Λίγη η προσμονή, κι ακόμα λιγότερη η λαχτάρα.
Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Εδώ εγώ, εκεί εσύ και κάπου στη μέση μια ζωή, ένας έρωτας κι ένα “μαζί” που ξεχάστηκε στην αίθουσα αναμονής.
Μια αναμονή σε λιμάνια, σταθμούς κι αεροδρόμια..
Μια αναμονή που κάποτε είχε μέσα της λαχτάρα και προσμονή κι ανυπομονησία. Που δεν πέρναγε λεπτό που να μην το μετρήσω..
Και τώρα;
Τώρα ένα μήνυμα εδώ, ένα μήνυμα εκεί, μια καληνύχτα στα γρήγορα και μια καλημέρα αγχωμένη, δυο σ’αγαπώ, ένα μου λείπεις και ένα σε θέλω, γραμμένα στον αυτόματο, χωρίς πολλή σκέψη, χωρίς πολλή ανάλυση, από κεκτημένη ταχύτητα!
Από κεκτημένη ταχύτητα ενός “μαζί” που το ζούμε στα διαλείμματα της κανονικής ζωής.
Μα το αντίθετο δεν θα έπρεπε να συμβαίνει;
Η καθημερινότητα να είναι το διάλειμμα απ΄το δικό μας “μαζί”.
Το σ’αγαπώ, πρέπει να συνοδεύεται από εκείνο το φιλί που το κάνει να αξίζει.
Το μου λείπεις, από εκείνη την αγκαλιά που το σβήνει.
Το σε θέλω, από εκείνο το άγγιγμα που κλείνει κάθε συζήτηση κι αφήνει μόνο τις αισθήσεις να μιλάνε.
Πολλές οι αναμονές στ’αεροδρόμιο, λίγη η προσμονή που απέμεινε.. κι ακόμα λιγότερη η λαχτάρα.
