Ποίηση

Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πως να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με βεβαιώνει ακόμη πως δεν λείπω.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου....

Φορές-φορές, την ώρα που βραδιάζει, έχω την αίσθηση
πως έξω απ' τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης με τη γριά
βαριά του αρκούδα
με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια
σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο
ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο
και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο και δεν τ'
αφήνουν πια να βγουν έξω
μ' όλο που πίσω απ' τους τοίχους μαντεύουν το περπάτημα της
γριάς αρκούδας -
κι η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς
της, μην ξέροντας για που και γιατί-
έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια
δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της
να διασκεδάζει τα παιδιά, τους αργόσχολους, τους απαιτητικούς,
και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα
αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το
τελευταίο παιχνίδι της,
δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση,
την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων, στους κρίκους
των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της,
την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή
με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου - έστω κι ενός αργού
θανάτου -
την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη
γνώση της ζωής
που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ τη σκλαβιά της.

Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κι η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλη της στις πενταροδεκάρες
που της ρίχνουνε τα ωραία κι ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ, ευχαριστώ.
Άφησέ με να’ ρθω μαζί σου.

Τούτο το σπίτι με πνίγει. Μάλιστα η κουζίνα
είναι σαν το βυθό της θάλασσας.Τα μπρίκια κρεμασμένα γυαλίζουν
σα στρογγυλά, μεγάλα μάτια απίθανων ψαριών,
τα πιάτα σαλεύουν αργά σαν τις μέδουσες,
φύκια κι όστρακα πιάνονται στα μαλλιά μου - δεν μπορώ να
τα ξεκολλήσω ύστερα,
δεν μπορώ ν' ανέβω πάλι στην επιφάνεια -
ο δίσκος μου πέφτει απ' τα χέρια άηχος, - σωριάζομαι
και βλέπω τις φυσαλίδες απ' την ανάσα μου ν' ανεβαίνουν,
ν' ανεβαίνουν
και προσπαθώ να διασκεδάσω κοιτάζοντές τες
κι αναρωτιέμαι τι θα λέει αν κάποιος βρίσκεται από πάνω και
βλέπει αυτές τις φυσαλίδες,
τάχα πως πνίγεται κάποιος ή πως ένας δύτης ανιχνεύει τους βυθούς;

Κι αλήθεια δεν είναι λίγες οι φορές που ανακαλύπτω εκεί, στο βάθος
του πνιγμού,
κοράλλια και μαργαριτάρια και θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
απρόοπτες συναντήσεις, και χτεσινά και σημερινά μελλούμενα,
μιαν επαλήθευση σχεδόν αιωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο αθανασίας, όπως λένε,
μιαν ευτυχία, μια μέθη, κι ενθουσιασμόν ακόμη,
κοράλλια και μαργαριτάρια και ζαφείρια·
μονάχα που δεν ξέρω να τα δώσω - όχι τα δίνω·
μονάχα που δεν ξέρω αν μπορούν να τα πάρουν - πάντως εγώ
τα δίνω.
Άφησέ με να’ρθω μαζί σου....

Όλα συμβολικά
παιχνίδια δυνατά
Συμβολισμοί παιχνίδι
Ηλιαχτίδα,
έρωτας παντού
Περιπλανιέμαι στα βουνά της πόλης
νωχελικά
βλέμμα δεμένο σε κλωστή
μεταξωτή για χάρη σου
Συμβολισμοί ερωτικοί
με ατίθασες καρδιές

Εσύ
παιδί της σκέψης της στιγμής
γλυκό ή πικρό χάδι, πολύμορφο
αέρινο, κοντοζυγώνεις
με βήματα χορού

Εγώ
Ντυμένη με χρυσοκόκκινα φύλλα
του φθινοπώρου καταφθάνω
Στιγμές που με κάνουν να
ζωγραφίζω
τα θολά τζάμια, τις ανάσες
Συμβολικά, συμβολισμοί ψυχής
ανθρωπάκια και ομπρέλες
όλα σε ειρήνη
και ο άνεμος κόπασε στο μαγαζί
κοιτώντας τα σχήματα που ΄φτιαξα
σταγόνες κύλησαν.

Από τη Συλλογή "Φθινοπωρινά"

Γράφει Η Μίκα Καππάτου
forwoman.gr

Ο έρωτας, η μοναξιά, η απελπισία και η μνήμη μέσα από τους στίχους του σημαντικού ποιητή. Το έργο του έχει προκαλέσει πολλές φορές σχόλια και οι κριτικές, ωστόσο είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που προκαλεί που οι στίχοι του δεν χρειάζονται ανάλυση για να μαγέψουν τον αναγνώστη.
Ο έρωτας, η μοναξιά, η απελπισία και η μνήμη μέσα από τους στίχους του σημαντικού ποιητή. Το έργο του έχει προκαλέσει πολλές φορές σχόλια και οι κριτικές, ωστόσο είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που προκαλεί που οι στίχοι του δεν χρειάζονται ανάλυση για να μαγέψουν τον αναγνώστη

1. Έρωτας

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –

ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.

Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.

Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,

φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,

συσκότιση παραπόνου,

παρηγοριὰ σπασμῶν.

Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,

ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

2. Με κατάνυξη

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.

Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,

νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.

Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,

νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.

Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,

γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

Όταν σε Περιμένω

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,

σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,

ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,

κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι

γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,

γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

Ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

Ἐσεῖς ποὺ βρήκατε τὸν ἄνθρωπά σας

κι ἔχετε ἕνα χέρι νὰ σᾶς σφίγγει τρυφερά,

ἕναν ὦμο ν᾿ ἀκουμπᾶτε τὴν πίκρα σας,

ἕνα κορμὶ νὰ ὑπερασπίζει τὴν ἔξαψή σας,

κοκκινίσατε ἄραγε γιὰ τὴν τόση εὐτυχία σας,

ἔστω καὶ μία φορά;

Εἴπατε νὰ κρατήσετε ἑνὸς λεπτοῦ σιγή

γιὰ τοὺς ἀπεγνωσμένους;

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ἀνυπεράσπιστος Καημός»)

Ώρα του λυκόφωτος
Είμαστε αιχμάλωτοι του ανεξήγητου και του αιώνια χαμένου
κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική
αγνότητα -
ω παλιέ φίλε που έφυγες, ξέρω ότι θα σε συναντήσω σε κάποιο
όνειρο ή άξαφνα στο δρόμο όταν όλα θα' χουν χαθεί,
γυναίκες που αγαπήσαμε ενώ έξω απ' τα παράθυρα δυνάμωνε η
βροχή
κι ύστερα πιασμένοι απ' το χέρι περάσαμε τη γέφυρα, με τα μαλλιά
σας βρεγμένα να λαμπυρίζουν στο ηλιοβασίλεμα -
ποιος θα το πίστευε αλήθεια πως υπήρξε ένας καιρός που δίναμε τη ζωή μας
μ' εκείνον τον αδιάκοπο πυρετό σαν τ' άρρωστα παιδιά που όταν
αναρρώσουν δεν τους χωράνε τα παιδικά τους ρούχα
και στο σχολειό τα κοροϊδεύουν - και γεμίζουν τα τετράδια τους με
ποιήματα
για να μη χαθούν.
Κι ύστερα έρχεται η ενηλικίωση σαν ένα ναυάγιο.

Ω, λυκόφως, δίκαιη ώρα, που και στα πιο ταπεινά πράγματα
δίνεις μια σημασία πριν έρθει η νύχτα.
Εκμυστήρευσεις # Τάσος Λειβαδίτης

Η γιαγια συμβουλεύει την εγγονή της:”…Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν.

Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ’ ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία.

Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν’ αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.
Κι όταν θ’ ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθησε και περίμενε.

Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν’ αφήσεις τίποτα ν’ αποσπάσει την προσοχή σου.

Περίμενε, περίμενε κι άλλο.

Μέινε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου.

Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη…”

Απόσπασμα - “Όπου σε πάει η καρδιά” της Susanna Tamaro

Γράφει Η Νίκη Φωκά

Όλοι κάποτε ακούσαμε τον ήχο των ονείρων μας την ώρα που έσπαγαν. Όνειρα διάφανα, φωτεινά, όνειρα κεντημένα στα μετάξια της ψυχής μας.

Γεμίσαμε χρόνια ολόκληρα προσπαθώντας να τα ζήσουμε, περπάτησαν μαζί μας σε δύσκολους η εύκολους δρόμους και πάντα σαν πολύχρωμοι χαρταετοί μας ακολουθούσαν.

Η νιότη μας τα στόλιζε, τους έβαζε τα διαμάντια της ελπίδας και τους αμέθυστους της αγάπης.Τα βράδια τα κρεμούσαμε στ αστέρια κι αυτά μετανάστευσαν σ άλλο φως. Τα χρόνια περνούσαν κι οι κραυγές της νοσταλγίας μεγάλωναν καθώς άρχιζαν να χάνονται ένα ένα τα όνειρα.

Ίσκιοι κλέφτες στοίχειωναν τα σκοτάδια κι η μυρωδιά των ονείρων χάνονταν. Οι μνήμες γυρνούσαν ξανά και μοσχοβολουσαν κανέλλα και γιασεμιά, μα έλειπε η φλόγα για ν ανάψουν πάλι.

Αγνοήσαμε χρισμούς που όριζαν τη ζωή και σαν αλχημιστές, προσπαθήσαμε να υφάνουμε πεπρωμένα. Μάταια όμως, γιατί τα όνειρα που έχουν το χρώμα της φωτιάς ακολουθούν τα νιάτα.

