"Αλίμονο, χωρίσαμε!" κατά την ταφή μου -
Για μένα είναι η ώρα χαρούμενης συνάντησης!
Μην πεις «αντίο!" όταν θα είμαι στον τάφο -
Η αυλαία είναι για αιώνια ευδαιμονία.
Είδες το κατάβαση, τώρα κοίτα την ανύψωση,
Είναι η δύση επικίνδυνη για τον ήλιο και την σελήνη;
Για σένα φαίνεται για δύση, μα μήπως είναι ανατολή;
Το φέρετρο μοιάζει με φυλακή, όμως σημαίνει ελευθερία.
Ποια σπόρος έπεσε στη γη και δεν μεγάλωσε εκεί;
Γιατί αμφιβάλεις για την μοίρα των ανθρώπινης σπόρων;
Ποιες κάδος δεν ήρθε γεμάτος από την στέρνα έξω;
Γιατί θα πρέπει η ψυχή , να φοβάται το πηγάδι;
Κλείσε εδώ το στόμα σου
και άνοιξε το σε εκείνη την πλευρά.
Έτσι ώστε οι ύμνοι σου να ακουστούν
εκεί που δεν είναι χώρος!

Τζελαλεντίν Ρουμί

«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια πετυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλος συγκρατημός. Ανταλλαγές λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός. Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή.

 Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ εξομολογείται στην Εύα Νικολαίδου. Και στις 124 σελίδες του να παραδίδει μαθήματα Ζωής κι Ελευθερίας. Ακόμα κι όταν αναφέρεται στον έρωτα:

« Όταν αγαπάς, όταν είσαι ερωτευμένος, όλα γίνονται από μόνα τους. Δε χρειάζονται θυμοί, φόβοι, αντάρες. Έρωτας σημαίνει να τα δίνεις όλα στον άλλον, αλλά να σέβεσαι την ατομικότητά του. Σημαίνει να μη χάνεται ο κόσμος γύρω σου όταν απομακρύνεσαι, γιατί τότε γίνεται εξάρτηση. Η ερωτική πράξη είναι μυσταγωγία, είναι ιερή και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.

Ο έρωτας είναι έρωτας όταν δεν προσθέτει, ούτε αφαιρεί. Είναι η βάση για όλα».
Όσο για την αγάπη: «Η Αγάπη είναι δράση, είναι προσπάθεια να βοηθήσεις τον άλλον να αναπτυχθεί. Ακούμε τακτικά να λένε ότι μας αγαπούν. Τα κριτήρια όμως είναι υποκειμενικά, όπως και το κίνητρο. Οτιδήποτε κάνουμε για τον άλλο γίνεται γιατί το θέλουμε εμείς, γιατί καλύπτει μια δική μας εσωτερική ανάγκη, είναι επιλογή μας. Η αγάπη αλλάζει τον εαυτό μας, τον μεγαλώνει».
Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς για το μεγαλείο της: «Δεν θέλω να μου δίνουν διαστάσεις ή να μου προσδίδουν ιδιότητες που δεν έχω. Είμαι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος, που ζυμώνει το ψωμί του για να φάει, που λατρεύει τα ζώα, τα φυτά, τους φίλους και νιώθει ευτυχισμένος όταν τ’ αγαπάει όλα αυτά, χωρίς να περιμένει να τον αγαπήσουν».

Κι έτσι έζησε μια ζωή. Έτσι έγραψε. Αριστουργήματα.

-1-
Ξεμαλλιάστηκες
για μια στιγμή πέταξες
στις γειτονιές.

-2-

Ορφανή καρδιά
άνοιξη παραπέντε
και σύ χάθηκες.

-3-

Δρόμους περπατάς
χαραγμένο ποτάμι
στάζουν οι ώρες.

-4-

Πάρε το φεγγάρι 
από τα χέρια
να μην το δούνε όλοι.

-5-

Απόψε χτύπα
δυνατά τη πόρτα μου
κλείσε τα φώτα.

-6-

Το Λιβάδι πια
ματώνει μέσα στη νύχτα
στάσου κοντά μου..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το χαϊκού είναι η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο και προέρχεται από την Ιαπωνία του Μεσαίωνα. Στην πραγματικότητα είναι μια ποιητική φόρμα που αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5 συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους ή σε έναν χωρισμένο με κενά, και συνήθως περιγράφει μια στιγμιαία εμπειρία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα, μια εικόνα της φύσης κλπ, την οποία ο ποιητής επιθυμεί να διατηρήσει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του.

Ως όρος το χαϊκού καθιερώνεται πιθανότατα στα τέλη του 19ου αι. από τον Μασαόκα Σίκι, ποιητή, εκδότη και εκμοντερνιστή του είδους, ενώ εισηγητής των χαϊκού στην Ελλάδα είναι ο Γιώργος Σεφέρης («Δεκαέξι χαϊκού», Τετράδιο Γυμνασμάτων (1928-1937) ).

Χαϊκού είναι ουσιαστικά κάτι παραπάνω από ένα απλό ποίημα είναι περισσότερο μια πνευματική άσκηση: ομορφιά ίσον αφαίρεση, λιτότητα, γαλήνη, περισυλλογή. Γι’ αυτό κι η φόρμα του είναι τόσο κλειστή και παραδοσιακή.

Έχει το χαρακτηριστικό ενός ευχάριστου ξαφνιάσματος για κάτι οικείο και καθημερινό, που λέγεται ήρεμα και ευγενικά, αγγίζοντας τα πράγματα στην ουσία τους. Ποίηση εμπνευσμένη από τη σοφία Ζεν, μία πνευματική πορεία πρακτικής άσκησης στην καθημερινή ζωή.

Και επειδή στους ποιητές των χαϊκού υπάρχει η συνείδηση ότι η ζωή είναι πάνω από τις λέξεις, τα λόγια είναι ελάχιστα, αφήνοντας τον αναγνώστη να «συμπληρώσει» αυτή την γεύση του αιώνιου. Έτσι γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να περάσει στο απυρόβλητο του χρόνου

Από τη Συλλογή "Χαϊκού - Επέμβαση"

 Γράφει Η Μίκα Καππάτου 

https://www.forwoman.gr