Τα δικά μας όνειρα πια, ξεθωριασμένα κεντήματα στα μετάξια της ψυχής, κι είναι αληθινά τύχη να μην ακούμε το θόρυβο τους όταν σπάνε.

Νίκη Φωκά

ForWoman.gr

Εγώ δεν ξέρω, κοίτα, είναι τρομερό το πως βρέχει.

Βρέχει όλη την ώρα, έξω πυκνά και γκρίζα, εδώ κόντρα στο μπαλκόνι με σταλαγματιές πηχτές και σκληρές, που κάνουν πλαφ και συνθλίβονται σαν γροθιές μιά μετά την άλλη, τί αηδία.
Τώρα εμφανίζεται μια σταγονίτσα στο πάνω μέρος στο περβάζι του παραθύρου, μένει τρεμάμενη απέναντι στον ουρανό που την κομματιάζει σε χίλιες σβησμένες λάμψεις, μεγαλώνει και ταλαντεύεται, τώρα θα πέσει και δεν πέφτει, ακόμα δεν πέφτει.

Είναι κολλημένη με όλα της τα νύχια, δεν θέλει να πέσει και φαίνεται πως γατζώνεται με τα δόντια, ενώ της μεγαλώνει η κοιλιά, πια είναι μια σταγονάρα που κρέμεται μεγαλοπρεπής, και ξαφνικά, ωπ, να την, πλαφ, διαλύεται, τίποτα, ένας λεκές στο μάρμαρο.

Μα υπάρχουν κι αυτές που αυτοκτονούν που παραδίνονται αμέσως, εμφανίζονται στο περβάζι και την ίδια στιγμή πέφτουν, μου φαίνεται ότι βλέπω το τρέμισμα του άλματος, τα ποδαράκια τους ν’ απλώνονται και την κραυγή που τις μεθάει σ’ αυτό το τίποτα της πτώσης και της εξαφάνισης.

Θλιβερές σταγόνες, στρογγυλές αθώες σταγόνες.
Αντίο σταγόνες. Αντίο.

Σε λίγο βραδιάζει.. Βρείτε μου ένα παραμύθι να χαθώ στις λέξεις του, ένα παραμύθι με φως και ομορφιές που θα μου δείχνει τα μονοπάτια της χαράς, αυτά που οδηγούν ξανά στα καθάρια βλέμματα και στα ασκίαστα χαμόγελα. Να μπω σ ένα παραμύθι και να γυρίσω ξανά την κλειδαριά στην πόρτα της ζωής.

Η ψυχή δηλώνει τη συντριβή της, ξυπόλυτη πριγκίπισσα, περιπλανώμενη, ζητά να ξεφύγει απ τις δαιδαλώδεις διαδρομές της. Να μπω σ ένα παραμύθι που θα χει φύγει ο φόβος της τελειωμένης πορείας κι ο ορίζοντας θα σβήνει τα σύννεφα της αυγής.

Εκεί, που θα μπορώ ν αφήσω την τύχη ν'αλλάξει πάλι τον κόσμο μου, κι η επιθυμία κρυφή, να στερεώσω τον τελευταίο ήχο πάνω στον άνεμο.

Θέλω να ξαναζήσω στον παραμυθητικο κύκλο της αλήθειας.

Να διαλέξω ρότα ασημένια τ ουρανού και στ' αστέρια να κρεμάσω αναμνήσεις και θλιμμένες στιγμές.

Να σταθώ σ ένα παραθύρι φωτισμένο και ν απλώσω τα χέρια για να κρατήσω το φεγγάρι.

Να μην νυχτώνει χειμώνας και να μην σωπαίνει ο έρωτας στην καρδιά.

Θέλω να μείνω σ αυτό το παραμύθι, αυτοεξόριστη, θεατής, στη θάλασσα των ναυαγισμενων λέξεων.

Καθώς το φεγγάρι θα φεύγει πίσω απ τα σύννεφα, να δω τον ίσκιο της πρώτης αγάπης, ν ακούσω τα όνειρα μου την ώρα που σωπαινουν οι αναμνήσεις.

Να σβήσω τις μισοτελειωμενες αμαρτίες με τα τελευταία δάκρυα. Θα ξεκλειδώσω να φύγουν οι εφιάλτες τώρα που βραδιάζει...

Βρείτε μου ένα παραμύθι. 

Γράφει η Νίκη Φωκά

ForWoman.gr

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Ναι, αγαπημένη μου.
Πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη,
εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,
αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,
αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα
στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.
Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν
για μένα να φιλήσω όλες τις καρέκλες που
ακούμπησες περνώντας με το φόρεμά σου,
να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου
ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμα και να χαμογελάσω στον άντρα
που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα, να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατέλειωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι
πιο πολύ απ’ τον έρωτα,
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και
την ελπίδα, τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Λειβαδίτης  – (απόσπασμα)

Άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή, 
τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας .
Τ΄όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή " 🌷

Γ. Ρίτσος